Κυριακή 29 Σεπτεμβρίου 2013

Φοβίες στην προσχολική ηλικία..




Καλημέρα αγαπημένοι φίλοι...



Και ποιος άλλωστε δεν έχει φοβίες ακόμη και ενήλικος να είναι?Όλοι έχουμε και όπως λένε και οι ψυχολόγοι είναι απόλυτα λογικό.Άλλωστε ο φόβος είναι μια φυσιολογική κατάσταση που μας προστατεύει από τον κίνδυνο όπως λένε.Να σημειωθεί όμως ότι πρέπει να είναι σε φυσιολογικά επίπεδα.Το να φοβάσαι τις κατσαρίδες είναι λογικό.Το να λιποθυμάς όταν βλέπεις κατσαρίδα δεν είναι και τόσο...Για αυτό και εμείς σαν ενήλικοι γονείς,εκπαιδευτικοί κτλπ κτλπ θα βοηθήσουμε τα παιδιά να μην φοβούνται τόσο πολύ ή να είναι ήρεμα στις αντιδράσεις τους όταν φοβούνται.

Τα παιδιά λοιπόν για αρχή έχουν συγκεκριμένους φόβους.Αν τα ρωτήσεις σπάνια θα ακούσεις κάτι περίεργο να σου λένε ότι φοβούνται.Συνήθως φοβούνται έντομα,σκύλους,σκοτάδι,ένα περίεργο θόρυβο (ηλεκτρική σκούπα,πιστολάκι μαλλιών κτλπ). ή κάποιον άνθρωπο (που τα έχει αγριέψει στο παρελθόν).Άλλα παιδιά πάλι φοβούνται τις απότομες αλλαγές,ή τις αλλαγές της καθημερινότητας τους ακόμη και να γνωρίσουν νέα άτομα ή να επισκεφτούν ένα νέο χώρο. Τα καλά νέα αγαπημένοι φίλοι,ότι οι πιο πολλοί φόβοι των παιδιών εξασθενούν όταν νιώθουν ασφάλεια με τα άτομα τα οποία βρίσκονται ή στο περιβάλλον που βρίσκονται.



Τι μπορείτε να κάνετε για να μειώσετε το φόβο του παιδιού :

  • ΜΗΝ μειώνεται τη σημασία του φόβου.Όσο ανόητος και να σας φαίνεται ο φόβος.Όταν συζητήσετε για αυτό δείξτε κατανόηση και σοβαρότητα.Μην χαμογελάσετε καν.

  • Χρησιμοποιήστε ένα αγαπημένο του αντικείμενο.Που το χαλαρώνει και του μειώνει το άγχος.Ένα τέτοιο αντικείμενο πάντα το βοηθάει να αισθάνεται μεγαλύτερη ασφάλεια.

  • Εξηγήστε του και βοηθήστε το να ανακαλύψει.Σταδιακά να έρθει και σε επαφή.ΧΩΡΙΣ ΠΙΕΣΗ. Αν πχ φοβάται το σκύλο του γείτονα,κρατήστε του το χέρι,χαμογελάστε και φέρτε το σε σταδιακή επαφή.Στην αρχή χαϊδέψτε το σκυλί μαζί,μετά ρωτήστε το πως του φαίνεται το τρίχωμα του για παράδειγμα για να ξεχαστεί και ρωτήστε αν θέλει να το κάνει μόνο του.

  • Κουκλοθέατρο.Τα άψυχα αντικείμενα βοηθάνε πολύ τα παιδιά να μιλήσουν.Αν δεν μιλάει σε εσάς για το φόβο του θα μιλήσει σίγουρα σε μια κούκλα.Και φυσικά η κούκλα-εσείς δηλαδή- θα του δώσετε μια εξήγηση και έναν λόγο που δεν πρέπει να έχει αυτό το φόβο.

  • Μην φέρνετε ποτέ το παιδί αντιμέτωπο με το φόβο του χωρίς προετοιμασία.Αν πχ φοβάται το σκοτάδι το χειρότερο που μπορείτε να κάνετε είναι να το κλείσετε σε ένα σκοτεινό δωμάτιο.Τα αποτελέσματα θα είναι από μια κρίση πανικού εως και έναν μεγαλύτερο φόβο,για εσάς,το δωμάτιο και το σκοτάδι!

