Σάββατο 10 Μαΐου 2014

10 φράσεις για την ενίσχυση της ψυχολογίας των παιδιών.

Ο ψυχολόγος και οικογενειακός σύμβουλος Steve Biddulph στο βιβλίο του The Secret of happy Children  μας δίνει τις δέκα βασικές φράσεις που θα βοηθήσουν στο να γίνουν τα παιδιά μας (ακόμη πιo) ευτυχισμένα

«Σ΄ ευχαριστώ!»
Μοιάζει αυτονόητο, αλλά πόσο συχνά θυμόμαστε να ευχαριστήσουμε τα παιδιά μας αναγνωρίζοντας την προσπάθειά τους να μας βοηθήσουν; « Σ’ ευχαριστώ που έστρωσες το τραπέζι κι εγώ βρήκα το χρόνο να κόψω τη σαλάτα». Τέτοιες προτάσεις ισοδύναμες του «μπράβο», μπορούν να ανεβάσουν ψηλά την αυτοπεποίθησή του αλλά και να καλλιεργήσουν θετικά το κλίμα συνεργασίας μέσα στην οικογένεια

Για πες μου κι άλλο γι’ αυτό!
Είναι η φράση – κλειδί που ενθαρρύνει το παιδί να μιλήσει για όλα όσα νιώθει και να αρχίσει να μας εκμυστηρεύεται ότι το απασχολεί. Στην πραγματικότητα δεν έχει τόσο σημασία τι θα πει, όσο το να νιώσει άνετα να μας μιλήσει για την καθημερινότητά του. Και βέβαια να νιώσει πως υπάρχει πάντα ένα «πρόθυμο» αυτί πάντα εκεί για να το ακούσει.

«Μπορείς  να το κάνεις !»
Είναι μια έκφραση που ενθαρρύνει το παιδί να τολμήσει, να δοκιμάσει κάτι καινούργιο, να κάνει ένα πρώτο βήμα, να επιμείνει απέναντι στη δυσκολία. Παράλληλα η συγκεκριμένη έκφραση του δίνει τη σιγουριά πως εσείς θα είστε πάντα δίπλα του.

«Πώς μπορώ να βοηθήσω;»
Η προθυμία μας να βοηθήσουμε (προσοχή, απλώς να βοηθήσουμε όχι να κάνουμε τη δουλειά για λογαριασμό του) προσφέρει το πολύτιμο συναίσθημα της υποστήριξης στο παιδί. Για παράδειγμα μπορείτε να του πείτε: «νομίζω πως μπορείς να διαβάσεις και μόνο σου την ιστορία, αλλά μήπως να σε βοηθούσα με κάποιες άγνωστες λέξεις;» Επίσης η συγκεκριμένη φράση το βοηθάει να εξοικειωθεί με μια πιο γενναιόδωρη και ακομπλεξάριστη συμπεριφορά που μπορεί να υιοθετήσει και το ίδιο απέναντι στους συνομηλίκους του.

 «Ας βάλουμε όλοι ένα χεράκι  να…..»
 …συμμαζέψουμε το σπίτι, καθαρίσουμε το δωμάτιο, φυτέψουμε τον κήπο…κοκ. Για ένα παιδί δεν είναι ποτέ νωρίς να μάθει να συνεργάζεται, ή να βοηθάει στις δουλειές του σπιτιού. Οι κοινές οικογενειακές δραστηριότητες όχι μόνο ενισχύουν την δημιουργικότητά του, αλλά του δημιουργούν και όμορφες οικογενειακές αναμνήσεις.

 «Αγκαλιά;»
Τα παιδιά χρειάζονται να τους λέμε ότι τα αγαπάμε, αλλά και να τους το δείχνουν.  Η αγκαλιά είναι ο πιο γλυκός , άμεσος και υπέροχος τρόπος για να δείξουμε την τρυφερότητα, την υποστήριξη και την αγάπη μας. Βέβαια, όσο τα παιδιά μεγαλώνουν αλλάζει και ο τρόπος που θέλουν να τους εκδηλώνουμε την τρυφερότητά μας: Άλλα μπορεί να επιμένουν σε μια αγκαλιά «διαρκείας», άλλα προτιμούν ένα χάδι στην πλάτη, ένα φιλάκι στο μάγουλο ή μια πιο σύντομη αγκαλιά.

