Το παιδί μου δεν θέλει να πάει σχολείο.

Τι κάνεις όταν το παιδί σου ανακαλύπτει διάφορες δικαιολογίες για να μην πάει σχολείο, αρνείται πεισματικά ακόμα και να συζητήσει ένα τέτοιο ενδεχόμενο ή βάζει τα κλάματα μόλις αφήνεις το χέρι σου έξω από την τάξη; 

Tέτοιες αντιδράσεις μπορεί πραγματικά να αγχώσουν και να … ακινητοποιήσουν τους γονείς, που δεν ξέρουν ακριβώς τι πρέπει να  κάνουν. Κάποιοι αυτοσχεδιάζουν δοκιμάζοντας παρακλήσεις , άλλοι υποσχέσεις, μερικοί ακόμα και απειλές. Και συνήθως έκπληκτοι ανακαλύπτουν ότι όλα αποδεικνύονται μάταια. Κι όμως το πρόβλημα έχει όνομα –σχολική φοβία- και απαιτεί καλά οργανωμένη αντιμετώπιση.

Λίγο μετά την έναρξη της σχολικής χρονιάς κάποια παιδιά δυσκολεύονται να προσαρμοστούν στο σχολικό περιβάλλον και γι’ αυτό αρνούνται επίμονα να πάνε στο σχολείο. Οι ειδικοί επισημαίνουν ότι το 80% περίπου των παιδιών παρουσιάζουν δυσκολίες προσαρμογής στο σχολικό περιβάλλον και δείχνουν κάποια περιστασιακή  απροθυμία να πάνε στο σχολείο.Σε κάποια παιδιά όμως η απροθυμία αυτή επιμένει ή είναι πιο έντονη και τελικά εξελίσσεται σε σχολική φοβία.

Τα συμπτώματα της σχολικής φοβίας.

Για να φτάσετε στο συμπέρασμα ότι το παιδί σας έχει σχολική φοβία πρέπει να εμφανίζει συγκεκριμένα συμπτώματα. Αυτά μπορεί να είναι:

~Εκδηλώνει άγχος και  άρνηση να πάει σχολείο ή παραπονιέται ότι είναι άρρωστο. Κλαίει, παρακαλεί τους γονείς του και υπόσχεται ότι θα πάει την επόμενη μέρα. Αν το πιέσετε , η κρίση μπορεί να πάρει δραματική τροπή , κλείνεται στο δωμάτιο του  και κλαίει διαρκώς.

~Κατά την παραμονή του στο σχολικό χώρο μπορεί να κλαίει ή να αναζητά τους γονείς του και να θέλει να γυρίσει σπίτι.

~Το παιδί με σχολική φοβία μπορεί να εκδηλώσει και σωματικά συμπτώματα όπως στομαχόπονο, πονοκέφαλο, πονόλαιμο, ζάλη, ναυτία, εμετό, διάρροια , ενούρηση. Τα συμπτώματα όμως αυτά εμφανίζονται περιοδικά και εξαφανίζονται όταν δεν έχει σχολείο.

~Μπορεί επίσης να παρουσιάσει και επιθετική συμπεριφορά , ανυπακοή, άκαμπτη στάση, πείσμα, προκλητικότητα, ή αντίθετα να φέρεται υποτονικά, ή καταθλιπτικά , κάτι που υποδηλώνει την οδύνη και την αγωνία του. Τα συμπτώματα αυτά εμφανίζονται κυρίως στην αρχή της σχολικής χρονιάς –Σεπτέμβριο ή Οκτώβριο- ενώ περιορίζονται τα Σαββατοκύριακα και τις διακοπές και μπορεί  να εκδηλωθούν ξανά μετά από περιόδους διακοπών π.χ. των Χριστουγέννων.

Η πιθανή υποχώρηση των γονιών επειδή το παιδί τους φαίνεται άρρωστο και η συγκατάθεσή τους να μείνει στο σπίτι αποτελούν ανακούφιση για το παιδί και σηματοδοτούν αμέσως τη βελτίωση της κατάστασής του.

