Από ποια ηλικία θυμούνται τα μωρά;

Σύμφωνα με μια νέα επιστημονική έρευνα, τα μωρά, φαίνεται πως αποκτούν τις πρώτες συνειδητές εμπειρίες του κόσμου γύρω τους από τον πέμπτο μήνα της ζωής τους. Είναι η πρώτη φορά που οι επιστήμονες εντόπισαν ενδείξεις της συνείδησης και της μνήμης να αναδύονται τόσο νωρίς στον εγκέφαλο ενός μωρού.


Έως τώρα υπάρχει αμφιβολία κατά πόσο ένα μωρό πέντε μηνών αντιδρά με συνείδηση ή απλώς με ανακλαστικό τρόπο στα εξωτερικά ερεθίσματα, όπως π.χ. όταν κοιτά το πρόσωπο του γονιού του ή πιάνει ένα αντικείμενο που του δίνεται. Επειδή τα μωρά δεν είναι σε θέση να μιλήσουν, οι επιστήμονες δεν μπορούν να κάνουν τεστ συνείδησης όπως στους ενήλικους για να ελέγξουν σε ποιο βαθμό τα μωρά αντιδρούν αυτόματα ή συνειδητά. 

Οι Γάλλοι και Δανοί ερευνητές, με επικεφαλής τον νευροεπιστήμονα Σιντ Κούιντερ του Εργαστηρίου Γνωστικών Επιστημών και Ψυχογλωσσολογίας του Παρισιού και του Τεχνικού Πανεπιστημίου της Δανίας, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό «Science», σύμφωνα με το ίδιο και το «New Scientist», μελέτησαν με ηλεκτροεγκεφαλογραφήματα την εγκεφαλική δραστηριότητα για να ρίξουν φως στο κατά πόσον τα μωρά αναπτύσσουν επίγνωση και συνείδηση. 

Οι επιστήμονες μελέτησαν μωρά 5, 12 και 15 μηνών, στα οποία προσάρτησαν ειδικές «κάσκες» με ηλεκτρόδια για να καταγράψουν την ηλεκτρική δραστηριότητα εντός του κρανίου τους. Τα μωρά κάθονταν στην αγκαλιά του μπαμπά ή της μαμάς τους και παρακολουθούσαν ταχέως εναλλασσόμενες εικόνες σε μια οθόνη. Η ανάλυση της νευρωνικής δραστηριότητας οδήγησε στο συμπέρασμα ότι τα μωρά εμφάνιζαν όντως ενδείξεις συνείδησης παρόμοιας με αυτή των ενηλίκων, με μια βασική διαφορά: Ενώ στους ενήλικες η συνείδηση του οπτικού ερεθίσματος εμφανιζόταν μέσα σε 0,3 δευτερόλεπτα, στα πεντάμηνα μωρά ο αντίστοιχος χρόνος ήταν 1,3 δευτερόλεπτα κατά μέσον όρο. 

«Η μελέτη μας δείχνει ότι τα μωρά είναι πολύ πιο συνειδητά από ότι πιστεύαμε πριν και πιθανώς έχουν πολύ μεγαλύτερη συνείδηση του πόνου», δήλωσε ο Σιντ Κούιντερ. Οι ερευνητές σχεδιάζουν να κάνουν παρόμοιο πείραμα με μωρά ηλικίας μόλις δύο μηνών για να δουν σε ποιο βαθμό εμφανίζονται ίχνη συνείδησης από τόσο νωρίς. Όπως ανέφεραν, τέτοιες έρευνες μπορεί μελλοντικά να βοηθήσουν στην έγκαιρη διάγνωση διαταραχών όπως ο αυτισμός.

Μάθετε στο παιδί να παίζει μόνο του.

Εκείνο απαιτεί την παρουσία σας, κι εσείς δέκα λεπτά ησυχίας. Εάν βοηθήσετε το μωρό σας να μάθει να διασκεδάζει για λίγο μόνο του, θα επωφεληθείτε και οι δύο.

Μαθαίνοντας στο μωρό σας να περνάει καλά χωρίς να χρειάζεται να αναλαμβάνετε εσείς το ρόλο του διασκεδαστή του δίνετε ένα σπουδαίο μάθημα ανεξαρτησίας - και ταυτόχρονα έχετε την πολυτέλεια να απολαύσετε ένα μικρό διάλειμμα από τις μητρικές σας υποχρεώσεις. Άλλωστε, μην ξεχνάτε ότι κρατώντας το όλη μέρα στα χέρια σας του στερείτε τη δυνατότητα να εξασκήσει τους μυς και τον εγκέφαλό του ώστε να μπορέσει την κατάλληλη στιγμή να κατακτήσει σημαντικές δεξιότητες όπως το μπουσούλημα και το περπάτημα.

Για να καταφέρετε να απαγκιστρώσετε το μικρό σας «χταπόδι» από την αγκαλιά σας, ακολουθήστε τα εξής βήματα:

1. Δώστε του προσοχή όταν πραγματικά τη χρειάζεται. Βεβαιωθείτε ότι είστε πραγματικά εκεί για να καλύψετε τις ανάγκες του αρκετές ώρες την ημέρα, χαϊδεύοντας το, παίζοντας μαζί του και διαβάζοντάς του ιστορίες. Φανταστείτε τον συναισθηματικό του κόσμο σαν μια δεξαμενή: Αν γεμίσει με την απαραίτητη ποσότητα χρόνου με τη μαμά, τότε θα μπορεί να παίξει και μόνο του τον υπόλοιπο χρόνο.

2. Αποκρυπτογραφήστε τις ανάγκες του. Είστε σίγουρη ότι κλαίει επειδή φύγατε από το δωμάτιο χωρίς να το πάρετε μαζί σας; Ή μήπως είναι πεινασμένο, λερωμένο ή κουρασμένο; Σίγουρα αν πειραματιστείτε λίγο θα βρείτε τι είναι αυτό που του φταίει.

3. Αντιμετωπίστε την ανία. Μπορεί να μην είναι ακόμα σε θέση να το εκφράσει, όμως ακόμα κι ένα μωρό αρκετά συχνά απλώς… βαριέται. Δεν αποκλείεται αυτός να είναι ο λόγος που διαμαρτύρεται όταν το εγκαταλείπετε μόνο στην κούνια του. Δοκιμάστε να αλλάξετε το «σκηνικό». Στρώστε του μια κουβέρτα στο πάτωμα του σαλονιού και δώστε του μερικά παιχνίδια για να παίξει εκεί ή πάρτε το μαζί σας στην κουζίνα όταν μαγειρεύετε και δώστε του ένα σουρωτήρι ή μια κουτάλα. Θα ενθουσιαστεί.

4. Διδάξετε του τους «κανόνες του παιχνιδιού». Αν δεν δείχνει κανέναν ενθουσιασμό για την καινούργια του κουδουνίστρα ίσως είναι γιατί δεν έχει ακόμα καταλάβει πώς να την κάνει να κουδουνίσει. Δείξτε του για λίγο πώς λειτουργεί κάθε καινούργιο παιχνίδι πριν το αφήσετε να παίξει μόνο του.

5. Αποδείξτε του ότι θα επιστρέψετε κοντά του. Όταν ένα μωρό βλέπει τη μαμά του να εξαφανίζεται από το οπτικό του πεδίο δεν μπορεί να καταλάβει ότι πηγαίνει μέχρι το μπάνιο. Φοβάται ότι τη χάνει για πάντα. Γι' αυτό, όταν δείτε πως έχει αρχίσει να διασκεδάζει με τα παιχνίδια του, πείτε του πως θα φύγετε για λίγο. Πριν όμως πάτε σε άλλο δωμάτιο, φροντίστε να εξαφανιστείτε και να εμφανιστείτε ξανά πίσω από την πόρτα του μερικές φορές, για να συνειδητοποιήσει ότι μπορεί να φεύγετε αλλά επιστρέφετε σε αυτό.  

