10 Τρόποι για να δημιουργήσετε την καλή συμπεριφορά

Θέλετε να συντελεστεί ένα μικρό «θαύμα» στο ίδιο σας το σπίτι ;

Ξέρετε γιατί τα παιδιά έχουν κακή συμπεριφορά;  Επειδή συχνά αισθάνονται ότι οι μεγάλοι δεν τα καταλαβαίνουν ή δεν τα αγαπούν.  Όταν μάλιστα ο γονιός προσπαθεί με νεύρα, φωνές και διάφορες τιμωρίες να επιβάλει τη σωστή συμπεριφορά, τότε πετυχαίνει ακριβώς το αντίθετο από το επιθυμητό!  Γιατί συμβαίνει αυτό;  Επειδή τα παιδιά μαθαίνουν αυτό που βιώνουν.  Αν δώσετε μια ξυλιά στο παιδάκι σας που χτύπησε την αδερφή του, τι του διδάσκετε με την πράξη σας;  Ότι μπορεί να χτυπάει την αδερφή του.  Παρόλα αυτά, με τα λόγια του λέτε το αντίθετο «μη χτυπάς την αδερφή σου» και παράλληλα του δίνετε εσείς μία (και δεν εννοώ ότι το ξυλοφορτώνετε ή ότι το κακοποιείτε).  Φερθείτε στα παιδιά όπως θέλετε να φέρονται και αυτά στους άλλους!  Δηλαδή, με κατανόηση και συμπόνια.  Με τι φωνές, τις τιμωρίες, τις απειλές, τα νεύρα και τα παρόμοια διδάσκουμε αυτό που θέλουμε να αποφύγουμε: την επιθετική συμπεριφορά.

Η τιμωρία καταστέλλει την κακή συμπεριφορά, για λίγο όμως.  Αν λοιπόν επιθυμείτε να μεγαλώσετε ένα χαρούμενο, υπεύθυνο, πετυχημένο παιδί, τότε θα πρέπει να αναθεωρήσετε. 
Εννοείται ότι βάζουμε όρια και ότι δεν ανεχόμαστε την κακή συμπεριφορά.  Το ζητούμενο είναι με ποιόν τρόπο το πετυχαίνουμε;

1. Ελέγξτε τα συναισθήματά σας και τα ξεσπάσματά σας.  Είστε το μοντέλο θετικής συμπεριφοράς!  Από το δικό σας παράδειγμα θα μάθει το παιδί σας πώς να διαχειρίζεται τα συναισθήματά του.   Αν έχετε θυμώσει, μη βάλετε τις φωνές και μην κάνετε κάτι που θα το μετανιώσετε όταν ξεθυμώσετε.  Πάρτε μια βαθιά ανάσα.  Νιώστε την αγάπη που έχετε για το παιδί σας.  Συζητήστε, διορθώστε, καθοδηγήστε το παιδί, αλλά μην το εκδικηθείτε.

2. Αναγνωρίστε τα συναισθήματα του παιδιού.  Όταν το παιδί είναι στρεσαρισμένο, θυμωμένο ή αγχωμένο η φυσιολογία του εγκεφάλου είναι τέτοια, που δεν του επιτρέπει να καταλάβει.  Αντί να αρχίσετε τα πολλά λόγια και εξηγήσεις προσφέρετε ένα "Time-In" (το αντίθετο του “Time-Out”) όπου στην ουσία παραμένετε μαζί με το παιδί και το αφήνετε να ξεσπάσει ελεγχόμενα, με την παρουσία σας.  Στόχος είναι να προσφέρετε στο παιδί σας μια ‘αγκαλιά’, κυριολεκτικά και μεταφορικά, μέχρι να ηρεμήσει.  Η συναισθηματική έκφραση σε ένα περιβάλλον αποδοχής και ασφάλειας βοηθά το παιδί να επεξεργαστεί αυτά τα συναισθήματα και να μάθει να ηρεμεί τον εαυτό του.  Μέσα από την ασφάλεια και τη σιγουριά που θα προσφέρει η παρουσία σας την ώρα της ‘κρίσης’, θα μπορέσετε να συζητήσετε με το παιδί όταν ηρεμήσει.  Και όταν ηρεμήσει θα νιώθει τόσο καλύτερα και τόσο πιο κοντά σε εσάς που θα είναι ανοιχτό να το καθοδηγήσετε στο σωστό και να του επισημάνετε το λάθος.