Ποια παιδιά είναι πιο ευάλωτα;

Η σχολική φοβία μπορεί να  εκδηλωθεί σε οποιαδήποτε στιγμή της σχολικής φοίτησης , αν και είναι συχνότερη στον παιδικό σταθμό,στην Ά και ΄Β τάξη του δημοτικού. Είναι μια διαταραχή άγχους που παρουσιάζει αύξηση τα τελευταία χρόνια και , σύμφωνα με έρευνες , αφορά το 1-3% των μαθητών. Γενικά εμφανίζεται πιο συχνά:

-στα κορίτσια,

-στα πρωτότοκά

-στα μοναχοπαίδια

-στα τελευταία σε σειρά γέννησης παιδιά  .

Τι μπορεί να φταίει;

Το παιδί νιώθει ότι δεν μπορεί να προσαρμοστεί στο νέο σχολικό περιβάλλον ή να ανταποκριθεί στις νέες απαιτήσεις κατά τη μετάβαση  από τη μια σχολική βαθμίδα  στην επόμενη , π.χ.από τα βρεφικά τμήματα στα προνηπιακά. Μερικοί από τους λόγους που μπορεί να ευθύνονται για την ανάπτυξη της σχολικής φοβίας  είναι οι εξής:

-Όταν η μαμά διακατέχεται από άγχος, ανασφάλεια ή φοβίες και τις περνά άθελά της και στο παιδί στην περίπτωση που δεν έχει ικανοποιήσει επαρκώς τις δικές της ανάγκες και τις ικανοποιεί μέσω του παιδιού.

-Όταν ο μπαμπάς είναι αδιάφορος ή παθητικός στο ρόλο του και το παιδί έντονα εξαρτημένο από τη μητέρα.

-Όταν οι γονείς είναι υπερπροστατευτικοί.

-Όταν υπάρχει αδιαφορία ή έλλειψη επικοινωνίας στην οικογένεια.

-Όταν το παιδί δεν έχει αναπτύξει την κοινωνικότητά του, δεν έχει συνηθίσει να είναι με παιδιά ή δυσκολεύεται να κάνει σχέσεις με συνομήλικους του.

-Συχνά , μπορεί να έχουν προηγηθεί γεγονότα όπως: αλλαγή σχολείου μέσω μετακόμισης, αρρώστια ή θάνατος γονιού, διαζύγιο, αρρώστια του παιδιού, γέννηση νέου μωρού.

Τι μπορεί να βοηθήσει;

-Ενθαρρύνεται σταδιακά την αίσθηση ανεξαρτησίας του παιδιού βοηθώντας το να αυτονομηθεί.

-Φροντίστε ώστε να έρχεται από μικρό σε επαφή με συνομήλικα παιδάκια.

-Ξεκινήστε τον παιδικό σταθμό από την ηλικία των 3΄’η 4 (ιδιαίτερα αν το παιδί   δυσκολεύεται να σας αποχωριστεί).

-Ενθαρρύνετέ το  να συζητά τα συναισθήματα και τους φόβους του μαζί σας.

-Μοιραστείτε με το παιδί ιστορίες από τη δική σας παιδική ηλικία για να καταλάβει ότι δεν είναι το μόνο που νιώθει έτσι.

-Μην το φοβίζετε ή το αγχώνετε σχετικά με το σχολείο, με λόγια που το προκαταβάλλουν αρνητικά. Π.χ«Τέρμα το παιχνίδι τώρα που άρχισε το σχολείο» ή « τι θα πει η δασκάλα αν δει αυτά τα γράμματα ;»

-Βοηθήστε το να εξοικειωθεί με  το καθημερινό σχολικό πρόγραμμα χωρίς να το πιέζετε ή να το αγχώνετε.

-Η τρυφερότητα, η αποδοχή του παιδιού , η ενθάρρυνση καθώς και η συχνότητα του επαίνου βοηθούν ιδιαίτερα.