  • Προσπαθήστε να ελενξετε τους δικούς σας φόβους.Αν ουρλιάξετε όταν δείτε μια κατσαρίδα το πιθανότερο είναι το παιδί να αντιδράσει και αυτό έτσι.

  • Σε αυτό το σημείο πρέπει να επισημάνουμε ότι κανένας φόβος δεν εξαφανίζεται από την μία στιγμή στην άλλη.Μπορεί να πάρει και χρόνια.Καλό θα είναι σε αυτό το κομμάτι να υπάρχει συνεργασία αν το παιδί συναναστρέφεται με πολλά άτομα.Γονείς και εκπαιδευτικοί πρέπει να έχουν επικοινωνία.Αν βλέπετε ότι οι φοβίες του παιδιού σας γίνονται πιο έντονες καλό θα είναι να το απευθυνθείτε σε κάποιον ειδικό για να σας βοηθήσει.





Πέμπτη 26 Σεπτεμβρίου 2013

Σύνδρομο Down.



Κάθε χρωμόσωμα αποτελείται από ένα μακρύ τμήμα DNA,
σαν ένα στριφογυρισμένο κομμάτι σπάγγου.Κάθε κύτταρο στο
σώμα έχει μέσα του 23 ζευγάρια χρωμοσωμάτων,δημιουργώντας
έτσι ένα σύνολο 46 χρωμοσωμάτων για κάθε κύτταρο.
Κάποιοι άνθρωποι έχουν ένα χρωμόσωμα περισσότερο ή ένα λιγότερο,
αντί να έχουν όπως συνήθως 23 ζευγάρια.Σε μια διαταραχή που
ονομάζεται Σύνδρομο DOWN υπάρχουν τρία χρωμοσώματα νούμερο
21 αντί για δύο,έτσι τα άτομα αυτά έχουν συνολικά 47 χρωμοσώματα.
Τα μωρά που έχουν σύνδρομο Down αναγνωρίζονται από την γέννηση τους,
από τα χαρακτηριστικά του προσώπου....
  • Τα μάτια είναι τραβηγμένα προς τα πάνω στις έξω γωνιές τους,
  • Το πίσω μέρος του κεφαλιού είναι πιο επίπεδο από το κανονικό.
  • Η γλώσσα είναι μεγάλη και προεξέχει.
  • Επίπεδη μύτη.
Τα παιδιά με Σύνδρομο Down έχουν πνευματική καθυστέρηση καιχρειάζονται εκπαίδευση σε ειδικό σχολειό.
Μπορούν να συμμετέχουν ενεργά στην οικογενειακή ζωή επειδή ανταποκρίνονται θερμά!
Είναι πολύ τρυφερά και πολλά αγαπούν την μουσική!!
Μην ξεχνάμε είναι παιδιά με ιδιαιτερότητες αλλά παραμένουν άνθρωποι!Ίσως και καλύτεροι από τους "φυσιολογικούς"...




Πηγή εγκυκλοπαίδεια "Μεγάλος Ιατρικός Οδηγός.
Εκδόσεις"Γιαλλελη".
Πηγή εγκυκλοπαίδεια"Η πρώτη μου Εγκυκλοπαίδεια του ανθρώπινου Σώματος"
Εκδόσεις"Μαλλιαρης".



Σάββατο 21 Σεπτεμβρίου 2013

Παιδί προσκολλημένο στον ένα γονιό.

Καλησπέρα αγαπημένοι φίλοι!

Όσοι έχετε δουλέψει σε παιδικό σταθμό,σχολείο,παιδικό εργαστήρι ή έχετε φυλάξει ένα τέτοιο παιδί,στο ανάγνωσμα του τίτλου σας ήρθε τρόμος.Ο τίτλος συνεπάγεται με πολλά δάκρυα,πολύ γκρίνια,πολύ άρνηση,πολύ κλάμα,εξάντληση της δικής σας υπομονής αλλά και ταραχή.Σωστά.Ένα τέτοιο παιδί,όχι μόνο δεν είναι εύκολο να το κάνεις να σταματήσει να κλαίει,αλλά είναι δύσκολο να μην ζητήσεις την παραίτηση σου,από την πρώτη μέρα που θα είσαι μαζί του.Για να δούμε λοιπόν τι έχει συμβεί.