3. Να θυμάστε πάντα πώς μαθαίνουν τα παιδιά.  Τα παιδιά ‘χτίζουν’ τη γνώση σταδιακά, σαν να έχουν μια σκαλωσιά και προσθέτουν λίγο-λίγο.  Ένα παράδειγμα είναι το πώς μαθαίνουν να διαβάζουν: οι γονείς διαβάζουν στο παιδί βιβλία, κάνουν την όλη εμπειρία διασκεδαστική, και στη συνέχεια το παιδί περιγράφει τι βλέπει στις εικόνες, λεει απ’ έξω την ιστορία, αργότερα μαθαίνει τα γράμματα, σταδιακά συλλαβίζει, και τέλος μαθαίνει να διαβάζει αυτόνομα.  Η επανάληψη και η ρουτίνα διαδικασιών βοηθά το παιδί να μάθει.  Αντίστοιχα, το παιδί μαθαίνει να λέει ‘ευχαριστώ’ και ‘παρακαλώ’, να περιμένει τη σειρά του, να μοιράζεται, κλπ μέσα από τη δημιουργία ρουτίνας.  Αν το παιδί σας δεν κάνει κάτι σωστά και του βάλετε τις φωνές δε θα λύσετε το πρόβλημα.  Αν όμως δημιουργήσετε τη ‘σκαλωσιά’ και τη ρουτίνα που θα το βοηθήσει να μάθει τη διαδικασία, τότε θα μάθει να κάνει σωστά το ζητούμενο.

4. Πρώτα συνδεθείτε συναισθηματικά, μετά διορθώστε τη συμπεριφορά. Τα παιδιά φέρονται άσχημα όταν δε νιώθουν καλά για τον εαυτό τους.  Συνδεθείτε συναισθηματικά με το παιδί σας και δώστε του έτσι κίνητρο να βγάλει προς τα έξω τον καλύτερό του εαυτό. Πριν πείτε στο παιδί τι κάνει λάθος, δείτε τα παρακάτω:

Γονατίστε στο επίπεδο το παιδιού, κοιτάξτε το στα μάτια και πέστε: "Βλέπω ότι έχεις θυμώσει πολύ...Παρακαλώ όχι δάγκωμα, όχι τράβηγμα μαλλιών.. Χρησιμοποίησε λέξεις και πες μου τι θέλεις".

Πάρτε το παιδί αγκαλιά: "Το παιχνίδι είναι ωραίο και θέλεις να παίξεις κι άλλο.  Όμως έφτασε η ώρα για ύπνο".

Ακουμπήστε το χέρι σας στον ώμο ή το γόνατο του παιδιού: " Φοβάσαι να μου πεις για τη ζημιά/την αταξία στο σχολείο".

5. Βάλτε όρια – με μια γερή δόση κατανόησης.  Οι κανόνες και τα όρια είναι απαραίτητα.  Ωστόσο, όταν τα βάζουμε θα πρέπει επίσης να κατανοούμε και την οπτική του παιδιού και να του το δείχνουμε.  Όταν τα παιδιά αισθάνονται ότι τα καταλαβαίνουμε, δέχονται τα όρια και τους κανόνες ευκολότερα.. 

"Δεν τραβάμε μαλλιά! Θύμωσες που η αδερφή σου χάλασε το παιχνίδι σου, αλλά πρέπει να πεις με λόγια τι συμβαίνει."

"΄Ωρα για ύπνο! Ξέρω ότι θα ήθελες να παίξεις και άλλο, αλλά μπορείς να συνεχίσεις το παιχνίδι αύριο".

6. Να θυμάστε ότι η κακή συμπεριφορά εκφράζει μια πραγματική ανάγκη του παιδιού –όσο συγκαλυμμένο και αν είναι κάτι τέτοιο.