Μην ξεχνάτε να αφιερώνετε χρόνο ουσιαστικής  επαφής μαζί του  δίνοντάς του την αμέριστη προσοχή σας.

Και τώρα τι κάνουμε;

Γενικά, όσο περισσότερο ένα παιδί αποφεύγει το σχολείο τόσο περισσότερο επιδεινώνεται το πρόβλημα.

Γι αυτό:

-Αποφεύγετε τις απουσίες με το παραμικρό. Όσες περισσότερες απουσίες κάνει το παιδί σας τόσο περισσότερο δυσκολεύεται να επανανασυνδεθεί  με το σχολικό περιβάλλον, την ύλη και τους συμμαθητές του.

-Μη μαλώνετε ή απειλείτε το παιδί επειδή δεν θέλει να πάει σχολείο. Δείξτε ότι το καταλαβαίνετε , υποστηρίζοντας και ενθαρρύνοντας το σε αυτή τη  δύσκολη για εκείνο περίοδο.

-Όταν μένει σπίτι, αποφύγετε τις εκδηλώσεις στοργής και τρυφερότητας.

-Υποδεχτείτε το όταν επιστρέφει από το σχολείο με ένα μεγάλο χαμόγελο χωρίς να δείχνετε την ανησυχία ή την απογοήτευσή σας αν έκλαψε εκεί.

-Προσπαθήστε να ανακαλύψετε την αιτία του φόβου του : Είναι το άγχος της επίδοσης; Μήπως φταίει η δασκάλα ή τα άλλα παιδιά;  Στη συνέχεια κάντε  τις ανάλογες συζητήσεις με το παιδί σας.

-Μην αφήνετε απέξω την δασκάλα. Συζητήστε  μαζί της το πρόβλημα και δείτε τι έχει να σας προτείνει .

-Μοιραστείτε το πρόβλημα με τον μπαμπά, παροτρύνοντας τον να αναλάβει πιο δραστήριο και ενεργητικό ρόλο.

Είναι πολύ σημαντικό να καταλάβουμε ότι το παιδί πράγματι βιώνει άγχος και φόβο  για το σχολείο, όσο κι αν εμάς μας φαίνεται ότι οι φόβοι του δεν ευσταθούν.

Με το πέρασμα  πάντως του χρόνου  τα περισσότερα παιδιά κατορθώνουν να ξεπεράσουν  τις παραπάνω δυσκολίες.

15η Οκτωβρίου ως ημέρα του «Λευκού Μπαστουνιού».

Είναι μόλις 2 ετών. Γεννήθηκε τυφλός. Κι όμως χειρίζεται επιδέξια το λευκό μπαστούνι μπερδεύοντας όσους τον βλέπουν και δεν τον ξέρουν αφού θεωρούν ότι το λευκό μπαστούνι που κρατάει είναι παιχνίδι!

Ο μικρός Οσκαρ Ο' Σάλλιβαν, είναι ένας από τους πιο μικρούς χρήστες του λευκού μπαστουνιού. Πρόσφατα έκλεισε τα 2 του χρόνια. Όταν γεννήθηκε πολύ σύντομα οι γονείς του κατάλαβαν ότι δεν εστίαζε σε τίποτα. Τον πήγαν στον γιατρό ο οποίος έκανε αμέσως την διάγνωση. Δεν έβλεπε τίποτα εξαιτίας μιας γενετικής ανωμαλίας.

"Πολλές φορές όταν βγαίνουμε βόλτα σταματάει να μυρίσει το φρεσκοψημένο ψωμί, ή μου ζητάει στα καταστήματα με καλλυντικά να του ανοίγω τα σαμπουάν και τα αρώματα να τα μυρίζει", λέει η μητέρα του."Ωστόσο, επειδή κάποιες φορές και χωρίς να το θέλουν οι άνθρωποι γίνονται κακοί, χάνουν την υπομονή τους μαζί του γιατί νομίζουν ότι παίζει. Δεν μπορούν να φανταστούν ότι ένα αγοράκι 2 ετών κρατάει λευκό μπαστούνι", συμπληρώνει.