Νέο αδερφάκι στην οικογένεια Τι πρέπει να προσέξουν οι γονείς;

Πριν το παιδί σας συμπληρώσει τον τρίτο χρόνο της ζωής του, είναι πολύ πιθανό η οικογένεια να μεγαλώσει και να προστεθεί ένα νέο μέλος. Το νέο αδελφάκι συνεπάγεται ότι το ίδιο παύει να είναι το μοναδικό παιδί της οικογένειας. Το γεγονός αυτό ισοδυναμεί με μια δυναμική αλλαγή στη ζωή του, πράγμα που σημαίνει ότι χρειάζεται χρόνο και υποστήριξη για να προσαρμοστεί και να αποδεχτεί τη νέα κατάσταση.
Να θυμάστε ότι τα αισθήματα ζήλιας είναι φυσιολογικά και δεν χρειάζεται να κάνετε το παιδί να νιώθει ενοχές γι’ αυτά. Επίσης, λάβετε υπόψη ότι το μεγαλύτερο παιδί μπορεί να εμφανίσει παλινδρόμηση στη συμπεριφορά του, δηλαδή να γυρίσει πίσω σε προηγούμενο στάδιο ανάπτυξης. Έτσι, ενώ είχε μάθει να χρησιμοποιεί το γιογιό, πιθανόν να ξαναρχίσει να λερώνεται μιμούμενο το μωρό. Δεν θα πρέπει να αντιδράσετε με θυμό, αλλά με ψυχραιμία και κατανόηση, βοηθώντας το να προσαρμοστεί στη νέα κατάσταση και δίνοντάς του λίγο χρόνο, για να επιστρέψει στο στάδιο όπου βρισκόταν.
Επίσης, δεν θα πρέπει να τονίζετε διαρκώς στο παιδί ότι είναι μεγάλο, στερώντας του τα προνόμια του μικρού, πράγμα που έτσι κι αλλιώς δεν αρμόζει στην ηλικία του. Επιτρέψτε του να συμπεριφερθεί σαν μωράκι, αν θέλει, χωρίς να δίνετε ιδιαίτερη σημασία στη συμπεριφορά του. Φροντίστε παράλληλα να δίνετε έμφαση στα προνόμια που έχει ως μεγαλύτερο, υπενθυμίζοντάς του ότι κάνει ποδήλατο, έχει φίλους, μπορεί να κουβεντιάζει μαζί σας. Μην παραλείψετε να του εξηγήσετε ότι έτσι ήταν και αυτό, όταν ήταν μωράκι, δείχνοντάς του φωτογραφίες ή λήψεις από κάμερα την εποχή που ήταν μωρό. Για να το βοηθήσετε πάντως να προσαρμοστεί όσο το δυνατόν πιο ανώδυνα στη νέα κατάσταση:

~Τους τελευταίους μήνες της εγκυμοσύνης προετοιμάστε το παιδί για τον ερχομό του νέου μέλους της οικογένειας
~Το τρίτο τρίμηνο θα είναι δύσκολο να σηκώσετε το παιδί σας αγκαλιά, γι’ αυτό φροντίστε να αναπληρώνετε με πολλά φιλάκια και χάδια
~Προετοιμάστε το περιγράφοντας τη δομή οικογενειών με περισσότερα από ένα παιδιά, κάνοντας αναφορές σε παιδιά που γνωρίζετε κι έχουν αδερφάκια
~Πείτε του ποιος θα μένει μαζί του όταν θα λείπετε στο μαιευτήριο
~Αποχαιρετήστε το πριν επισκεφθείτε το μαιευτήριο εξηγώντας του ότι θα λείψετε για λίγο. Αν ανακαλύψει ότι φύγατε ξαφνικά, θα νομίζει ότι το εγκαταλείψατε, πράγμα που μπορεί να εντείνει την ανασφάλειά του
~Όταν επιστρέψετε στο σπίτι, αφήστε το μωράκι σε κάποιον άλλο και ασχοληθείτε με το πρωτότοκο παιδί σας, καθώς θα του έχετε λείψει αφάνταστα
~Την ημέρα που θα φέρετε στο σπίτι το μωρό, έχετε μαζί ένα δώρο για το παιδί, λέγοντάς του ότι το δώρο του το φέρνει το αδελφάκι του
~Ύστερα από λίγη ώρα μπορείτε να του δείξετε το μωράκι. Δώστε του να καταλάβει ότι το αδελφάκι του είναι ένα ζωντανό πλάσμα που τρώει, κλαίει, κοιμάται και είναι αδύναμο και αβοήθητο
~Αφήστε το να παρακολουθεί και να συμμετέχει, αν θέλει, στην καθημερινή φροντίδα του μωρού
~Μην το πιέζετε να αγαπήσει αμέσως το μωράκι. Το δέσιμο θα έρθει σταδιακά και το παιδί δεν πρέπει να αισθάνεται ενοχές για τα πραγματικά συναισθήματα που νιώθει
~Με κάθε ευκαιρία, βοηθήστε το παιδί να νιώσει ότι και το μωρό το αγαπά. Πολλά μωρά γελούν με ενθουσιασμό, όταν βλέπουν το αδελφάκι τους. Εξηγήσετε στο πρωτότοκό σας πόσο χαίρεται το μωράκι, επειδή το βλέπει
~Μην ξεκινήσετε στρεσογόνες διαδικασίες, όπως την εκπαίδευση στο γιογιό ή την απεξάρτηση από την πιπίλα κατά την περίοδο προσαρμογής
~Φροντίστε να επαναλαμβάνετε συνέχεια στο παιδί σας πόσο πολύ το αγαπάτε και επιδιώξτε να περνάτε αρκετά συχνά προσωπικό χρόνο μαζί του

6η Μαρτίου.Παγκόσμια ημέρα κατά του σχολικού εκφοβισμού.

Οι κλήσεις στην Εθνική Τηλεφωνική Γραμμή για τα Παιδιά SOS 1056 καθημερινά αυξάνονται σε σχέση με το φαινόμενο του σχολικού εκφοβισμού ή αλλιώς bullying . Γονείς, εκπαιδευτικοί και μαθητές καλούν ζητώντας συμβουλές για το πώς να διαχειριστούν τέτοια φαινόμενα, μέσα στα οποία νοιώθουν εγκλωβισμένοι.

Η απόκτηση γνώσης σε όλες τις καταστάσεις είναι το πρώτο και βασικό βήμα που πρέπει να γίνει για να μπορεί κάποιος να αντιμετωπίσει τέτοιες καταστάσεις. Και στο σχολικό εκφοβισμό το πρώτο που πρέπει να ειπωθεί είναι τι δεν είναι σχολικός εκφοβισμός.

Σχολικός εκφοβισμός λοιπόν δεν είναι μια διαμάχη, σύγκρουση μεταξύ δυο μαθητών ή μαθητριών, δεν είναι το πείραγμα, το αστείο προς κάποιον συμμαθητή που γίνονται σε συγκεκριμένο χρόνο, δεν έχουν συνέχεια και δεν επηρεάζουν  την συναισθηματική κατάσταση των παιδιών. Ο σχολικός εκφοβισμός είναι ένα πιο σύνθετο φαινόμενο που αυτό που τον ξεχωρίζει από το πείραγμα και τον τσακωμό, είναι η ένταση του, η διάρκεια του,  η ανισορροπία δύναμης μεταξύ των εμπλεκόμενων μερών και η συναισθηματική επίδραση που έχει πάνω στα παιδιά.

Με λίγα λόγια ο σχολικός εκφοβισμός είναι μια κατάσταση επαναλαμβανόμενη, κατευθύνεται σε συγκεκριμένα παιδιά από παιδιά (πολλές φορές και ομάδα παιδιών) που υπερέχουν σωματικά  και έχουν ως αποτέλεσμα το παιδί που εκφοβίζεται να νοιώθει απομονωμένο, να βιώνει άγχος και φόβο, να παρουσιάζει σχολική άρνηση και διάφορες συναισθηματικές δυσκολίες.