Το παιδί που έχει κακή συμπεριφορά έχει επίσης κάποιο λόγο που φέρεται έτσι, ακόμα και αν ο λόγος από την οπτική του ενήλικα δεν είναι αρκετά καλός.  Η άσχημη συμπεριφορά δείχνει ότι το παιδί μέσα του νιώθει άσχημα.   Τσεκάρετε: ίσως είναι στρεσαρισμένο, χρειάζεται περισσότερο χρόνο μαζί σας, περισσότερο ύπνο, περισσότερο χρόνο χαλάρωσης ή την ευκαιρία να κλάψει και να εκτονώσει τα συναισθήματά του.  Φροντίζοντας την ανάγκη που είναι κρυμμένη πίσω από την κακή συμπεριφορά την εξαλείφετε!

7. Μάθετε να λέτε ΝΑΙ.  Συχνά οι γονείς ξεχνούν να πουν στο παιδί ΝΑΙ, και χρησιμοποιούν το ‘όχι’ και την άρνηση.  Ωστόσο τα παιδιά κάνουν με χαρά σχεδόν οτιδήποτε που είναι δοσμένο με θετικό τρόπο.  Την επόμενη φορά που έχει φτάσει η ώρα για μπάνιο και ύπνο και το παιδί σας δε θέλει να αφήσει το παιχνίδι, δοκιμάστε μια διαφορετική προσέγγιση, χρησιμοποιώντας το ΝΑΙ αντί το όχι όταν βάζετε όρια:  "ΝΑΙ, έφτασε η ώρα να πας για μπάνιο και για ύπνο.  ΝΑΙ, μπορείς να πάρεις τα λαστιχένια σου παιχνίδια και ΝΑΙ, θα σου βάλω από το σπέσιαλ αγαπημένο σου αφρόλουτρο και ΝΑΙ, θα σου διαβάσω ένα παραμύθι.  ΝΑΙ, θα σε βοηθήσω να μαζέψεις τα παιχνίδια σου και ΝΑΙ, μπορούμε να κρατήσουμε τον πύργο που έχτισες με τα τουβλάκια για να τον βρεις αύριο το πρωί».   Τα παιδιά ανταποκρίνονται με γενναιόδωρη διάθεση που ταιριάζει με τη δική σας.  

8. Σε καθημερινή βάση βρείτε χρόνο για να είστε κοντά με το παιδί σας, δίνοντάς του τον ιδιαίτερο χρόνο που χρειάζεται μαζί σας.  Κλείστε κινητό, κομπιούτερ και οτιδήποτε άλλο απασχολεί την προσοχή σας και πέστε στο παιδί σας «για τα επόμενα 20 λεπτά είμαι όλη δική σου.  Τι θέλεις να κάνουμε;».  Ακολουθήστε την επιθυμία του παιδιού σας και μην ξεχνάτε τις αγκαλίτσες, τα φιλάκια, το γαργάλημα και όλα αυτά που αγαπάνε τα παιδιά και λειτουργούν ως αγχολυτικά και ως τόνωση της σχέσης τους μαζί σας.  Δώστε το 100% της προσοχής και της αγάπης σας.  Τα παιδιά που ξέρουν ότι έχουν καθημερινά τον δικό τους ιδιαίτερο χρόνο με τον γονιό τους κυριολεκτικά ανθίζουν, επειδή νιώθουν ασφάλεια, μπορούν να εκφραστούν συναισθηματικά και έτσι ‘χτίζουν’ καλή συμπεριφορά.

9. Δείξτε συμπόνια στον εαυτό σας και συγχωρέστε τον.  Είναι ανθρώπινο να κάνετε λάθη και να έχετε κακές στιγμές.  Δε γίνεται να είστε καλός γονιός αν αισθάνεστε άσχημα για τον εαυτό σας, όπως και το παιδί δε μπορεί να συμπεριφερθεί σωστά αν νιώθει άσχημα για τον εαυτό του.  Πάντα υπάρχει δυνατότητα να φτιάξετε ή να βελτιώσετε τη σχέση σας με το παιδί σας.  Γιατί να μην ξεκινήσετε τώρα κιόλα;

10. Στα δύσκολα, αγκαλιάστε τον εαυτό σας, κυριολεκτικά και μεταφορικά!  Και μετά αγκαλιάστε το παιδί σας.  Η συναισθηματική σύνδεση και η αγάπη βοηθάει να περάσουν τα δύσκολα, να εξομαλυνθούν καταστάσεις και να επιστρέψει η ηρεμία και η ισορροπία.