Ημέρα του «Λευκού Μπαστουνιού" η 15η Οκτωβρίου. Ημέρα για να μας θυμίσει τους συνανθρώπους μας που έχουν προβλήματα όρασης, που επιθυμούν το αυτονόητο δηλαδή το δικαίωμα μιας πιο ανεξάρτητης διαβίωσης, το δικαίωμα μιας χωρίς προβλήματα μετακίνησής τους.

Το κίνημα του «Λευκού Μπαστονιού» ξεκίνησε μετά τη λήξη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου (1918) από τον οφθαλμίατρο Richard Hoover. Είναι ο πρώτος που χρησιμοποίησε ένα μακρύ καλάμι ώστε να διευκολυνθεί η μετακίνηση των τυφλών βετεράνων του πολέμου. Στόχος του κινήματος υπήρξε η αποκατάσταση και επανένταξη όσων τυφλώθηκαν κατά τη διάρκεια του πολέμου.

Το 1930, στο Παρίσι, η Guilly d'Herbemont είχε την ιδέα να εξοπλιστούν οι άνθρωποι με προβλήματα όρασης με ένα λευκό μπαστούνι ως σύμβολο προστασίας και αναγνώρισης. Η ιδέα της έγινε πραγματικότητα στις 7 Φεβρουαρίου 1931, όταν και παραδόθηκαν από την ίδια τα πρώτα λευκά μπαστούνια σε οργανώσεις τυφλών. Έτσι καθιερώθηκε το λευκό μπαστούνι ως σύμβολο των τυφλών ατόμων.

Τα Ηνωμένα Έθνη καθιέρωσαν το 1969 την 15η Οκτωβρίου ως ημέρα του «Λευκού Μπαστουνιού».

Γίνε πρότυπο σεβασμού στο παιδί σου με 10 απλούς τρόπους.

- Άκουγε το παιδί σου με προσοχή. Κοίτα το στα μάτια όταν σου μιλάει.

 - Η γλώσσα που χρησιμοποιείς, οι λέξεις και ο τόνος της φωνής σου να είναι αυτά που θα αποδεχόσουν κι εσύ αν σου μιλούσε το παιδί .

- Δώσε στο παιδί  το χώρο να έχει απόψεις και προτιμήσεις διαφορετικές από τις δικές σου (ή από αυτές των άλλων μελών της οικογένειας,τάξης).

 - Να εκτιμάς την ανάγκη του παιδιού για ιδιωτικότητα. Μην ανοίγεις τα γράμματά του και μην κρυφακούς τις τηλεφωνικές του συνομιλίες,μην ρωτάς άλλα παιδιά τι τους είπε. 

- Χτύπα την πόρτα πριν μπεις στο δωμάτιο του παιδιού σου, ειδικά όταν είναι κλειστή. 

- Ζήτα του την άδεια για να χρησιμοποιήσεις ή να δανειστείς κάτι δικό του. 

- Άφησε το παιδί σου να αντιδρά στις καταστάσεις με διαφορετικό τρόπο απ’ οτι θα έκανες εσύ, χωρίς να το κρίνεις, να το ταπεινώνεις ή να το γελοιοποιείς.

 - Να φωνάζεις το παιδί σου έτσι όπως θέλει να το φωνάζεις. Να αντιστέκεσαι στον πειρασμό να χρησιμοποιείς ονόματα ή παρατσούκλια που του προκαλούν αμηχανία ή χαϊδευτικά ονόματα που νιώθει ότι έχει ξεπεράσει.

 - Όταν κάποιος ρωτάει κάτι το παιδί σου, άφησέ το να απαντήσει μόνο του. Αντιστάσου στον πειρασμό να μιλήσεις εσύ για λογαριασμό του, ειδικά όταν είναι παρόν. 

- Σύστησε το παιδί σου σε κάποιον που συναντάει για πρώτη φορά.

Οι Διανοητικές διαταραχές ως συνέπεια της σωματικής τιμωρίας!

Καλησπέρα αγαπημένοι φίλοι!