Γενικά ο σχολικός εκφοβισμός μπορεί να περιλαμβάνει :

~ Χτυπήματα
~ Απειλές, εκβιασμό, πειράγματα, παρατσούκλια, κοροϊδία , διάδοση φημών
~ Εσκεμμένο αποκλεισμό μαθητών από διάφορες κοινωνικές και σχολικές  δραστηριότητες,
~ Σεξουαλική παρενόχληση
~ Κλοπές ή και Ζημιές στα προσωπικά αντικείμενα του παιδιού που βιώνει εκφοβισμό
~ Ηλεκτρονικό bullying / cyber bullying. Το cyberbullying είναι ο εκφοβισμός που προκαλείται διαμέσου της χρήσης ηλεκτρονικών υπολογιστών, κινητών τηλεφώνων και άλλων ηλεκτρονικών συσκευών

Τις περισσότερες φορές τα παιδιά που βιώνουν εκφοβισμό δεν το λένε σε κανένα γιατί:

~ Ντρέπονται.
~Η ντροπή είναι ένα συναίσθημα που ακολουθεί τον σχολικό εκφοβισμό καθώς τα παιδιά νοιώθουν ότι όλοι γελάνε μαζί τους
 ~Φοβούνται.
~Τα παιδιά θεωρούν ότι δεν μπορεί να γίνει κάτι και φοβούνται ότι ο οποιοσδήποτε χειρισμός θα θυμώσει το παιδί ή τα παιδιά που το εκφοβίζουν και τα πράγματα θα χειροτερεύσουν
 ~Νοιώθουν ότι φταίνε.
~Η σκέψη των παιδιών είναι ενοχική και ιδιαίτερα σε καταστάσεις βίας. Θεωρούν ότι εκείνα φταίνε, ότι εκείνα προκάλεσαν αυτή την κατάσταση
~ Σκέφτονται ότι θα  απογοητεύσουν / στενοχωρήσουν τους γονείς τους.
~Όλα τα παιδιά αποζητούν την αγάπη και τον θαυμασμό των γονιών τους. Θεωρούν λοιπόν ότι αν μάθουν οι γονείς τους αυτό που συμβαίνει θα απογοητευτούν και θα στενοχωρηθούν.

Γι’ αυτό οι γονείς θα πρέπει:

~ Να παρατηρήσουν τη συμπεριφορά του παιδιού τους. Οποιαδήποτε ξαφνική και χωρίς εμφανή αιτία αλλαγή στη συμπεριφορά τους, στη διάθεση τους, στην όρεξη τους, στον ύπνο τους, στη γνώμη τους για κάποια άτομα, στη σχολική τους παρουσία,  στην σχολική τους επίδοση πρέπει να τους προβληματίσει και διακριτικά να διερευνήσουν τι συμβαίνει.
~ Εάν αντιληφθούν ότι το παιδί τους βιώνει εκφοβισμό θα πρέπει σε πλαίσιο ασφάλειας και εμπιστοσύνης να κουβεντιάσουν με το παιδί τους για την εμπειρία του και γενικά για το φαινόμενο του σχολικού εκφοβισμού
~ Να αποενοχοποιήσουν το παιδί.
~ Να εξηγήσουν στο παιδί ότι κανείς δεν έχει το δικαίωμα να του φέρεται έτσι
~ Να επιβραβεύσουν το παιδί που συμμετείχε στην κουβέντα και αποκάλυψε σημαντικά πράγματα
~ Να μην βάλουν το παιδί σε διαδικασίες αντεκδίκησης. Δεν έχουν κανένα αποτέλεσμα
~ Να αναδείξουν στο παιδί τη σημασία του να έχει επικοινωνία με το δάσκαλο και να εξηγήσουν τη διαφορά του «μαρτυράω» από το «ζητάω» βοήθεια
 ~Να θυμούνται ότι ο στόχος είναι να βοηθήσουν το παιδί τους και όχι να τιμωρηθεί το άλλο παιδί
~ Να επικοινωνήσουν με το δάσκαλο

Σε όλες τις περιπτώσεις θα πρέπει να επικοινωνήσουν με την  Εθνική Τηλεφωνική Γραμμή για τα Παιδιά SOS 1056, δωρεάν και ανώνυμα, η οποία είναι στελεχωμένη με κοινωνικούς λειτουργούς και ψυχολόγους και λειτουργεί όλο το 24ώρο.


Πηγή : http://www.hamogelo.gr/

Ήρεμοι γονείς, ευτυχισμένα παιδιά..

 Τα παιδιά σας φέρνουν εκτός εαυτού και τσακίζουν τα νεύρα σας με την συμπεριφορά τους; Είναι απολύτως φυσικό! Ωστόσο, το μεγάλωμα των παιδιών γίνεται πιο εύκολο αν χαλαρώσετε λίγο και δεν χάνετε με το παραμικρό την ψυχραιμία σας.
Οι ειδικοί συμβουλεύουν: «Βάλτε την ηρεμία στην ζωή σας». Χαλαρώστε και μην είστε μονίμως αγχωμένοι με τα παιδιά». Εσείς, πάλι σίγουρα σκέφτεστε ότι «αυτό είναι εύκολο να το λες όταν είσαι έξω από τον χορό». Και τότε περνάει flashback στο μυαλό σας, τα ουρλιαχτά του στο σούπερ μάρκετ επειδή δεν του πήρατε τα πατατάκια ή το πιάτο με τα φασολάκια που έριξε στο πάτωμα επειδή δεν ήθελε να τα φάει…και πολλά άλλα. Και αμέσως μετά έρχονται οι αμφιβολίες για τις ικανότητες σας. Αισθάνεστε πιεσμένοι, προσπαθείτε να κάνετε ότι καλύτερο μπορείτε, για το παιδί, το σπίτι, τον/η σύντροφο, την εργασία σας και στο τέλος, νιώθετε ανικανοποίητοι από το αποτέλεσμα και φυσικά εξάντληση. Το μυστικό είναι η ηρεμία και η χαλάρωση. Αυτός που είναι ήρεμος, μπορεί να δεχτεί λάθη, τόσο τα δικά του όσο και των γύρω του. Γνωρίζει τις αντιφάσεις τις ζωής και ξέρει ότι τα παιδιά είναι ταυτόχρονα γλυκά, τρυφερά πλάσματα για ατελείωτα χάδια και παιχνίδια, αλλά είναι παράλληλα και μικρά, κουραστικά τερατάκια που μπορούν να σε βγάλουν εκτός ορίων με μία μόνο κίνηση, τόσο απλά!  Για να μην μπερδέψουμε τις έννοιες, ο ήρεμος γονιός, δεν είναι «στον κόσμο του», δεν κρατά τις αποστάσεις, ούτε είναι αδιάφορος, το αντίθετο, νιώθει υπεύθυνος για το παιδί του. Ηρεμία σημαίνει ότι έχω επίγνωση ότι δεν είμαι το κέντρο του κόσμου, ότι δεν μπορώ να είμαι τέλεια/ος σε όλα και ούτε πρέπει να είμαι. Είναι μια κατάσταση στην οποία μπορείτε να λειτουργείτε με βάση τις δικές σας ανάγκες και όχι με βάση τις πιεστικές απαιτήσεις και προσδοκίες των άλλων. Εμείς σας δίνουμε 6 καλούς λόγους που δείχνουν γιατί είναι προτιμότερο να είστε πιο ήρεμοι στην ζωή σας και ειδικά με τα παιδιά σας.