 «Παρακαλώ»
Μια διαχρονική και all time classic λέξη που δηλώνει ευγένεια. Αυτή η μαγική λέξη πάντα λειτουργεί θετικά με τους ξένους, γιατί όχι και με το παιδί μας;

 «Μπράβο, καλή δουλειά»
Η λεκτική επιβράβευση από έναν περήφανο γονιό δίνει φτερά στο παιδί για να επιστρατεύσει τις δυνάμεις του και να ανοιχτεί σε νέα επιτεύγματα. Αυτό που θα πρέπει να προσέξετε, είναι να είστε «σαφείς» με την επιβράβευση. Δηλαδή να λέμε το μπράβο όταν το νιώθουμε πραγματικά και για μια συγκεκριμένη προσπάθεια ή συμπεριφορά. Αν το λέμε με ευκολία για καθετί χάνει την αξία του.

Είναι ώρα για …
…ύπνο, μελέτη, ξεκούραση, να κλείσει η τηλεόραση… Είναι πολύ σημαντικό να υπάρχει ένα σταθερό πλαίσιο μέσα στο οποίο τα παιδιά λειτουργούν. Αυτό το πρόγραμμα τους δίνει την αίσθηση της σιγουριάς που κάθε παιδί χρειάζεται. ειδικά όταν τα παιδιά είναι ακόμα μικρά.

«Σ΄ αγαπώ»
Όλοι χρειαζόμαστε να ακούμε αυτές τις δυο λέξεις. Πόσο μάλλον τα παιδιά. Αυτές οι δύο λέξεις θα χαρίσουν τη δύναμη που χρειάζονται για να αντιμετωπίσουν τις δυσκολίες, αλλά θα γεμίσει και την καρδιά τους με θετικά συναισθήματα.

Κυριακή 4 Μαΐου 2014

Γιατί δεν πρέπει να φιλάμε τα παιδιά στο στόμα.



O τρόπος με τον οποίο οι γονείς εκδηλώνουν τρυφερότητα και αγάπη προς τα παιδιά τους μπορεί να πάρει πολλές μορφές. Εξαρτάται από την πολιτισμική προέλευση τους και τις ιδιαιτερότητες των τοπικών κοινωνιών. Για παράδειγμα σε ορισμένες δυτικές κοινωνίες θεωρείται αποδεκτό και φυσικό οι γονείς να φιλιούνται στο στόμα με τα παιδιά τους ενώ στην ελληνική οικογένεια, γονείς και παιδιά αγκαλιάζονται και φιλιούνται στο μάγουλο. Παγκοσμίως, το φιλί στο στόμα ανταλλάσσεται ανάμεσα σε ερωτικούς συντρόφους.
Ένα φιλί στο στόμα από τον γονιό μπορεί να μην κρύβει  κάτι πονηρό όταν συμβαίνει, ωστόσο χρειάζεται να αναρωτηθούμε αν το παιδί μας μπορεί να επεξεργαστεί ανάλογα αυτή την πράξη μας. Και αυτό διότι είναι γνωστό ότι σύμφωνα με μια πιο ψυχοδυναμική σκέψη το στόμα αποτελεί την πρώτη ζώνη διέγερσης και ικανοποίησης στην ανάπτυξη του ανθρώπινου ψυχισμού κατά τον πρώτο χρόνο ζωής που συνοδεύει όμως τον άνθρωπο κατά τη διάρκεια της εξελικτικής του πορείας. Ο γονιός ενώ έτσι εκδηλώνει μια ανάγκη για εγγύτητα, οικειότητα και σωματική ένδειξη αγάπης προς το παιδί του, έχει σκεφτεί  ότι το φιλί στο στόμα του παιδιού εκ μέρους του, μπορεί να προκαλέσει ίσως μια κάποια ικανοποίηση στο παιδί του με την μορφή όμως της αταξινόμητης ψυχικής έντασης;
Παράλληλα  υπάρχει και ο κίνδυνος το παιδί  να μην μπορέσει να διακρίνει τα όρια που υπάρχουν σε κάθε διαπροσωπική σχέση. Δηλαδή να μην μπορέσει να κατανοήσει τι τελικά κάνουν οι ‘μεγάλοι’ για να εκδηλώσουν την αγάπη τους και τι θεωρείται κοινωνικά αποδεκτό ή μη. Το πόσο τελικά μπορούμε να πλησιάσουμε σωματικά τον άλλο και ταυτόχρονα να σεβόμαστε τον σωματικό αλλά και τον ψυχικό του χώρο είναι ούτως ή άλλως μια πολύπλοκη στην κατανόηση διαδικασία. Ταυτόχρονα , όπως είναι γνωστό, η ύπαρξη ξεκάθαρων ορίων, τα οποία οι ίδιοι οι γονείς μαθαίνουν στα παιδιά τους, βοηθάει στη σωστή και υγιή ανάπτυξή τους.