Παρακάτω βρήκα μια έρευνα για το πως κάποιες συμπεριφορές που δεχόμαστε στην προσχολική και σχολική ηλικία συσχετίζονται με διανοητική νόσο αλλά και διάφορες ψυχολογικές ασθένειες.Την βρήκα πολύ ενδιαφέρον και είπα να την  αναρτήσω για να την δείτε.Για να δούμε λοιπόν :

"Παιδιά που τα χτυπάνε,τους δίνουν σφαλιάρα ή σπρώχνονται από τους γονείς τους με σκοπό να «πειθαρχήσουν» είναι πιθανό να παρουσιάζουν αυξημένο κίνδυνο για νοητικά προβλήματα στην ενήλικη ζωή – από διαταραχές συναισθήματος όπως κατάθλιψη έως άγχος και κατάχρηση αλκοόλ και ναρκωτικών ουσιών, σύμφωνα με νέα έρευνα.

Παρά το ότι είναι καλά τεκμηριωμένο το γεγονός ότι η σωματική και η σεξουαλική κακοποίηση, όπως και η συναισθηματική παραμέληση των παιδιών και άλλες σοβαρές μορφές κακής αντιμετώπισης των παιδιών συσχετίζονται με διανοητική νόσο, αυτή είναι μια από τις πρώτες μελέτες που αποδεικνύουν συσχέτιση ανάμεσα σε «ελαφρύτερες» μορφές σωματικής τιμωρίας αλλά όχι στην ένταση της κακοποίησης και σε διάφορους τύπους διανοητικών διαταραχών, σύμφωνα με την επιδημιολόγο Tracie Afifi, συγγραφέα της έρευνα που δημοσιεύθηκε τον Ιούλιο του 2012 στο έγκυρο αμερικανικό περιοδικό Pediatrics.«Υπάρχει μια σημαντική συσχέτιση ανάμεσα σε αυτά τα δύο», υποστηρίζει η Afifi, καθηγήτρια Επιδημιολογίας Τμήμα Επιστημών Υγείας του Πανεπιστημίου της Manitoba, στον Καναδά. «Άτομα που είχαν υποστεί σωματική τιμωρία ως παιδιά είχαν αυξημένη πιθανότητα να εμφανίσουν διανοητικές διαταραχές ως ενήλικες». Ένα ποσοστό 2 με 7% όλων των διανοητικών διαταραχών στην έρευνα συνδέθηκε με την σωματική τιμωρία στην παιδική ηλικία.Η έρευνα έρχεται να προσθέσει αποδείξεις στο επιχείρημα ότι η σωματική τιμωρία των παιδιών δεν θα έπρεπε να γίνεται ποτέ και θα πρέπει να απαγορεύεται. Το δικαίωμα των γονιών να χρησιμοποιούν σωματική τιμωρία ως μέσο «πειθάρχησης» έχει απαγορευθεί ήδη σε περισσότερες από 30 χώρες ανά τον κόσμο, όχι όμως στις ΗΠΑ ή στον Καναδά, σύμφωνα με την Παγκόσμια Πρωτοβουλία για την Διακοπή Κάθε Σωματικής Τιμωρίας, που έχει αναπτυχθεί από τον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών. Να σημειωθεί ότι η Σουηδία έχει με νόμο απαγορεύσει την σωματική τιμωρία των παιδιών από τους γονείς τους ήδη από το 1979.Για την έρευνα, η Afifi με τους συνεργάτες της ανέλυσαν δεδομένα από ένα κυβερνητικό δείγμα 24 χιλιάδων ενηλίκων στις ΗΠΑ που βρίσκονταν εκτός ιδρυμάτων, δεδομένα που συλλέχθηκαν μεταξύ 2004 και 2005. Από αυτούς, περίπου 1300 ενήλικες, όλοι άνω των 20 χρόνων, δήλωσαν ότι είχαν βιώσει σωματική τιμωρία ως παιδιά. Συγκεκριμένα ανάφεραν ότι μερικές φορές ή ακόμα πιο συχνά είχαν υποστεί «σπρώξιμο, δυνατό πιάσιμο, ταρακούνημα, σφαλιάρα ή χτύπημα από τους γονείς ή από άλλον ενήλικα που ζούσε στο σπίτι τους».Οι ερευνητές επισημαίνουν ότι παρά το γεγονός ότι οι νοοτροπίες αλλάζουν δύσκολα ανάμεσα στους γονείς, είναι πεπεισμένοι ότι τα δεδομένα τους είναι αξιόπιστα, και ότι τα δεδομένα τους δείχνουν πως η σωματική τιμωρία δεν θα πρέπει να χρησιμοποιείται πάνω στα παιδιά, σε καμιά ηλικία, ακόμα και οι ήπιες μορφές της που δεν μπαίνουν στην ένταση του εύρους της παιδικής κακοποίησης. Και είναι σημαντικό όλοι οι γονείς να το γνωρίζουν αυτό.

