Παιδί προσκολλημένο στον ένα γονιό.

Καλησπέρα αγαπημένοι φίλοι!

Όσοι έχετε δουλέψει σε παιδικό σταθμό,σχολείο,παιδικό εργαστήρι ή έχετε φυλάξει ένα τέτοιο παιδί,στο ανάγνωσμα του τίτλου σας ήρθε τρόμος.Ο τίτλος συνεπάγεται με πολλά δάκρυα,πολύ γκρίνια,πολύ άρνηση,πολύ κλάμα,εξάντληση της δικής σας υπομονής αλλά και ταραχή.Σωστά.Ένα τέτοιο παιδί,όχι μόνο δεν είναι εύκολο να το κάνεις να σταματήσει να κλαίει,αλλά είναι δύσκολο να μην ζητήσεις την παραίτηση σου,από την πρώτη μέρα που θα είσαι μαζί του.Για να δούμε λοιπόν τι έχει συμβεί.

Τα περισσότερα παιδιά βιώνουν μια σχέση εξάρτησης από τη μαμά τους κυρίως αλλά και με το μπαμπά τους - Οι μαμάδες, παρόλο που πλέον εργάζονται, συνεχίζουν να είναι εκείνες που περνούν περισσότερο χρόνο με το παιδί στα πρώτα στάδια της ζωής του, γι’ αυτό και αναπτύσσει μαζί τους εντονότερο δεσμό.

Οι παράγοντες προτίμησης 

Μέσα στα φυσιολογικά πλαίσια υπάρχουν πάντα κάποιοι παράγοντες που επηρεάζουν το πόσο προσκολλημένο είναι ένα παιδί στη μαμά ή στον μπαμπά. Ο πρώτος είναι η ηλικία. Μέχρι και τα 3 περίπου χρόνια, τα παιδιά «δένονται» με αυτόν που τα φροντίζει. Μεταξύ 3 και 5 ετών, αρχίζουν να ενδιαφέρονται περισσότερο για τα παιχνίδια των ρόλων και τείνουν να δένονται με τον γονιό του ίδιου φύλου. Ρόλο διαδραματίζει, επίσης, ο χρόνος που περνάμε μαζί τους: Συνήθως ο γονιός που περνάει περισσότερο χρόνο με το παιδί είναι η μητέρα. Έτσι, εκείνο αυτήν ξέρει καλύτερα, αυτήν έχει συνηθίσει και αυτήν έχει τον τρόπο να χειρίζεται ευκολότερα. Τέλος, αυτές οι συμπεριφορές καθορίζονται και από τις δύσκολες φάσεις της ζωής τους. Όταν τα παιδιά είναι κουρασμένα, άρρωστα ή χρειάζονται ασφάλεια και επιβεβαίωση, είναι φυσικό να στρέφονται προς τον γονιό που συνήθως τα φροντίζει, που είθισται να είναι η μαμά

Ο φόβος του αποχωρισμού

Τα περισσότερα παιδιά -μέχρι μια ηλικία τουλάχιστον- βιώνουν μια σχέση εξάρτησης από τον ένα γονιό τους. Κι αυτό είναι άκρως φυσιολογικό, όπως μας διαβεβαιώνουν οι ειδικοί, αρκεί να αφορά συγκεκριμένο και οριοθετημένο χρονικό διάστημα. Γύρω στον 7ο μήνα της ζωής, διαμορφώνεται ένας ισχυρός συναισθηματικός δεσμός ανάμεσα στο παιδί και τη μητέρα του. Αυτή η «προσκόλληση» είναι απόλυτα φυσιολογική, δεδομένου ότι το παιδί είναι άμεσα συνδεδεμένο με τη μητρική παρουσία και φροντίδα και φοβάται μήπως η μητέρα του φύγει μακριά ή το εγκαταλείψει, βιώνει δηλαδή το λεγόμενο «άγχος του αποχωρισμού». Το άγχος αυτό έχει ανοδική πορεία, με κορύφωση στο διάστημα μεταξύ 13ου και 18ου μήνα, και κατόπιν αρχίζει να ελαττώνεται σταδιακά. Έπειτα από το 3ο έτος υποχωρεί, και τα περισσότερα παιδιά ξεπερνούν τον φόβο τους και μπορούν να μείνουν σε ένα χώρο με άλλα άτομα, χωρίς να βιώνουν έντονα αρνητικά συναισθήματα για την απουσία της μητέρας τους.

Είναι σημαντικό η εξάρτηση αυτή σταδιακά να ελαττωθεί, ώστε το παιδί να κόψει τον «ψυχολογικό ομφάλιο λώρο», να ανεξαρτητοποιηθεί και να εξελιχθεί σε μιαν αυτόνομη και ολοκληρωμένη προσωπικότητα. Η υπερνίκηση του άγχους του αποχωρισμού σηματοδοτεί την κοπή αυτού του «ομφάλιου λώρου» και αποτελεί επίτευγμα για την πορεία του προς τη συναισθηματική ωριμότητα.