Δεν τα πολυπιστεύετε τα παραπάνω;  Δοκιμάστε τα για μια εβδομάδα και απολαύστε το υπέροχο αποτέλεσμα.

 Πηγή : Δρ. Λίζα Βάρβογλη, Ph.D., Ψυχολόγος-Ψυχοθεραπεύτρια  
Από  την  σελίδα greekpsychologypages  της  ψυχολόγου   Λίζας  Βάρβογλη

Σχολική εορτή και προσχολική ηλικία.!

Εν όψη της 25 ης Μαρτίου,βρήκα ένα άρθρο για της γιορτές που διοργανώνουν οι παιδικοί σταθμοί.Όσοι δουλεύεται σαν δάσκαλοι,νηπιαγωγοί αλλά και βρεφονηπιοκόμοι..Θα ξέρετε ότι αυτές οι γιορτές,είναι ένα μεγάλο βάσανο..Ειδικά για παιδιά που ντρέπονται,που είναι χαμηλών τόνων,που δυσκολεύονται να μιλήσουν ή να εκφραστούν ή ακόμα που δεν ανέχονται περίεργα ρούχα,πόσο μάλλον στολές πάνω τους...Για να δούμε λοιπόν την σωστή αντιμετώπιση σε τέτοιες περιπτώσεις..

Έφτασε η μέρα της γιορτής στον παιδικό σταθμό,μαθητές με στολές ,γονείς πανέτοιμοι να καμαρώσουν τα βλαστάρια τους, πολλή φασαρία, μουσική αλλά και κλάματα συνθέτουν το σκηνικό της μέρας αυτής.

Τι γίνεται όμως όταν το παιδί αρνείται να πάρει μέρος στη γιορτή;

Κάποιοι γονείς ανησυχούν με τέτοιες εκδηλώσεις άρνησης των παιδιών τους και συχνά αναρωτιούνται για ποιο λόγο συμβαίνει αυτό. Αυτό το κείμενο έχει σαν στόχο να εξηγήσει πως έχουν τα πράγματα.

Όπως γνωρίζετε οι περισσότεροι ,η προσαρμογή ενός παιδιού μπορεί να είναι και επίπονη και μακρά ,άλλα παιδιά προσαρμόζονται γρήγορα άλλα χρειάζονται περισσότερο χρόνο.

Σε μια σχολική γιορτή ,ανοιχτή για θεατές γονείς ,είναι φυσιολογικό να αισθανθούν αμηχανία και άγχος ,πολλοί άνθρωποι ακόμα και ως ενήλικες έχουν δυσκολία να εκτεθούν μπροστά σε πολύ κόσμο. Ο ρόλος όμως τέτοιων δραστηριοτήτων δεν είναι αυτός σε καμία περίπτωση .Ο εκπαιδευτικός έχοντας υπόψη το επίπεδο ανάπτυξης των παιδιών οργανώνει τις γιορτές επιδιώκοντας πρωτίστως την ψυχαγωγία αλλά και την καλλιέργεια της υιοθέτησης θετικής στάσης απέναντι στο χορό και τη μουσική. Επομένως σε κάθε σχολική γιορτή οι παιδαγωγοί καλούνται να προσαρμόσουν το θέμα και τους ρόλους σύμφωνα με την ηλικία ,με τα ενδιαφέροντα και πάντοτε με γνώμονα τον ρυθμό ανάπτυξης κάθε παιδιού έτσι ώστε να επιτευχθούν οι εκάστοτε παιδαγωγικοί στόχοι. Κι αυτό ακριβώς είναι το μυστικό της επιτυχίας.

Τα θεατρικά δρώμενα βοηθούν στην καλλιέργεια του προφορικού λόγου και άρα στην γλωσσική ανάπτυξη, στην πυροδότηση της δημιουργικότητας ,στην κοινωνικοποίηση, στην αδρή κινητικότητα ,στη σωματική και πνευματική εκτόνωση του νηπίου, στην διεύρυνση της φαντασίας και γενικά προσφέρουν ποιοτική αισθητική παιδεία που τόσο έχουμε ανάγκη στην σύγχρονη κοινωνία μας.