Τα περισσότερα παιδιά βιώνουν μια σχέση εξάρτησης από τη μαμά τους κυρίως αλλά και με το μπαμπά τους - Οι μαμάδες, παρόλο που πλέον εργάζονται, συνεχίζουν να είναι εκείνες που περνούν περισσότερο χρόνο με το παιδί στα πρώτα στάδια της ζωής του, γι’ αυτό και αναπτύσσει μαζί τους εντονότερο δεσμό.

Οι παράγοντες προτίμησης 


Μέσα στα φυσιολογικά πλαίσια υπάρχουν πάντα κάποιοι παράγοντες που επηρεάζουν το πόσο προσκολλημένο είναι ένα παιδί στη μαμά ή στον μπαμπά. Ο πρώτος είναι η ηλικία. Μέχρι και τα 3 περίπου χρόνια, τα παιδιά «δένονται» με αυτόν που τα φροντίζει. Μεταξύ 3 και 5 ετών, αρχίζουν να ενδιαφέρονται περισσότερο για τα παιχνίδια των ρόλων και τείνουν να δένονται με τον γονιό του ίδιου φύλου. Ρόλο διαδραματίζει, επίσης, ο χρόνος που περνάμε μαζί τους: Συνήθως ο γονιός που περνάει περισσότερο χρόνο με το παιδί είναι η μητέρα. Έτσι, εκείνο αυτήν ξέρει καλύτερα, αυτήν έχει συνηθίσει και αυτήν έχει τον τρόπο να χειρίζεται ευκολότερα. Τέλος, αυτές οι συμπεριφορές καθορίζονται και από τις δύσκολες φάσεις της ζωής τους. Όταν τα παιδιά είναι κουρασμένα, άρρωστα ή χρειάζονται ασφάλεια και επιβεβαίωση, είναι φυσικό να στρέφονται προς τον γονιό που συνήθως τα φροντίζει, που είθισται να είναι η μαμά
Ο φόβος του αποχωρισμού

Τα περισσότερα παιδιά -μέχρι μια ηλικία τουλάχιστον- βιώνουν μια σχέση εξάρτησης από τον ένα γονιό τους. Κι αυτό είναι άκρως φυσιολογικό, όπως μας διαβεβαιώνουν οι ειδικοί, αρκεί να αφορά συγκεκριμένο και οριοθετημένο χρονικό διάστημα. Γύρω στον 7ο μήνα της ζωής, διαμορφώνεται ένας ισχυρός συναισθηματικός δεσμός ανάμεσα στο παιδί και τη μητέρα του. Αυτή η «προσκόλληση» είναι απόλυτα φυσιολογική, δεδομένου ότι το παιδί είναι άμεσα συνδεδεμένο με τη μητρική παρουσία και φροντίδα και φοβάται μήπως η μητέρα του φύγει μακριά ή το εγκαταλείψει, βιώνει δηλαδή το λεγόμενο «άγχος του αποχωρισμού». Το άγχος αυτό έχει ανοδική πορεία, με κορύφωση στο διάστημα μεταξύ 13ου και 18ου μήνα, και κατόπιν αρχίζει να ελαττώνεται σταδιακά. Έπειτα από το 3ο έτος υποχωρεί, και τα περισσότερα παιδιά ξεπερνούν τον φόβο τους και μπορούν να μείνουν σε ένα χώρο με άλλα άτομα, χωρίς να βιώνουν έντονα αρνητικά συναισθήματα για την απουσία της μητέρας τους.
Είναι σημαντικό η εξάρτηση αυτή σταδιακά να ελαττωθεί, ώστε το παιδί να κόψει τον «ψυχολογικό ομφάλιο λώρο», να ανεξαρτητοποιηθεί και να εξελιχθεί σε μιαν αυτόνομη και ολοκληρωμένη προσωπικότητα. Η υπερνίκηση του άγχους του αποχωρισμού σηματοδοτεί την κοπή αυτού του «ομφάλιου λώρου» και αποτελεί επίτευγμα για την πορεία του προς τη συναισθηματική ωριμότητα.