«Πότε να ανησυχήσω;»

Τι γίνεται όταν παιδιά ηλικίας 3 ετών και πάνω εμφανίζουν συμπεριφορά υπερεξάρτησης από τη μητέρα-πατέρα; Για να διαπιστώσετε αν όντως συμβαίνει κάτι τέτοιο, αναζητήστε τα εξής σημάδια:

· Το παιδί δεν κάνει απολύτως τίποτα χωρίς τη μαμά/μπαμπά του. Για την ολοκλήρωση οποιασδήποτε διαδικασίας, ζητά τη βοήθειά της, ακόμη κι όταν αυτή είναι περιττή.

· Προσπαθεί συνεχώς να εξασφαλίζει σωματική επαφή με τη μητέρα του/πατέρα του και απαιτεί να είναι διαρκώς γραπωμένο πάνω της/του.

· Προσπαθεί να είναι πάντα το επίκεντρο του ενδιαφέροντος, προκειμένου να κερδίζει συνεχώς την προσοχή της/του.

· Ζητάει συνεχώς την επιβεβαίωσή της. Το παιδί δεν πιστεύει στις δυνάμεις του και νιώθει έντονα την ανάγκη συναισθηματικής υποστήριξης και ενθάρρυνσης για κάθε του πράξη.

· Αρνείται πεισματικά να μείνει οπουδήποτε δεν βρίσκεται η παρουσία της/του.

«Πώς να το βοηθήσω;»

~Γονείς.

Για να το βοηθήσετε να απαγκιστρωθεί από εσάς και να απεξαρτηθεί από την παρουσία σας, πρωταρχικά θυμηθείτε πως κάθε σχέση θέλει «χτίσιμο». Από τη βρεφική ακόμα ηλικία, οφείλουμε να εξηγούμε στα παιδιά οτιδήποτε τα αφορά. Όταν πρόκειται να λείψουμε, πρέπει να λέμε: «Η μαμά/ ο μπαμπάς θα πάει σε μια δουλειά, και αργότερα θα είναι πάλι μαζί σου». Με την επανάληψη, το παιδί αρχίζει να κατανοεί την κατάσταση που βιώνει. Ακόμη κι όταν είστε στο σπίτι, αφήστε το να παίζει μόνο του. Μην του το επιβάλλετε, αλλά, όταν βλέπετε ότι παίζει ήρεμα, μη διακόπτετε τη ροή του παιχνιδιού.

Αποφύγετε την υπερπροστασία, γιατί ενισχύει την εξάρτηση και ευνουχίζει συναισθηματικά το παιδί, γεμίζοντάς το φόβους, ανασφάλεια και ανικανότητα να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα μόνο του, και επιβραβεύστε τις προσπάθειές του όταν κάνει κάτι μόνο του. Αυτό, βέβαια, δεν σημαίνει ότι θα πρέπει να «ψυχράνετε» τη στάση σας απέναντί του. Άλλωστε, αν είστε υπερβολικά συγκρατημένοι στις εκδηλώσεις της αγάπης σας, κάνετε το παιδί να σας αναζητά περισσότερο. Τέλος, συζητήστε με τον σύντροφό σας και συμφωνήστε σε μια κοινή γραμμή πλεύσης, που όμως πρέπει να τηρείτε και οι δύο. Είναι σημαντικό μπροστά στο παιδί ο ένας να υποστηρίζει τον άλλον και να έχετε ένα ενιαίο μέτωπο, ώστε το παιδί να καταλάβει ότι δεν έχει ελπίδες να «ρίξει» τον έναν από τους δύο. Και, βέβαια, ξαναμοιράστε την «τράπουλα των καθηκόντων» του σπιτιού.

 ~Εκπαιδευτικοί-Άλλα πρόσωπα.

Μην τυ λέτε ψέματα ότι ο μπαμπάς και η μαμά θα έρθουν τώρα.Να του δείχνετε στο ρολόι και να του λέτε "Όταν ο δείκτης πάει εκεί θα έρθει η μαμά ή θα έρθει ο μπαμπάς.".Προσπαθήστε να μην χάνετε την ψυχραιμία σας και φωνάζετε-είναι δύσκολο,το ξέρω ειδικά όταν κλαίει 3 ώρες συνεχόμενα. Να το παίρνετε αγκαλιά και να προσπαθείτε να του δείχνετε ότι το αγαπάτε και ότι είναι ασφαλής μαζί σας.Πείτε στα πιο κοινωνικά παιδιά να παίζουν μαζί του για να το βοηθήσουν να προσαρμοστεί πιο γρήγορα.Τέλος εφοδιαστείτε με πολύ υπομονή,κουράγιο,αλλά και αρκετά παυσίπονα για τον πονοκέφαλο.Καλή τύχη.