1. Επειδή το παιδί έχει ανάγκη την εμπιστοσύνη σας 

Εσείς ως γονείς μπορείτε να εξασφαλίσετε στο παιδί σας ένα ζεστό, γεμάτο αγάπη σπιτικό και μια σωστή μόρφωση. Τα παιδιά μαθαίνουν επειδή η φύση τα έχει προικίσει με την ικανότητα να εξερευνούν το καινούργιο περιβάλλον και να εξασκούν αυτό που χρειάζονται την δεδομένη στιγμή για να εξελίξουν τις πνευματικές και σωματικές τους δεξιότητες. Σε αυτή την διαδικασία και πορεία εξερεύνησης και ανακάλυψης, το παιδί σας χρειάζεται εσάς τους γονείς ως «καθοδηγητές» του και όχι ως αυστηρούς, αγχωμένους εξεταστές. Το να είστε ήρεμοι, σημαίνει ότι έχετε εμπιστοσύνη στις δυνατότητες του παιδιού σας, κάτι που το έχει ιδιαίτερη ανάγκη στην φάση αυτή. Ο γονιός είναι το άτομο που θα κρατάει τα χέρια του παιδιού του ώστε αυτό να νιώσει ασφάλεια και στη συνέχεια θα του δώσει φτερά για να χαράξει τη δική του πορεία στη ζωή.

2.  Επειδή το παιδί πρέπει να κάνει λάθη 

Σίγουρα αρκετά συχνά βρίσκετε αφορμές να διορθώνετε το παιδί σας. Για παράδειγμα, επειδή άργησε να ντυθεί και δεν κούμπωσε σωστά το πουκάμισό του, επειδή έχυσε το ποτήρι με το νερό την ώρα που ήθελε να σας το σερβίρει, ή επειδή ζωγραφίζοντας, εκτός από το χαρτί ζωγράφισε και το τραπέζι μαζί, κλπ. Είναι προτιμότερο να εγκαταλείψετε αυτή τη μόνιμη τάση για γκρίνια και μουρμούρα. Τα παιδιά μαθαίνουν μόνο κάνοντας λάθη. Έχουν δικαίωμα να συναντούν μικρές δυσκολίες και να παίρνουν χαρά όταν καταφέρνουν να τις προσπερνούν. Δεν πρέπει να εκνευρίζεστε με τα λάθη του. Ο θυμός σας για το φαγάκι που κατέληξε στο πάτωμα του σαλονιού πρέπει να σας περνάει γρήγορα χωρίς να γίνεται αντιληπτός από το παιδί. Από την άλλη μεριά, άνθρωπος είστε και έχετε και εσείς το δικαίωμα να ταράζεστε, αλλά προσπαθήστε να χάνετε την ψυχραιμία σας μόνο όταν το παιδί σας κάνει πραγματικά ριψοκίνδυνα πράγματα και κινδυνεύει. Είναι καλύτερο και για εσάς να μην μεγαλοποιείτε κάποια θέματα γιατί έτσι χάνετε πολύτιμες πληροφορίες για τα παιδιά σας καθώς και υπέροχες στιγμές μαζί τους. Σίγουρα ένα λερωμένο τραπεζομάντιλο δεν είναι όμορφο θέαμα για μια μαμά που γυρνάει κουρασμένη από την δουλειά της. Μπορεί όμως, αφού λερώθηκε, να γίνει αφορμή για μια υπέροχη στιγμή καλλιτεχνικής συνεύρεσης με το παιδί σας αντί να αρχίσετε το κήρυγμα ή τις φωνές. Το παιδί μαθαίνει τους κανόνες όταν είστε διατεθειμένοι να μιλήσετε και να επικοινωνήσετε ουσιαστικά μαζί του, όταν εσείς γίνεστε πρότυπο γι’ αυτό και όχι όταν εξαντλείστε σε ηθικολογίες που κουράζουν και τελικά απομακρύνουν.

3. Επειδή το κάθε παιδί είναι διαφορετικό 

Κάθε παιδί είναι διαφορετικό και δεν υπάρχουν κανόνες στους οποίους πρέπει οπωσδήποτε να ανταποκρίνεται η ανάπτυξη, τόσο η σωματική όσο και η συναισθηματική, των παιδιών. Μην κάνετε το λάθος να συγκρίνετε το παιδί σας με το γειτονόπουλο ή με το παιδί της φίλης σας μόνο και μόνο επειδή έχουν ίδια ηλικία και κυρίως μη κάνετε το λάθος να έχετε υπερβολικές απαιτήσεις από εκείνο για πράγματα που έχουν κατακτήσει ήδη τ’ άλλα παιδάκια. Το κάθε παιδί έχει τον δικό του ρυθμό ανάπτυξης, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι υστερεί σε σχέση με τα συνομήλικά του. Η απόκλιση από τον κανόνα είναι φυσιολογική και δεν υπάρχει κανένας λόγος να του δείχνετε την απογοήτευσή σας για κάθε του «αποτυχία».

4. Επειδή η επιρροή σας πάνω του δεν είναι το παν για εκείνο 

Σίγουρα ο ρόλος σας στην ζωή του είναι σπουδαίος, η επιρροή σας μεγάλη αλλά όχι και η μοναδική. Και άλλοι άνθρωποι μπορούν να επηρεάσουν σημαντικά την προσωπικότητα του παιδιού σας, όπως ένας αγαπημένος θείος,  ένας τρυφερός παππούς ή μια στοργική γιαγιά, η δασκάλα, ακόμα και η baby sitter.Καθώς το παιδί μεγαλώνει, η επιρροή των συνομηλίκων του, των φίλων του και συμμαθητών γίνεται τόσο έντονη που νιώθετε ότι ο ρόλος σας απαξιώνεται από το παιδί και ότι «χάνετε έδαφος» στην  επιρροή σας πάνω του. Αυτό μπορεί να σας δημιουργήσει κάποια σύγχυση και ταραχή. Το να παραμείνετε όμως ήρεμοι σημαίνει ότι έχετε αίσθηση της αξίας σας για το παιδί, γιατί όπως και να έχει είσαστε τα πιο σημαντικά πρόσωπα γι’ αυτό. Έχετε να «καλωσορίσετε» το μεγάλωμα του το οποίο θα εμπεριέχει και άλλα άτομα, να στέκεστε πλάι του και να καμαρώνετε την εξέλιξή του.

5.  Επειδή αύριο όλα θα σας φαίνονται διαφορετικά

Θυμηθείτε, τίποτα δεν μένει όπως είναι. Ακόμη και η ταλαιπωρία και η αϋπνία των πρώτων μηνών με το μωρό, κάποια στιγμή τελειώνει. Εσείς, βέβαια, που ξυπνάτε τέσσερις και πέντε φορές  κάθε βράδυ λόγω της γκρίνιας του, πιστεύετε ακράδαντα ότι δεν θα ξανακοιμηθείτε ποτέ ξανά ήσυχα το βράδυ. Ωστόσο αυτό είναι ένα στάδιο της ανάπτυξής του που θα περάσει, όπως και η τρομερή ηλικία των δύο χρονών με την άρνηση και τα άπειρα «όχι» ή η φάση όπου θα πρέπει να απαντάτε στα εκατοντάδες «γιατί;» του παιδιού σας. Οι ηλικίες αυτές φαντάζουν δύσκολες αλλά ταυτόχρονα είναι μαγικές στην ανάπτυξη των παιδιών σας. Μέσα από τα άπειρα «γιατί» τους βλέπετε την αγωνιώδη προσπάθειά τους να μάθουν για τον κόσμο, να τον κάνουν οικείο. Μην ανυπομονείτε απλά να περάσουν αυτά τα στάδια και τα παιδιά σας να μεγαλώσουν. Όσο δύσκολο κι αν ακούγεται, ζήστε το! Με τρυφερή ματιά παρακολουθήστε τα βήματά τους, με εμπιστοσύνη και υπομονή!  