Πηγή: USA TODAY, 01/07/2012

Υποσημείωση: Στην Ελλάδα, ο νόμος 3500/06 για την ενδοοικογενειακή βία που ψηφίστηκε πρόσφατα απαγορεύει την άσκηση σωματικής βίας σε βάρος ανηλίκου ως μέσο σωφρονισμού στο πλαίσιο της ανατροφής του, με τη ρητή διευκρίνιση -στην αιτιολογική έκθεση- ότι η σωματική τιμωρία δεν περιλαμβάνεται στα επιτρεπτά μέτρα σωφρονισμού και ότι η χρήση της επισύρει για τους γονείς τις συνέπειες της κακής άσκησης της γονικής μέριμνας. Εξάλλου, η σωματική τιμωρία απαγορεύεται ρητά σε σχολεία και ιδρύματα.

Πως να χειριστείτε ένα επιθετικό παιδί.

Καλησπέρα αγαπημένοι φίλοι και καλό μας μήνα!!!

Το θέμα μας σήμερα είναι το επιθετικό παιδί.Όλοι έχουμε δει ένα και πολλοί γονείς μπορεί να έχουν ένα.Πολύ συχνό φαινόμενο και όσο κι αν αυτό σας σοκάρει,η επιθετική συμπεριφορά είναι ένα φυσιολογικό κομμάτι της ανάπτυξης των μικρών παιδιών.Η επιθυμία για επαφή,η ανεξαρτησία,οι περιορισμένες γλωσσικές ικανότητες καθώς και το γεγονός ότι δεν έχουν μάθει ακόμα να μοιράζονται και να διεκδικούν με άλλους τρόπους,ωθεί αρκετά παιδιά στο να γίνονται επιθετικά..

Τι να κάνετε:

Συνετίστε το. Εάν το παιδί σας ή μαθητή σας μπαίνοντας σε έναν χώρο παιχνιδιού,  αρχίζει αμέσως να γίνεται επιθετικό, πετώντας για παράδειγμα παιχνίδια ή άλλα αντικείμενα  σε άλλα παιδιά, βγάλτε το έξω από το χώρο του παιχνιδιού. Καθίστε μαζί του και εξηγήστε του ότι μπορεί να επιστρέψει στο χώρο του παιχνιδιού μόνο όταν αισθανθεί έτοιμο να παίξει χωρίς να χτυπάει τα άλλα παιδιά. Συζητήστε μαζί του κι εξηγήστε του ότι με αυτό που κάνει πονάει πολύ τα άλλα παιδιά. Να είστε σταθεροί στις ευκαιρίες που του δίνετε και στα όρια που θέτετε για να υπάρξει αποτέλεσμα.

Διατηρήστε την ψυχραιμία σας. 

Το να φωνάζετε, να χτυπάτε  ή να λέτε στο παιδί σας ότι είναι κακό δεν θα αλλάξει τη συμπεριφορά του αντιθέτως, αν εσείς είστε επιθετική το παιδί θα είναι κι αυτό. Βλέποντας εσάς να ελέγχετε την ψυχραιμία σας μπορεί να είναι το πρώτο βήμα για να μάθει και αυτό να ελέγχει το θυμό του. Το παιδί είναι ο καθρέφτης όλων όσων συναναστρέφεται, κυρίως των γονιών.