Ο σχεδιασμός και η οργάνωση μιας τέτοιας γιορτής απαιτούν επίπονη εργασία, υπομονή, επιμονή και αρκετό χρόνο. Το μόνο σίγουρο είναι ότι ένα παιδί που παίρνει μέρος σε μια τέτοια δραστηριότητα υπό τέτοιες συνθήκες όπου έχει χαρεί όλες τις πρόβες , θα ανέβει στη σκηνή γιατί θα έχει γίνει η κατάλληλη προσέγγιση και προετοιμασία και θα διασκεδάσει όποτε θα αποκομίσει και τα οφέλη συνολικά από όλη την δραστηριότητα. Τότε τα συναισθήματα των γονέων και των παιδαγωγών απογειώνονται καθώς τα μικρά βλαστάρια γίνονται μεγάλοι πρωταγωνιστές, ξεδιπλώνουν τα ταλέντα τους, εκφράζονται με το δικό τους τρόπο λειτουργώντας ως ενεργά μέλη της ομάδας όπου ανήκουν ,χαρίζοντας στους γονείς τους όμορφες αναμνήσεις.

Σε αντίθετη περίπτωση που τα παιδιά δεν επιθυμούν να συμμετέχουν τότε σεβόμαστε την επιθυμία τους και τους προτείνουμε να καθίσουμε μαζί να παρακολουθήσουμε την υπόλοιπη ομάδα. Ούτε πίεση ούτε γκρίνιες για φωτογραφήσεις και βιντεοσκοπήσεις ,τα σχολικά χρόνια είναι μπροστά τους για τέτοιες εκδηλώσεις άλλωστε..

πηγη:http://www.ivfforums.gr

Κατάθλιψη στα παιδιά και στην εφηβική ηλικία.

Ως παιδιά,χρειαζόμαστε τη σταθερή και κατάλληλη παρουσία μιας "αρκετά καλής" μητέρας και ενός πατέρα,αγάπη και όρια.Καθώς μεγαλώνουμε,με τη βοήθεια του ευρύτερου περιβάλλοντος,κάνουμε προοδευτικά μεγαλύτερα βήματα μακριά τους να μπορέσουμε υγιώς, στο τέλος της εφηβείας να τους αποχωριστούμε,έχοντας κατακτήσει μαζί με την τελική οργάνωση της σεξουαλικότητας,μια σταθερή αίσθηση συνέχειας του εαυτού και την ικανότητα για σταθερές και ικανοποιητικές διαπροσωπικές σχέσεις. Στην θέση της "τρέλας",των ψευδαισθήσεων και της βίας,πρέπει να καταφέρουμε να βάλουμε τον Νόμο,το Λόγο και την Τέχνη.Τον περισσότερο φυσικό τρόπο ζωής και το μέτρο,το διάλογο και τέλος την δημιουργία.