6.  Επειδή δεν είναι υποχρεωτικό να είναι κανείς τέλειος 

Ως γονείς θέλετε να κάνετε πάντα το σωστό. Άλλωστε, το παιδί σας χρειάζεται μια πλούσια προσεγμένη διατροφή, πολλά ερεθίσματα και στήριξη και μια ισορροπημένη δόση αγάπης και εξουσίας. Εξίσου μεγάλη ενέργεια, όμως, χρειάζεται και το σπίτι σας, η δουλειά σας και η σχέση με τον σύντροφό σας. Η ζωή σας έχει μεγάλες απαιτήσεις και εσείς τρέχετε από το πρωί μέχρι το βράδυ για να ανταποκριθείτε σ’ αυτές με τον καλύτερο τρόπο. Τι γίνεται λοιπόν όταν το παιδί σας φτύνει το γεύμα που εσείς ετοιμάσατε γι’ αυτό με τόσο κόπο κι αγάπη; Ή όταν για τρίτη φορά μέσα με μια ώρα τρέχει πάνω στο χαλί ή στο φρεσκοκαθαρισμένο πάτωμα με τα λασπωμένα του παπούτσια;  Χρειάζεται να καταλάβετε γιατί το παιδί σας φέρεται με αυτόν τον τρόπο. Η πιο εύκολη απάντηση είναι ότι θέλει να κάνει τη ζωή σας δύσκολη. Αυτή όμως είναι μια  απάντηση που αδικεί τόσο εσάς όσο και το παιδί σας. Μήπως οι κανόνες δεν έχουν γίνει κατανοητοί; Μήπως διεκδικεί περισσότερο χρόνο από εσάς που του είστε σημαντικοί και του λείπετε; Μήπως έχετε περιοριστεί στην απλή μετάδοση των κανόνων χωρίς πραγματικά να το ακούσετε; Όλα αυτά βέβαια σχετίζονται και με την ηλικία του παιδιού. Στη βρεφική και νηπιακή ηλικία, είναι αναμενόμενο να φτύσει το φαγητό στο πάτωμα ή και να ζωγραφίζει με την κρέμα στο πιάτο. Ακόμη και όταν έχει προκληθεί ο χαμός, μπορείτε να του αναθέσετε, το καθάρισμα με εμπιστοσύνη ότι είναι υπεύθυνο και ότι θα τα καταφέρει και σε καμία περίπτωση με μορφή τιμωρίας. Θα πρέπει να έχετε υπόψη σας ότι η οικογενειακή ζωή γίνεται καλύτερη όταν δεν αναζητάτε με υστερία την τελειότητα. Οι ήρεμοι γονείς μεγαλώνουν πιο ευτυχισμένα παιδιά.

Είναι αλήθεια ότι η ζωή δεν προσφέρει σήμερα πολλές δυνατότητες για ηρεμία. Όχι μόνο η ίδια η πόλη, με τους έντονους ρυθμούς της, αλλά και η κρίση με την γενικότερη ανασφάλεια που γεννά και καθημερινή επαφή με τα παιδιά, δημιουργούν  συνθήκες άγχους και ψυχικής εξάντλησης. Ωστόσο αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να κάνετε την προσπάθεια σας και φυσικά μην περιμένετε η ηρεμία να έρθει σε μία μέρα. Πρέπει σιγά σιγά να ρίξετε τους ρυθμούς και να μειώσετε τις προσδοκίες σας.
Καλή τύχη :)

Βίντεο: Μέσα από τα μάτια των παιδιών...

O Γαλλικός Οργανισμός «Νoemi» επιθυμεί με το παρακάτω βίντεο να αλλάξει τον τρόπο με τον οποίο η κοινωνία αντιμετωπίζει τους ανθρώπους με πολλαπλές αναπηρίες. Στόχος του είναι να βελτιώσει την καθημερινή τους ζωή, κι αυτό που ζητάει απ’ όλους εμάς είναι να τους δούμε με θετικό τρόπο και να σεβαστούμε την αξιοπρέπειά τους, δίνοντάς τους λίγη χαρά. Διοργάνωσε, λοιπόν, ένα εκπαιδευτικό παιχνίδι και ζήτησε από τους γονείς να πάρουν μέρος μαζί με τα παιδιά τους. Αφού μικροί και μεγάλοι χωρίστηκαν από έναν τοίχο, προκειμένου να μην μπορούν οι μεν να δουν τις αντιδράσεις των δε, τους έβαλαν να κοιτούν σε μια οθόνη, ζητώντας τους να αντιγράψουν τις εκφράσεις που θα έβλεπαν. Αρχικά, το παιχνίδι φαινόταν διασκεδαστικό, μέχρι τη στιγμή που στην οθόνη εμφανίστηκε ένα παιδάκι με αναπηρία. Τότε, οι γονείς σταμάτησαν αμέσως να μιμούνται τις γκριμάτσες, ενώ τα παιδιά απλά συνέχισαν… μιας και τα παιδιά δεν ξέρουν να κάνουν διακρίσεις! Δείτε το καταπληκτικό βίντεο… 

https://www.youtube.com/watch?v=WB9UvjnYO90

Δύσκολες συμπεριφορές παιδιών.Ποιες ανάγκες τους επικοινωνούν ?

Τα παιδιά μας αρκετά συχνά μπορεί να εμφανίσουν μια συμπεριφορά που μπορεί να μας δυσκολεύει στο πώς να τη διαχειριστούμε. Μία από τις πιο βασικές αρχές του attachment parenting είναι το να εμπεδώσουμε ότι κάθε συμπεριφορά του παιδιού μας έχει ένα και μόνο σκοπό: να μας επικοινωνήσει μία ανάγκη του. Εκρήξεις θυμού, υπερβολικές απαιτήσεις, λεκτικές επιθέσεις και αγώνες εξουσίας, αποτελούν ουσιαστικά μηνύματα προς τους γονείς. Τα μηνύματα αυτά αν αποκωδικοποιηθούν σωστά, θα αποκαλύψουν τι μπορεί να νιώθει ή να σκέφτεται το παιδί μας και θα μας βοηθήσουν να συνδεθούμε με τα παιδιά μας και να ανταποκριθούμε πιο αποτελεσματικά σε αυτό που προσπαθούν να μας μεταφέρουν.

Πίσω από μια φοβερή έκρηξη θυμού μπορεί να κρύβεται ένα αίτημα για σύνδεση με τον γονέα και μια έκκληση βοήθειας για έκφραση των δύσκολων συναισθημάτων. Πίσω από μία αντίδραση όπου το παιδί φαίνεται να αντιμιλάει, ίσως απλά προσπαθεί να στείλει ένα μήνυμα ότι νιώθει απόρριψη και αποθάρρυνση. Θα ακούσουμε τις κρυμμένες ανάγκες τους ή θα συνεχίσουμε να στεκόμαστε στις συμπεριφορές τους; Τι συμβαίνει όταν τελικά τα παιδιά μας επιλέγουν να μας επικοινωνούν τις ανάγκες τους με τρόπο που εμείς οι γονείς δεν αντέχουμε (πχ, με εκρήξεις θυμού); Ουσιαστικά το να συνεργάζονται τα παιδιά, να ακούνε και να βοηθάνε στο σπίτι κλπ. είναι επακόλουθο του ότι είναι καλυμμένες συστηματικά οι ψυχικές τους ανάγκες. Όταν νιώθουν καλυμμένα σε αυτό το κομμάτι, τότε οι “άσχημες” συμπεριφορές “δεν έχουν λόγο” να υπάρχουν.

Ποιες όμως είναι οι βασικές ανάγκες των παιδιών μας; α) Αγάπη χωρίς όρους και προϋποθέσεις: η οποία προκύπτει από την άνευ όρων αποδοχή και κατανόηση των συναισθημάτων και όλης της προσωπικότητας γενικά του παιδιού, β) Ανάγκη για ασφάλεια: με θέσπιση ορίων ανάλογα με την ηλικία του παιδιού και παροχή σωματικής και συναισθηματικής ασφάλειας και γ) Παροχή θετικής αποδοχής κάθε μέρα: με το να δίνω στο παιδί πολλές ευκαιρίες για εξερεύνηση και παιχνίδι, αλλά και να εμπλέκομαι και εγώ σε αυτό το παιχνίδι. Εάν τα παρέχουμε απλόχερα αυτά στο παιδί μας, τότε σε μια ενδεχόμενη έκρηξη θυμού θα το αντιμετωπίσουμε με περισσότερη αγάπη και σταθερότητα.