Θέστε ξεκάθαρα όρια. 

Προσπαθήστε να επεμβαίνετε άμεσα, όποτε το παιδί  γίνεται επιθετικό. Μην περιμένετε να χτυπήσει για τρίτη φορά το φίλο που έχει έρθει στο σπίτι σας ή το συμμαθητή του στο παιδικό σταθμό για να του πείτε «Αρκετά!" Θα έπρεπε να γνωρίζει από την πρώτη κιόλας φορά, ότι έχει κάνει λάθος. Απομακρύνετέ το για ένα σύντομο χρονικό διάστημα (ένα ή δύο λεπτά είναι αρκετά), μέχρι να ηρεμήσει. Ρωτήστε το αν είναι έτοιμο να επιστρέψει στο παιχνίδι χωρίς να συνεχίσει αυτή τη συμπεριφορά.

Πειθαρχία με συνέπεια.

 Προσπαθήστε να αντιμετωπίζετε κάθε αταξία με τον ίδιο τρόπο που αντιδράσατε και τις προηγούμενες φορές, όσο αυτό είναι εφικτό. Η προβλέψιμη απάντηση σας ( «Εντάξει λοιπόν Γιώργο, αφού δάγκωσες και πάλι τον Κώστα, πήγαινε να ηρεμήσεις γιατί δεν μπορεί να παίζεις μαζί του και να τον πονάς. Θα ξαναπαίξετε όταν θα είσαι έτοιμος!») θα δημιουργήσει ένα πρότυπο στο παιδί σας, το οποίο θα αναγνωρίζει τι πρόκειται να συμβεί κάθε φορά που χτυπάει.

Διδάξτε του εναλλακτικές λύσεις. 

Περιμένετε μέχρι το παιδί να ηρεμήσει και τότε σε ήρεμο τόνο συζητήστε μαζί του για το τι συνέβη. Ρωτήστε το αν μπορεί να εξηγήσει τι προκάλεσε το ξέσπασμά του. Υπογραμμίστε (εν συντομία!) ότι είναι απόλυτα φυσιολογικό να νιώθει θυμό, αλλά ότι δεν είναι σωστό να τον εκφράζει με χτυπήματα, κλοτσιές ή δαγκώματα. Ενθαρρύνετέ το να βρει έναν άλλο τρόπο αντίδρασης.

Ανταμείψτε την καλή συμπεριφορά.

 Αντί να δίνετε έμφαση μόνο στο να επιπλήττετε το παιδί σας, όταν δεν συμπεριφέρεται σωστά, προσπαθήστε να το επαινείτε, όταν δείχνει καλή συμπεριφορά.

Δώστε του την ευκαιρία να ξεδώσει. 

Μπορεί να διαπιστώσετε ότι αν το παιδί δεν έχει την ευκαιρία να ξοδέψει την περίσσια ενέργειά του, γίνεται ένας εφιάλτης στο σπίτι. Εάν το παιδί σας είναι πολύ ζωηρό, θα πρέπει να του δίνετε αρκετό χρόνο για παιχνίδι και εκτόνωση, κατά προτίμηση σε εξωτερικούς χώρους.

Αν συμβαίνει το αντίστροφο. 

Αν δηλαδή, συνήθως, κάποιο άλλο παιδί είναι επιθετικό σε σχέση με το δικό σας. Ενθαρρύνετε το παιδί σας στο να βρίσκει τρόπους να αμύνεται και αφήστε του αυτό το περιθώριο χωρίς να επεμβαίνετε συνεχώς. Και πάντα με όριο, για την ασφάλειά του.

Μην ξεχνάτε.Το να αλλάξει μια συμπεριφορά θέλει χρόνο.Μην απογοητεύεστε!!!

Καλή επιτυχία!!!!