Τα συναισθήματα,είναι σήματα και πληροφορίες που μας δίνει το σώμα για την αλήθεια του.Ο ορθός λογισμός είναι σημαντικό και απαραίτητο να ελέγχει κάποιες συμπεριφορές μας,όμως,την αλήθεια των συναισθημάτων μας,πρέπει να την ακούμε,να την σεβόμαστε,να την αντέχουμε.Ο ψυχισμός μας αντιδρά με διάφορους τρόπους σε μια απότομη αλλαγή ή απώλεια ενός σημαντικού για μας προσώπου ή δεδομένου.Τα παιδιά σε μια τέτοια περίπτωση μπορεί να αισθάνονται φόβο,άγχος,θυμό ή ενοχή.Πολλά από αυτά μπορούν να παρουσιάζουν ήπια συνήθως,καταθλιπτικά συμπτώματα όπως θλίψη,αϋπνία,ανορεξία.Χρειάζονται και αυτά, με την κατάλληλη στήριξη από έναν ενήλικα να καταφέρουν να ολοκληρώσουν με το τρόπο τους το φυσιολογικό κύκλο "του πένθους" για να μπορέσουν να αποδεχτούν τελικά τη νέα πραγματικότητα και να ξαναβρούν την ικανότητα τους για αγάπη,σταθερές σχέσεις,ζωή.Όλοι μας υπό κάποιες συνθήκες μπορεί να νιώθουμε στεναχώρια ή βαθιά θλίψη ("Κατάθλιψη") κάποιες στιγμές,ώρες ή μέρες,όμως μερικές κοινωνικές ομάδες και άτομα είναι πιο ευπαθή.Η κατάθλιψη ως νόσος,οφείλεται σε έναν συνδυασμό γενετικών, βιολογικών, περιβαλλοντικών και ψυχολογικών παραγόντων.Μπορεί να συνυπάρχει με διάφορες σωματικές η ψυχικές διαταραχές.Χαρακτηρίζεται από την παρουσία για 2 τουλάχιστον εβδομάδες,έντονης και επίμονης καταθλιπτικής διάθεσης με σημαντική έκπτωση της προηγούμενης λειτουργικότητας.Είναι μια συνηθισμένη,συχνά σοβαρή αλλά και θεραπεύσιμη,κατά κανόνα,στις μέρες μας ασθένεια.Από μια άποψη,μπορεί να ειπωθεί σαν ένας μεγάλος θυμός που στρέφεται ενάντια στον εαυτό,ένα "στένεμα" της σκέψης που δεν βλέπει διέξοδο,καθώς ο ψυχισμός δυσκολεύεται να διαχειριστεί την τραυματική αλλαγή ,να βρει νόημα,να την αποδεχτεί και να συνεχίσει.Σχεδόν 1 στους 10 ενήλικες θα παρουσιάσει  κάποτε κατάθλιψη (με έντονα αυξητική προοπτική).Είναι λιγότερα συχνή στα παιδιά αλλά σχεδόν 1 στα 20 παιδιά,συχνότερα κορίτσια,θα παρουσιάσουν μια αρκετά σοβαρή μορφή της.Τουλάχιστον τα 2.3 από αυτά τα παιδιά,για διάφορους λόγους,δεν έχουν σωστή διάγνωση και θεραπεία,με αποτέλεσμα συνήθως τη πολυχρονιότητα του πόνου και της δυσλειτουργίας.

Τα παιδιά,ανάλογα με την ηλικία και το αναπτυξιακό τους στάδιο,αντιλαμβάνονται και εκφράζουν διαφορετικά αυτό που νιώθουν.Τα συμπτώματα τους είναι συχνά ασαφή.

Στη βρεφική και νηπιακή ηλικία,η κατάθλιψη μπορεί να εμφανιστεί με : 

• Παλινδρόμηση ή αναστολή της ανάπτυξης 
• αϋπνία
• απάθεια και απομόνωση
• ανορεξία και χάσιμο ή αδυναμία πρόσληψης βάρους
  
  
  Στην παιδική ηλικία μπορεί να εμφανιστεί με :
• 
  
• Αόριστη δυσφορία
• Νευρικότητα και ευερεθιστότητα
• Άγχος
• Επίμονη προσκόληση σε κάποιο γονιό
• Άρνηση να πάει σχολείο
• Ενοχές και φόβους 
• Βαρεμάρα ,απάθεια,κούραση
• Επίμονους και ανεξήγητους σωματικούς πόνους
• Ελάττωση ενδιαφερόντων και ευχαρίστησης
• Δυσκολία στις σχέσεις του με τα άλλα παιδιά
• Δυσκολία συγκέντρωσης και πτώση της σχολικής απόδοσης.

Χελιδονίσματα!

Τα χελιδονίσματα, γιορτάζονται κανονικά την 1η μέρα του Μάρτη , ωστόσο κάποιες φορές κάποιοι δήμοι ή σχολεία τα γιορτάζουν την 21η του μήνα .

Χελιδονίσματα

Ήρθε ήρθε χελιδόνα

ήρθε κι άλλη μελιδόνα

κάθισε και λάλησε

και γλυκά κελάηδησε !

« Μάρτη , Μάρτη μου καλέ ,

και Φλεβάρη , φοβερέ

κι αν φλεβίσεις  κι αν τσικνίσεις

καλοκαίρι θα μυρίσεις .

Κι αν χιονίσεις κι αν κακίσεις

πάλι άνοιξη θ’ ανθίσεις .