Τέλος, τι μπορούμε να κάνουμε σε πρακτικό επίπεδο όταν τα παιδιά μας έχουν μια έκρηξη θυμού (tantrum); α) επικεντρωνόμαστε σε ένα ζήτημα κάθε φορά: πχ. βάζουμε ξεκάθαρα όρια για το πόση ώρα θα δει υπολογιστή ή είμαστε σταθεροί στο πόσα χρήματα μπορούμε να διαθέσουμε για το σούπερ μάρκετ. Αν επικεντρωθούμε σε μία συμπεριφορά μπορούμε πιο εύκολα να αποκωδικοποιήσουμε το μήνυμα που προσπαθεί να μας επικοινωνήσει το παιδί μας, β) “επιτρέπουμε” την απογοήτευση: ΔΕΝ είναι δυνατόν να έχουμε 24 ώρες το παιδί μας χαρούμενο. Είναι αναγκαίο το παιδί μας να βιώνει όλα τα συναισθήματα, καθώς είναι βασικό για την ψυχική του υγεία. Τα παιδιά καθημερινά βομβαρδίζονται με διαφημίσεις (ακόμα κι αν δεν βλέπουν τηλεόραση!) με καινούρια παιχνίδια. Ρόλος του γονιού είναι να το αφήνει να βιώσει την απογοήτευση ότι δεν μπορεί να έχει το τελευταίο lego που βγήκε και να δράσει ως εξωτερικός ρυθμιστής των συναισθημάτων του και γ) είμαστε ένα καλό πρότυπο για μίμηση: Είμαστε ούτως ή άλλως πρότυπο για τα παιδιά μας. Ας τους δείξουμε πώς διαπραγματευόμαστε και πώς λύνουμε εποικοδομητικά τις διαφωνίες μας και όχι με τη χρήση της εξουσίας και της τιμωρίας.Όλες οι συμπεριφορές είναι επικοινωνία την οποία οι γονείς πρέπει να φέρουν στην επιφάνεια. Τα παιδιά που νιώθουν να τα αγαπούν άνευ όρων, να είναι αποδεκτά και ασφαλή είναι πιο ευέλικτα και αντέχουν την ματαίωση του όχι που προέρχεται από κάποιο υλικό αγαθό.

Πηγή:kritikou-healthpsy.gr

Πως επηρεάζεται το παιδί από την σχέση των γονιών?

Ένα σημαντικό ψυχοκοινωνικό θέμα της εποχής μας είναι o σημαντικός ρόλος που παίζει η ποιοτική σχέση του ζευγαριού που έχει αναλάβει τη διαπαιδαγώγηση των παιδιών, στη διαμόρφωση της ψυχολογικής τους υγείας, ισορροπίας και ανάπτυξης.

Η ποιότητα της σχέσης του ζευγαριού παίζει καθοριστικό ρόλο στην διαμόρφωση της ζωής των παιδιών, της ψυχολογικής, κοινωνικής, πνευματικής, σωματικής τους εξέλιξης. Καλό θα ήταν λοιπόν να προβληματιστεί το ζευγάρι πολύ πριν κάνει παιδιά, ακόμα και κατά την διάρκεια της εγκυμοσύνης, αλλά και  μετά την απόκτηση του πρώτου παιδιού και των υπολοίπων που θα ακολουθήσουν.

Η ανάληψη της «Γονεϊκής Ταυτότητας» προϋποθέτει όχι μόνο την ικανότητα της αναπαραγωγής, αλλά και την ικανότητα, τη διάθεση, την απόφαση να το μεγαλώσεις σωματικά, ψυχολογικά, κοινωνικά, πνευματικά, και να το διαπαιδαγωγήσεις ισορροπημένα.

Η σωστή διαπαιδαγώγηση εξαρτάται αρχικά από την πρόθεση των ατόμων που αποτελούν το ζευγάρι να δουλέψουν σκληρά πάνω στην επικοινωνία τους, στο μοίρασμα των διαφόρων ρόλων και υποχρεώσεων, στις παραχωρήσεις που κάνει ο ένας για τον άλλο, στην εξέλιξη της ατομικής και κοινής τους ζωής, στην συγχώρεση λαθών και στα μαθήματα που πρέπει να παίρνουν ο ένας από τον άλλο και οι δυο από τα παιδιά τους.

Αξίζει να αναφερθεί μια πολύ σημαντική μελέτη του Τμήματος Ψυχολογίας του Πανεπιστημίου Harvard (Harvard Graduate School of Education) από μία ομάδα διακεκριμένων ψυχολόγων, η οποία αναφέρει ότι το μεγάλωμα και η σωστή διαπαιδαγώγηση των παιδιών, καθώς και η ποιοτική σχέση του ζευγαριού, καθορίζουν τη συμπεριφορά, ψυχολογική ανάπτυξη, ισορροπία και εξέλιξή τους.

Έτσι τα παιδιά που οι γονείς τους είχαν μια «δύσκολη επικοινωνιακά σχέση», δεν είχαν διάλογο μεταξύ τους, ασκούσαν αρνητική αλληλοκριτική και κάθε είδους βία & υπήρχε γονεϊκή απουσία, ψυχολογική ή/και σωματική, παρουσίαζαν δύο φορές περισσότερο από άλλα ψυχολογικά και κοινωνικά προβλήματα:

• Αυξημένη αίσθηση έλλειψης αυτοπεποίθησης
• Αισθήματα ανασφάλειας
• Μη προσαρμοστικότητα στο σχολικό και κοινωνικό περιβάλλον
• Υψηλό άγχος
• Αρνητικό τρόπο σκέψης
• Υπερκινητικότητα, Διάσπαση Προσοχής, Νευρικότητα
• Αυξημένη αντικοινωνική συμπεριφορά ή και  ανάγκη εξάσκησης βίας στον εαυτό και στους άλλους
• Ψυχοσωματικά προβλήματα.
• Επομένως η συμπεριφορά του ζευγαριού επηρεάζει τη μετέπειτα εξωτερική συμπεριφορά των παιδιών (ικανότητα κοινωνικοποίησης, τοποθέτηση και ικανότητα πραγματοποίησης στόχων κ.τ.λ.) αλλά και τα εσωτερικά ψυχολογικά,  συναισθήματα ασφάλειας, ηρεμίας, σταθερότητας, αυτοπεποίθησης και ισορροπίας του.

ΠΑΡΑΓΟΝΤΕΣ ΠΟΥ ΚΑΘΟΡΙΖΟΥΝ ΤΗΝ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΗ ΥΓΕΙΑ, ΙΣΟΡΡΟΠΙΑ ΚΑΙ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ

Εκτός από την κληρονομικότητα (περίπου 40%), την προσωπική προδιάθεση (περίπου 40%), καθώς και διάφορες εξωτερικές κοινωνικές συνθήκες (περίπου 20%) παράγοντες  ανάπτυξης θεωρούνται επίσης:

1. Η ποιότητα της σχέσης του ζευγαριού πριν αποφασίσουν να κάνουν παιδιά.  Μια ουσιαστική σχέση όπου τα δυο άτομα έχουν έρθει κοντά, μαζί, σαν δυο ολοκληρωμένες αυτοδύναμες οντότητες και έχουν καταστήσει τους εαυτούς τους «κοινωνούς» σε μια “κοινή” προσπάθεια εξέλιξης, ολοκλήρωσης, δημιουργίας. Ένα τέτοιο ζευγάρι που έχει μια ψυχοκοινωνικά ισορροπημένη σχέση, καλή επικοινωνία και με προοπτική εξέλιξης έχει τη δυνατότητα να πάρει συνειδητά την απόφαση να φέρει στον κόσμο ένα παιδί.
2. Η συνειδητοποίηση της περιόδου μετά τον ερχομό του πρώτου παιδιού, όπου οι σύζυγοι μεταβάλλονται σε γονείς και ο γάμος σε οικογένεια. Είναι μια δύσκολη μεταβατική φάση στη ζωή του ζευγαριού, καθώς προκύπτουν νέα συναισθήματα, άγχη, νέες εντάσεις, αλλά πολύ σημαντική για τη μελλοντική εξέλιξη των παιδιών.
3. Η γονεϊκότητα παίζει πολύτιμο ρόλο στην προσωπική και κοινωνική εξέλιξη των ατόμων που αποτελούν το ζευγάρι. Οι νέοι γονείς καλούνται να προσαρμοστούν και να κάνουν «θυσίες» για χάρη των παιδιών τους.