«Πότε να ανησυχήσω;»

Τι γίνεται όταν παιδιά ηλικίας 3 ετών και πάνω εμφανίζουν συμπεριφορά υπερεξάρτησης από τη μητέρα-πατέρα; Για να διαπιστώσετε αν όντως συμβαίνει κάτι τέτοιο, αναζητήστε τα εξής σημάδια:
· Το παιδί δεν κάνει απολύτως τίποτα χωρίς τη μαμά/μπαμπά του. Για την ολοκλήρωση οποιασδήποτε διαδικασίας, ζητά τη βοήθειά της, ακόμη κι όταν αυτή είναι περιττή.
· Προσπαθεί συνεχώς να εξασφαλίζει σωματική επαφή με τη μητέρα του/πατέρα του και απαιτεί να είναι διαρκώς γραπωμένο πάνω της/του.
· Προσπαθεί να είναι πάντα το επίκεντρο του ενδιαφέροντος, προκειμένου να κερδίζει συνεχώς την προσοχή της/του.
· Ζητάει συνεχώς την επιβεβαίωσή της. Το παιδί δεν πιστεύει στις δυνάμεις του και νιώθει έντονα την ανάγκη συναισθηματικής υποστήριξης και ενθάρρυνσης για κάθε του πράξη.
· Αρνείται πεισματικά να μείνει οπουδήποτε δεν βρίσκεται η παρουσία της/του.

«Πώς να το βοηθήσω;»

~Γονείς.

Για να το βοηθήσετε να απαγκιστρωθεί από εσάς και να απεξαρτηθεί από την παρουσία σας, πρωταρχικά θυμηθείτε πως κάθε σχέση θέλει «χτίσιμο». Από τη βρεφική ακόμα ηλικία, οφείλουμε να εξηγούμε στα παιδιά οτιδήποτε τα αφορά. Όταν πρόκειται να λείψουμε, πρέπει να λέμε: «Η μαμά/ ο μπαμπάς θα πάει σε μια δουλειά, και αργότερα θα είναι πάλι μαζί σου». Με την επανάληψη, το παιδί αρχίζει να κατανοεί την κατάσταση που βιώνει. Ακόμη κι όταν είστε στο σπίτι, αφήστε το να παίζει μόνο του. Μην του το επιβάλλετε, αλλά, όταν βλέπετε ότι παίζει ήρεμα, μη διακόπτετε τη ροή του παιχνιδιού.
Αποφύγετε την υπερπροστασία, γιατί ενισχύει την εξάρτηση και ευνουχίζει συναισθηματικά το παιδί, γεμίζοντάς το φόβους, ανασφάλεια και ανικανότητα να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα μόνο του, και επιβραβεύστε τις προσπάθειές του όταν κάνει κάτι μόνο του. Αυτό, βέβαια, δεν σημαίνει ότι θα πρέπει να «ψυχράνετε» τη στάση σας απέναντί του. Άλλωστε, αν είστε υπερβολικά συγκρατημένοι στις εκδηλώσεις της αγάπης σας, κάνετε το παιδί να σας αναζητά περισσότερο. Τέλος, συζητήστε με τον σύντροφό σας και συμφωνήστε σε μια κοινή γραμμή πλεύσης, που όμως πρέπει να τηρείτε και οι δύο. Είναι σημαντικό μπροστά στο παιδί ο ένας να υποστηρίζει τον άλλον και να έχετε ένα ενιαίο μέτωπο, ώστε το παιδί να καταλάβει ότι δεν έχει ελπίδες να «ρίξει» τον έναν από τους δύο. Και, βέβαια, ξαναμοιράστε την «τράπουλα των καθηκόντων» του σπιτιού.

 ~Εκπαιδευτικοί-Άλλα πρόσωπα.

Μην τυ λέτε ψέματα ότι ο μπαμπάς και η μαμά θα έρθουν τώρα.Να του δείχνετε στο ρολόι και να του λέτε "Όταν ο δείκτης πάει εκεί θα έρθει η μαμά ή θα έρθει ο μπαμπάς.".Προσπαθήστε να μην χάνετε την ψυχραιμία σας και φωνάζετε-είναι δύσκολο,το ξέρω ειδικά όταν κλαίει 3 ώρες συνεχόμενα. Να το παίρνετε αγκαλιά και να προσπαθείτε να του δείχνετε ότι το αγαπάτε και ότι είναι ασφαλής μαζί σας.Πείτε στα πιο κοινωνικά παιδιά να παίζουν μαζί του για να το βοηθήσουν να προσαρμοστεί πιο γρήγορα.Τέλος εφοδιαστείτε με πολύ υπομονή,κουράγιο,αλλά και αρκετά παυσίπονα για τον πονοκέφαλο.Καλή τύχη.