Χελιδόνα έρχεται

απ’ τη μαύρη θάλασσα ,

θάλασσα επέρασε

έκατσε και λάλησε .

Λάλησε τα γράμματα ,

γράμματα βασιλικά ,

 που μαθαίνουν τα παιδιά ,

τα παιδιά του δάσκαλου .

Δάσκαλος της έστειλε

να της δώσει πέντε αυγά

αν δεν έχτε πέντε αυγά ,

παίρνουμε την κλωσσαριά

να γεννά και να κλωσσά

και να σέρνει τα πουλιά .

Μάρτη , Μάρτη βροχερέ

και Απρίλη δροσερέ

τα πουλάκια κελαηδούν

τα δεντράκια φύλλα ανθούν ,

τα πουλάκια αυγά γεννούν

κι αρχινούν να τα κλωσούν .

Ποιήματα για τα χελιδόνια

~Χελιδονάκι , κόψε μου ,

πού ‘χεις ουρά ψαλίδι

αχτίδες του ήλιου για κλωστή

να δέσω παπαρούνες

κρινάκια , μαγιολούλουδα

η άνοιξη γιορτάζει .

~   Χελιδονάκι μου γοργό

πού  ‘ρθες απ’ την έρημο ,

τι καλά μας έφερες ;

-         Την υγεία και τη χαρά

και τα κόκκινα τ’ αυγά .

Παραδοσιακό

~ Δόνι , δόνι ,

δόνι , χελιδόνι ,

έλα στο μπαλκόνι ,

φτιάξε τη φωλιά σου

και βγάλε τα πουλιά σου !

Και μια εύκολη κατασκευούλα για τους μικρούς μας φίλους! 

5 λόγοι που δεν πρέπει να αφήνετε ένα μωρό να κλαίει.!!

Υπάρχει η άποψη που λέει ότι όταν ανταποκρινόμαστε στο κλάμα του μωρού μας το κακομαθαίνουμε και το εμποδίζουμε να «μάθει» να λειτουργεί ανεξάρτητα. Ωστόσο, η τακτική της «μη-ανταπόκρισης στο κλάμα του μωρού», εκτός από τις ενδεχόμενες βλαβερές επιπτώσεις πάνω στο μωρό, κάνει κακό και στη μητέρα.

1. Το κλάμα μπορεί να προκαλέσει ανεπιθύμητες παρενέργειες στον εγκέφαλο του βρέφους

Τα μωρά συνήθως κλαίνε γιατί είναι ο μόνος τρόπος να επικοινωνήσουν μαζί μας και να μας πουν ότι χρειάζονται κάτι. Όταν εμείς δεν ανταποκρινόμαστε στο κλάμα τους αυτό τους δημιουργεί στρες, το οποίο με τη σειρά του (και σύμφωνα με τους επιστήμονες) μπορεί να οδηγήσει σε αρνητικές παρενέργειες στον εγκέφαλο. Οι παρατεταμένες φωνές και το διαρκές κλάμα στα βρέφη προκαλεί αυξημένη πίεση του αίματος στον εγκέφαλο, ανεβάζει τις ορμόνες του στρες και μειώνει την οξυγόνωση του εγκεφάλου. Πρόσφατη έρευνα του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ διαπίστωσε ότι το στρες που δημιουργείται στην βρεφική ηλικία «μεγαλώνει» ενήλικες επιρρεπείς στο άγχος. Επίσης το χρόνιο στρες στην παιδική ηλικία μπορεί να οδηγήσει σε μια υπερ-ενεργοποίηση της αδρεναλίνης, με αποτέλεσμα το παιδί στο μέλλον να αποκτήσει αυξημένη επιθετικότητα, να είναι επιρρεπές στη βία, να έχει κακές σχολικές επιδόσεις και να εμφανίσει αντικοινωνική συμπεριφορά.

2. Το συνεχές και χωρίς ανταπόκριση κλάμα επιδρά αρνητικά στην πνευματική , συναισθηματική και κοινωνική ανάπτυξη του παιδιού

Σύμφωνα με έρευνα της Αμερικανικής Ακαδημίας Παιδιατρικής, η ανταπόκριση της μητέρας στο κλάμα του παιδιού της αποτελεί το καλύτερο όπλο για την πνευματική τους υγεία.