Σημαντικό είναι επίσης το γεγονός ότι οι ενήλικες είμαστε συχνά φορείς μικροβίων χωρίς να νοσούμε. Το γεγονός αυτό αποτελεί έναν άλλο λόγο που  το φιλί στο στόμα των παιδιών δεν είναι καλή ιδέα διότι παρεμβάλλεται με την σωματική υγεία τους, καθώς φιλώντας τα παιδιά μας στο στόμα υπάρχει κίνδυνος να τους μεταφέρουμε τα δικά μας μικρόβια.
Από την άλλη μεριά αν το παιδί μας επιδιώκει αυτή την προσέγγιση η οποία πιθανόν μας δημιουργεί αμηχανία και ανησυχία, μπορούμε με απλό και ήρεμο τρόπο να οριοθετήσουμε αυτήν την συμπεριφορά.  Ο γονιός μπορεί για παράδειγμα να εξηγήσει στο παιδί, με λόγια απλά και κατανοητά για την ηλικία του, πως στο στόμα φιλιούνται συνήθως η μαμά και ο μπαμπάς και οι ενήλικοι γενικότερα. Ταυτόχρονα
καλό είναι να τονίσουμε πως το φιλί στο μάγουλο ή η αγκαλιά που προσφέρει απλόχερα  η μαμά ή ο μπαμπάς στο παιδί  έχει την ίδια συναισθηματική βαρύτητα και αποδεικνύει την εκδήλωση αγάπης και τρυφερότητας από τους γονείς στο παιδί.