Μια ακόμα σημαντική έρευνα πραγματοποιήθηκε σε χώρες της Ευρώπης (και της Ελλάδας), γύρω από θέματα οικογενειακής θεραπείας, από τους ψυχολόγους, ερευνητές του Πανεπιστημίου Cambridge, Goldberg και Michaels. Σύμφωνα με τη μελέτη αυτή: “Οι άντρες και γυναίκες που ήταν ικανοποιημένοι από τον εαυτό τους και τη σχέση με το σύντροφό τους,  πριν αλλά και μετά τη γέννηση του πρώτου παιδιού, είχαν την δυνατότητα να μεγαλώσουν δύο φορές πιο ισορροπημένα και ψυχικά υγιή παιδιά.”

Τέλος, τα παιδιά ζουν και εξελίσσονται με το δικό μας παράδειγμα ζωής και πράξης και όχι μόνο με τα λόγια μας. Εάν θέλουμε να τα βοηθήσουμε και να τα εμπνεύσουμε, ώστε να γίνουν ολοκληρωμένα, ώριμα, ψυχικά και κοινωνικά προσαρμοσμένα, ικανά, δημιουργικά άτομα, πρέπει να αρχίσουμε με το να βοηθάμε, υποστηρίζουμε και να εμπνέουμε εμάς  τους ίδιους καθημερινά.

10 Παιχνίδια για μωρά,που μπορείτε να φτιάξετε μόνοι σας.

Καλή χρονιά αγαπημένοι μου!!
Παρακάτω,σας παραθέτω ένα άρθρο με παιχνίδια που μπορείτε να φτιάξετε μόνοι σας για το μωρό σας!Καλή επιτυχία!!

Στα μωρά αρέσει να παίζουν με οτιδήποτε τους τραβάει την προσοχή.Λατρεύουν τα έντονα χρώματα, τα μαλακά αντικείμενα,να εξερευνούν να μαθαίνουν.Παρακάτω θα βρείτε 10 παιχνίδια που αν δεν σας κοστίσουν τίποτα για να τα φτιάξετε,σίγουρα θα σας κοστίσει πολύ λίγο.

1)Χρωματιστά βαζάκια.

2)Μάλλινα παιδικά παιχνίδια

3)Βαζάκι ανακάλυψης

4)Ταμπλό-πίνακας αισθήσεων

5)Πολύχρωμο μουσικό μπουκάλι

6)Υφασμάτινος λαγός 

7)Γυμναστήριο μωρού

8)Κουτί δραστηριοτήτων

9)Βιβλίο λεπτής κινητικότητας

10)Γάντια τερατάκια 

Καλή επιτυχία!!!!!!! 

Δυσπραξικό παιδί: Δυσκολία σε δεξιότητες που απαιτούν ταχύτητα, ακρίβεια, συγχρονισμό, σχεδιασμό.

Τι συμβαίνει μέσα στον εγκέφαλο;

Ο φλοιός του εγκεφάλου αποτελεί το μεγάλο σημαντικό χώρο του εγκεφάλου και διαιρείται σε τέσσερις ξεχωριστές περιοχές: η περιοχή κίνησης, ο μετωπιαίος λοβός, η αισθητήρια περιοχή και ο πίσω φλοιός του εγκεφάλου.

Όπως υποδηλώνει το όνομα, ο μετωπιαίος λοβός βρίσκεται στο μπροστινό μέρος του εγκεφάλου. Τόσο η περιοχή κίνησης όσο και η αισθητήρια περιοχή αποτελούν ζώνες, που εκτείνονται κατά μήκος του εγκεφάλου, αμέσως μετά τον μπροστινό λοβό. Πίσω από τον αισθητήριο φλοιό βρίσκεται ο πίσω φλοιός του εγκεφάλου, όπου διατηρούνται βαθιά μέσα στον εγκέφαλο οι ακουστικές και οπτικές περιοχές.

Τα ερεθίσματα από τα αισθητήρια όργανα μεταδίδονται στον φλοιό του εγκεφάλου μέσω ενός δικτύου οδών νευρικών αξόνων. 

Κατά τη διάρκεια της ανάπτυξης και της μάθησης, εγκαθίστανται οι σύνδεσμοι ανάμεσα στα νευρικά κύτταρα (νευρικές οδοί). Ενδυναμώνονται όταν επιτυγχάνονται τα επιθυμητά αποτελέσματα – για παράδειγμα, ένα παιδί μαθαίνει να επεξεργάζεται την πολύπλοκη σειρά κινήσεων που απαιτούνται για να σηκώσει ένα ποτήρι και να πιει απ” αυτό.

Η συνεχής επανάληψη επιτρέπει το σχεδιασμό αυτών των ενεργειών να γίνουν σχεδόν αντανακλαστικές.

Χρησιμοποιώντας εξωτερικά αισθητήρια δεδομένα, π.χ. οπτικό πεδίο και ήχο, μαζί με αυτά τα «αποκτηθείσα» μοτίβα κίνησης, ο φλοιός του εγκεφάλου μπορεί να κρίνει την καλύτερη πορεία ενέργειας που μπορεί να ακολουθήσει. Μετά στέλλει τα κατάλληλα κινητικά ερεθίσματα.

Στα άτομα με δυσπραξία φαίνεται ότι τα δύο ημισφαίρια δεν ανταποκρίνονται ταυτόχρονα και συντονισμένα. 

Επίσης, είναι η ανάπτυξη των δύο ημισφαιρίων που αποφασίζει κατά πόσο ένα άτομο είναι δεξιόχειρας ή αριστερόχειρας, αλλά και πάλι αυτή η βασική ανάπτυξη μοιάζει ουσιαστικά μειωμένη και επομένως, το παιδί μπορεί να χρησιμοποιεί και τα δύο χέρια χωρίς προτίμηση για κάποιο χρονικό διάστημα, μειώνοντας έτσι ακόμα περισσότερο την ανάπτυξη ικανοτήτων γραφής.

Πιο αναλυτικά:

Η κίνηση από τις πρώτες μέρες τις ζωής, παίζει βασικό ρόλο στην αντίληψη των ορίων του ανθρώπινου σώματος και στον προσδιορισμό της σχέσης του με το φυσικό περιβάλλον. Συνιστά, επιπλέον, πολύτιμο μέσο για τη διερεύνηση του περιβάλλοντος, την οργάνωση της κοινωνικής αλληλεπίδρασης και την κατάκτηση νέων γνώσεων. Το παιδί κινείται και επαναλαμβάνει συστηματικά τις κινήσεις του, πειραματιζόμενο με τις ικανότητές του, τις οργανώνει περισσότερο λειτουργικά και επιτυγχάνει σταδιακά, όλο και πιο σύνθετες δραστηριότητες στην καθημερινότητά του, στο παιχνίδι, στο σχολείο.

Αδυναμίες στην ικανότητα σχεδιασμού, οργάνωσης και συντονισμού κινήσεων, εμπίπτουν στο πλαίσιο της δυσπραξίας, η συμπτωματολογία της οποίας αφορά δυσκολίες στις αδρές και λεπτές κινήσεις, ορισμένες φορές και στο λόγο. Η δυσπραξία είναι κινητική δυσλειτουργία περισσότερο συχνή από την απραξία, λιγότερο οξεία, ωστόσο.