3. Η μη ανταπόκριση στο κλάμα είναι επιβλαβής για τη σχέση μητέρας-παιδιού

Όταν οι γονείς δεν ανταποκρίνονται στο κλάμα του μωρού τους, υπονομεύουν την εμπιστοσύνη του προς αυτούς και η εμπιστοσύνη αυτή είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την ανατροφή του. Όταν ανταποκρινόμαστε στο κλάμα του, τού δίνουμε να καταλάβει ότι μπορεί να βασίζεται στην παρουσία και τη βοήθεια μας. Το παιδί που του δείχνουν εμπιστοσύνη, μαθαίνει και το ίδιο να εμπιστεύεται. Ακόμα κι αν δεν έχετε καταλάβει ποιο είναι το πρόβλημα του και το μωρό σας συνεχίζει να κλαίει στην αγκαλιά σας, τουλάχιστον ξέρει ότι δεν το εγκαταλείπετε στις δύσκολες στιγμές.

4. Η μη ανταπόκριση στο κλάμα ευθύνεται για την ανασφάλεια του παιδιού

Σύμφωνα με την Θεωρία των Στενών Δεσμών (Attachment Parenting ) που διατύπωσε για πρώτη φορά στα τέλη της δεκαετίας 60, ο ψυχολόγος John Bowlby, πολλά μωρά γεννιούνται χωρίς την ικανότητα αυτορύθμισης συναισθημάτων. Δηλαδή, βρίσκουν τον κόσμο στον οποίο γεννήθηκαν γεμάτο μπερδεμένες καταστάσεις και αποδιοργανωμένο, δεν διαθέτουν όμως τις ικανότητες που είναι απαραίτητες να αντιμετωπίσουν τα νέα δεδομένα και να βρουν ανακούφιση. Γι’ αυτό, όταν τα βρίσκουν δύσκολα, καταφεύγουν στα άτομα που τα φροντίζουν μια που αυτά βρίσκονται σωματικά κοντά τους και τα βοηθούν να ανακουφιστούν και να ξαναβρούν τη χαμένη ισορροπία. Όταν το πρόσωπο που τα φροντίζει δείχνει ανταπόκριση και ευαισθησία, το παιδί προοδευτικά μαθαίνει και πιστεύει πως αξίζει την αγάπη των άλλων. Η εμπιστοσύνη αυτή στο πρόσωπο που το φροντίζει οδηγεί σ’ αυτό που ονομάζουμε ασφαλές άτομο. Η στενή και τακτική λοιπόν σωματική επαφή, και η έγκαιρη επέμβαση στις αγωνίες των βρεφών και των παιδιών δημιουργεί ασφαλείς και με αυτοπεποίθηση ενήλικες που είναι σε θέση να δημιουργήσουν λειτουργικές σχέσεις.

5. Η μη ανταπόκριση στο κλάμα αποτελεί ασέβεια στις ανάγκες του

Πολλοί ειδικοί κατά καιρούς μας λένε ότι μετά από μια ορισμένη ηλικία, τα μωρά δεν μας έχουν πια ανάγκη. Ορισμένοι ισχυρίζονται ότι αυτό είναι μετά από λίγες εβδομάδες, άλλοι μετά από λίγους μήνες, άλλοι μετά από ένα χρόνο. Κι όμως, πάρετε για παράδειγμα τον εαυτό σας ως ενήλικας. Ας πούμε ότι είχατε μια πολύ αγχωτική εβδομάδα, τσακωθήκατε με κάποιο αγαπημένο πρόσωπο, ή ζήσατε κάτι άσχημο. Πως θα σας φαινόταν αν ο σύντροφός σας , σας έκλεινε την πόρτα, έβγαινε από το δωμάτιο και σας άφηνε να κλάψετε μόνη σας; Ο κόσμος μας χρειάζεται περισσότερη αγάπη. Και τα παιδιά το ίδιο. Και αν νιώθετε ότι όπως ανταποκρίνεστε στις ανάγκες τους την ημέρα, έτσι θα πρέπει να κάνετε και τη νύχτα, απλώς κάντε το.