Πηγή :  .http://singleparent.gr/

Σάββατο 3 Μαΐου 2014

Συναισθηματική κακοποίηση: Μια αόρατη πληγή

Η εποχή μας έχει φέρει τα δικαιώματα των παιδιών στο προσκήνιο και οι περισσότεροι είμαστε πλέον ενημερωμένοι και εξοικειωμένοι με τους όρους σεξουαλική κακοποίηση και σωματική τιμωρία. Με τη βοήθεια της ενημέρωσης από τα μέσα μαζικής επικοινωνίας, τις ιστοσελίδες με θέματα ψυχολογίας και ανατροφής παιδιών και τα group για γονείς στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης πολλοί γονείς παιδιά είναι αρκετά ευαισθητοποιημένοι για το θέμα. Συνήθως φανταζόμαστε ότι αυτός που κακοποιεί ένα παιδί είναι κάποιος τρομακτικός άνθρωπος, η εξαίρεση, και πως η κακοποίηση είναι κάτι που αργά ή γρήγορα θα αποκαλυφθεί. Σε ότι αφορά τη συναισθηματική κακοποίηση, τα όρια είναι αρκετά πιο ασαφή. Τι είναι συναισθηματική κακοποίηση; Είναι μόνο το να φωνάζουμε συστηματικά στο παιδί;
Ναι, οι φωνές και τα ουρλιαχτά στα παιδιά, το υπερβολικό μάλωμα είναι συναισθηματική κακοποίηση (όταν είναι συστηματική συμπεριφορά, όχι όταν σε μεμονωμένες, σπάνιες περιπτώσεις χάσουμε προσωρινά τον έλεγχο). Το παιδί τρομάζει, πληγώνεται, φοβάται, χάνεται, σταματάει να ακούει, και μαθαίνει σταδιακά ότι δεν αξίζει, επηρεάζεται δηλαδή σημαντικά η αίσθηση  του εαυτού του. Όμως η συναισθηματική κακοποίηση δεν είναι μόνο οι φωνές. Υπάρχουν και πολλές άλλες συμπεριφορές, όπου οι λέξεις και οι συναισθηματικοί εκβιασμοί γίνονται όπλα που πλήττουν το παιδί.
Μία τέτοια συμπεριφορά είναι η σιωπή. Ο γονιός που όταν δυσαρεστείται από το παιδί του “κρατάει μούτρα”, δεν του μιλάει, κάποιες φορές και για μεγάλο χρονικό διάστημα, μέχρι το παιδί να «συνετιστεί» και να ζητήσει συγνώμη. Προσποιείται ουσιαστικά ότι το παιδί δεν υπάρχει. Τα παιδιά νοιώθουν εγκατάλειψη, γίνονται σταδιακά άτολμα και δεν διεκδικούν  από φόβο μήπως χάσουν την αγάπη, την προσοχή και την εύνοια του γονέα.
Ας μιλήσουμε τώρα για μία άλλη κακοποιητική συμπεριφορά που είναι η συνεχής σύγκριση ανάμεσα στα παιδιά, με σκοπό να τα χειριστούν οι γονείς ώστε να κάνουν αυτό που θέλουν. Συγκρίνουν τα αδέρφια μεταξύ τους, ή το παιδί τους με οποιοδήποτε άλλο παιδί του περιβάλλοντος τους και πάντα η σύγκριση βρίσκει το δικό τους παιδί ανεπαρκές και κατώτερο. Μπορεί να τα συγκρίνουν για τη συμπεριφορά τους, για την εμφάνιση ή τις επιδόσεις τους, στο σχολείο και σε άλλες δραστηριότητες. Πολλές φορές ο διαχωρισμός ανάμεσα στα αδέρφια είναι τόσο έντονος , που βλάπτει και τα δύο παιδιά. Αυτό που “ευνοείται” από τη σύγκριση νοιώθει ένοχα και άβολα απέναντι στα αδέρφια του, και επίσης ο συνεχής έπαινος δεν το αφήνει να χτίσει μια πραγματική αυτό-εικόνα, και να μάθει να προσπαθεί και να βελτιώνεται. Το παιδί που θεωρείται από τους γονείς κατώτερο, αναπτύσσει μια αρνητική εικόνα για τον εαυτό του, νοιώθει «λίγο», χωρίς αξία και βιώνει έντονα την έλλειψη αγάπης και αποδοχής. Ένα ακόμη δυσάρεστο αποτέλεσμα αυτής της συμπεριφοράς των γονιών είναι ότι κάποιες φορές πλήττει σοβαρά τη σχέση ανάμεσα στα αδέρφια.
Υπάρχουν και πολλά ακόμα είδη συναισθηματικής κακοποίησης, όπως το να λένε οι γονείς συστηματικά ψέματα στα παιδιά, να σαμποτάρουν τις προσπάθειες τους να μεγαλώσουν και να αυτονομηθούν, να καταστρέφουν επίτηδες παιχνίδια ή αγαπημένα αντικείμενα των παιδιών τους για να τα τιμωρήσουν, να τρομοκρατούν τα παιδιά με διάφορους τρόπους (π.χ. θα φωνάξω τον αστυνόμο να σε  βάλει φυλακή) , να στερούν από το παιδί τα απαραίτητα κοινωνικά ερεθίσματα (φίλους, κοινωνικές εκδηλώσεις , εξόδους ) και πολλά άλλα, που έχουν ως κοινό παρονομαστή την σκόπιμη και επανειλημμένη ψυχολογική βία με σκοπό το χειρισμό και την “τιμωρία” των παιδιών.
Ιδιαίτερη προσοχή χρειάζεται να δοθεί σε μία ακόμα μορφή κακοποίησης που είναι μια από τις πιο δυσδιάκριτες ωστόσο εξαιρετικά βλαβερή. Αυτή δεν είναι άλλη από την παραμέληση. Παραμέληση είναι η συστηματική άρνηση να καλύψουν οι γονείς τις βιολογικές και συναισθηματικές ανάγκες των παιδιών τους. Πολλές φορές φτάνουν στο σημείο να τα αγνοούν και να τους συμπεριφέρονται σαν η ίδια τους η παρουσία να αποτελεί ενόχληση. Συμβαίνει ιδιαίτερα σε περιπτώσεις που οι γονείς βιώνουν οι ίδιοι ψυχολογικές δυσκολίες ή έχουν έντονη αμφιθυμία για το γονεϊκό τους ρόλο. Τα παιδιά νοιώθουν ασήμαντα, αόρατα, και μαθαίνουν και τα ίδια να παραμελούν τον εαυτό τους, ενώ μπορεί σαν απελπισμένη έκκληση για προσοχή, να αναπτύξουν ακραίες συμπεριφορές και να αποκτήσουν φοβίες και άλλα ψυχικά και σωματικά συμπτώματα.
Κλείνοντας, θα ήταν χρήσιμο να επαναλάβουμε εδώ δύο σημαντικά στοιχεία για την συναισθηματική κακοποίηση:
Α) Ότι είναι κάτι που συμβαίνει κατ’ εξακολούθηση και δεν αναφερόμαστε σε ένα μεμονωμένο και ατυχές περιστατικό στη σχέση γονιού-παιδιού.
Β) Ότι κάποιες φορές η συναισθηματική κακοποίηση δεν είναι ξεκάθαρη και χειροπιαστή συμπεριφορά όπως η σωματική βία και συνεπώς είναι τόσο δυσδιάκριτη που υπάρχει περίπτωση να μην γίνει αντιληπτή από κανέναν στο οικείο περιβάλλον του παιδιού. Ας έχουμε λοιπόν όλοι τα μάτια μας ανοιχτά, για να προστατεύσουμε τα παιδιά, έχοντας στο νου μας τι μήνυμα μπορεί να εκπέμπουν με την εκάστοτε συμπεριφορά τους.

Πηγή:
http://en-dia-ferw.blogspot.gr/