Ποια είναι όμως τα δυσπραξικά παιδιά και γιατί παραπέμπονται για Εργοθεραπεία;

Πράξις (praxis) είναι η ικανότητα με την οποία σκιαγραφούμε τον τρόπο που θα χρησιμοποιήσουμε τα χέρια και το σώμα μας σε θέματα δεξιοτήτων που απαιτούν το παιχνίδι, η χρήση μολυβιού η του πιρουνιού, οι κατασκευές και άλλες κινητικές δραστηριότητες.

       

Πιο συγκεκριμένα, η ικανότητα αυτή περιλαμβάνει:

* Ιδεασμό (φορμάρισμα της ιδέας) και αντίληψη του στόχου («τι πρέπει να κάνω»).

* κινητικό σχεδιασμό: οργάνωση και αλληλουχία των κινήσεων που εμπλέκονται στη συγκεκριμένη δραστηριότητα

* εκτέλεση της σχεδιασμένης κίνησης σε αρμονική συνέχεια.

Το δυσπραξικό παιδί έχει δυσκολία σε δεξιότητες που απαιτούν ταχύτητα, ακρίβεια, συγχρονισμό, σχεδιασμό. Τέτοιου τύπου δυσκολίες γίνονται εμφανείς στην αυτοεξυπηρέτηση, το παιχνίδι και τις κοινωνικές συναλλαγές, ήδη από τα πρώτα χρόνια της ζωής του παιδιού.

Τα παιδιά που παραπέμπονται για Εργοθεραπεία με τη διάγνωση της δυσπραξίας έχουν συνήθως δυσκολίες σε μια ή περισσότερες απ” τις περιοχές της λεπτής κινητικότητας, του οπτικοκινητικού συντονισμού, του συντονισμού ματιού – ποδιού, της μάθησης και αντίληψης, της ατομικής φροντίδας και της αδρής κινητικότητας.

Στο ιστορικό, οι γονείς συνήθως αναφέρουν ότι το παιδί:

Δυσκολεύεται στο ντύσιμο (κουμπιά, δέσιμο)

Δυσκολεύεται στο φαγητό (χειρισμός μαχαίρι – πιρούνι).

Πέφτει ξαφνικά ή προσκρούει σε αντικείμενα.

Δεν έχει ζωντάνια, ξαπλώνει στο πάτωμα.

Είναι αργό στο ποδήλατο.

Εάν το παιδί πηγαίνει σχολείο, οι δάσκαλοι συμπληρώνουν:

Δεν κάθεται καλά στο θρανίο.

Δεν πιάνει καλά το μολύβι.

Δεν  κατανοεί εύκολα, δυσκολεύεται στην αντίληψη εννοιών.

Έχει χαμηλή αυτοεκτίμηση.

Δεν εμπλέκεται σε ομάδες με παιδιά της ίδιας ηλικίας.

Επιπλέον συχνά διαπιστώνουμε ότι το παιδί:

Δεν ολοκληρώνει τη δουλειά του, περιμένει βοήθεια.

Ίσως αντιγράφει από άλλα παιδιά.

Επιλέγει θέματα που ξέρει ότι τα καταφέρνει.

Ξεχνά συχνά την οδηγία (τι του ζητήθηκε να κάνει).

Συνήθως έχει ανώριμη συμπεριφορά.

Έχει συνήθως επίγνωση της αποτυχίας του, σε σχέση με τον εαυτό του και το σχολείο.

Κατά τη διαγνωστική εκτίμηση ο εργοθεραπευτής οφείλει να εκτιμήσει τις εξής περιοχές.

Αδρή κινητικότητα: αδρές κινήσεις, πήδημα, τρέξιμο.

Λεπτή κινητικότητα: χρήση και των δυο χεριών, ωριμότητα λαβής, απτική διάκριση, ικανότητα εκτέλεσης μεμονωμένων κινήσεων με δύναμη κλπ.

Έλεγχος μολυβιού: ωριμότητα λαβής, θέση σώματος, φόρμα γραμμάτων, επιδεξιότητα κλπ.

Σχέδιο αντιγραφής, ζωγράφισμα, γράψιμο.

(Ορισμένα παιδιά δυσκολεύονται περισσότερο στη ζωγραφική, άλλα στο γράψιμο, ανάλογα με  την ιδιαιτερότητα της δυσκολίας τους. Και αυτό γιατί το ζωγράφισμα είναι πρωταρχική δεξιότητα  χεριού – ματιού, ενώ το γράψιμο είναι μια κινητική δεξιότητα στην οποία μόνο τα μάτια κρίνουν  την αλλαγή στο χώρο, στην κατεύθυνση).

Θέση, σωστή τοποθέτηση χεριών – ποδιών – κορμού στο κάθισμα.

Οπτικό – αντιληπτική ανάπτυξη: διαβάθμιση, ταξινόμηση, οπτικός εστιασμός, διάκριση, μνήμη κλπ.

Ανεξαρτησία σε δραστηριότητες καθημερινής ζωής: φαγητό, ντύσιμο.

Οργάνωση δραστηριοτήτων ελεύθερου χρόνου.

Οι πληροφορίες που συλλέγονται από το ιστορικό του παιδιού και τα αποτελέσματα της διαγνωστικής εκτίμησης επιτρέπουν στον εργοθεραπευτή το σχεδιασμό ενός προγράμματος αποκατάστασης των ιδιαίτερων δυσκολιών του παιδιού.

Πώς μπορείτε να βοηθήσετε;

Η καθημερινότητα ενδέχεται να εμπεριέχει δύσκολες δραστηριότητες για τα παιδιά με δυσπραξία. Συχνά απλές και άμεσες στην εφαρμογή ιδέες επιφέρουν θετικά αποτελέσματα.

Στην ένδυση:

Τοποθετήστε τα ρούχα που θα φορέσει το παιδί σε επίπεδα (στρώματα) το ένα πάνω στο άλλο πάνω στο κρεβάτι με τη σειρά με την οποία θα τα φορέσει, έχοντας τα εσώρουχα πάνω-πάνω, από κάτω τις κάλτσες, πιο κάτω το παντελόνι / φούστα, μετά τη μπλούζα κ.ο.κ..

Αποφύγετε τα μπλουζάκι με κλειστό (στενό) λαιμό.

Προτιμάτε τα παντελόνια που έχουν ελαστική μέση (λάστιχο). Είναι σκόπιμο να αγοράζετε ρούχα που έχουν εμφανή διάκριση μεταξύ του μέσα και του έξω, του μπρος και πίσω ώστε να είναι πιο εύκολη η αναγνώριση της σωστής πλευράς για να φορέσει το παιδί.

Συχνά μπορεί να διαπιστώσετε ότι τα ρούχα που είναι ένα νούμερο μεγαλύτερα γίνονται πιο εύκολα «αποδεκτά» (ανεκτά από το παιδί). Τα στενά μπλουζάκια και παντελόνια συχνά πρέπει να αποφεύγονται.

Στη σίτιση:

Χρησιμοποιείτε καλαμάκι για τα ποτά.

Μη υπερχειλίζετε τα ποτήρια όταν σερβίρετε στο παιδί.

Βάλτε μία νωπή πετσέτα κάτω από το πιάτο για να αποφύγετε την μετατόπισή του πάνω στο τραπέζι.

Εάν είναι δυνατό καθίστε να φάτε στο πάτωμα.

Στην οργάνωση των δραστηριοτήτων:

Διατηρήστε ένα καθημερινό πρόγραμμα (ρουτίνα) για αρκετές δραστηριότητες.

Τοποθετήστε αυτοκόλλητα χαρτάκια στο ύψος του ματιού του παιδιού σε πόρτες για να υπενθυμίζετε στο παιδί διάφορες δραστηριότητες.

Χρησιμοποιείτε διάφανα κουτιά, κασετίνες, τσάντες ώστε να φαίνονται τα περιεχόμενά τους.

Δένετε τα κλειδιά ή τα χρήματα που κουβαλά μαζί του το παιδί, με κάποια αλυσίδα ή κορδόνι πάνω στα ρούχα ή στην τσάντα του παιδιού.

Πηγή:Dyspraxia Foundation UK (Οργανισμός για τη Δυσπραξία στην Αγγλία).