Πέμπτη 19 Σεπτεμβρίου 2013

Παιδί και ενδοοικογενιακή βία !

Η ενδοοικογενειακή βία είναι μία από τις μορφές της επιθετικότητας, της σκόπιμης δηλαδή πρόκλησης βλάβης κάποιας μορφής σε άλλους. Η βία περιλαμβάνει τόσο τη σωματική όσο και την ψυχική βλάβη και εκφράζεται λεκτικά, σωματικά και ψυχολογικά. Το φαινόμενο της ενδοοικογενειακής βίας και κατά συνέπεια της παιδικής κακοποίησης, είναι διαχρονικό, διαταξικό και διαγενεαλογικό. Δεν υπάρχει ένας συγκεκριμένος παράγοντας που να το προκαλεί ή να το καθορίζει. 

Η βία λαμβάνει συχνά τις ακόλουθες εκφράσεις:

•    απειλές
•    εκφοβισμοί
•    χειριστικές συμπεριφορές
•    απομόνωση
•    το να αφήνεται ένα παιδί χωρίς φαγητό για τιμωρία
•    το να χρησιμοποιούνται (και να κακοποιούνται) τα παιδιά με διάφορους τρόπους με στόχο τον εκφοβισμό ή υποταγή της μητέρας
•    συστηματική κριτική με ή χωρίς εξευτελιστικά σχόλια
•    σεξουαλική κακοποίηση

Προφίλ γονέων


Οι γονείς οι οποίοι καταφεύγουν σε βία, έχουν σημαντική δυσκολία να ελέγξουν τον εαυτό τους ή διακρίνονται από ένα αίσθημα ανεπάρκειας για το γονεϊκό τους ρόλο και για την εικόνα του εαυτού τους γενικότερα, ενώ στον αντίποδα, κίνδυνο διατρέχουν και τα παιδιά από γονείς με έντονες ναρκισσιστικής φύσης ανάγκες προσοχής από άλλους, τις οποίες τείνουν να καλύπτουν χρησιμοποιώντας τα παιδιά τους. Παράλληλα, είναι και οι γονείς που είχαν κακές σχέσεις με τους δικούς τους γονείς. Με την κακοποίηση του παιδιού τους τείνουν ασυνείδητα να ανακουφίζουν και να ελέγχουν τα δικά τους παιδικά ψυχικά τραύματα μέσα από τη διαδικασία της "ταύτισης" με τον βίαιο και επιθετικό γονιό τους (φαύλος κύκλος βίας).

Η έρευνα καταδεικνύει πως τα επιθετικά αγόρια είχαν τουλάχιστον ένα τιμωρητικό γονέα, γονείς ανικανοποίητους, με διχογνωμία σε σχέση με θέματα ανατροφής και χωρίς μεταξύ τους τρυφερότητα (Herbert, 1998). Το γονεϊκό πρότυπο θα πρέπει να απέχει από εκείνο του "νταή" και του "παλληκαρά" αλλά να μην είναι και υποτακτικό και δουλοπρεπές. Οι γονείς θα πρέπει να επιδεικνύουν "συμπαθητική κατανόηση" και να εφαρμόζουν "διαφορική ενίσχυση", αμείβοντας την καλή και αδιαφορώντας ή αποδοκιμάζοντας την κακή συμπεριφορά. 

Συνέπειες της ενδοοικογενειακής βίας

Η διεθνής βιβλιογραφία επισημαίνει ότι η χρήση της σωματικής τιμωρίας αυξάνει την πιθανότητα εμφάνισης αντικοινωνικής συμπεριφοράς εκ μέρους του ίδιου του παιδιού. Επίσης, ερευνητικά αποτελέσματα αποδεικνύουν ότι η συχνή υιοθέτησή της συνδέεται με αρνητικά επακόλουθα (π.χ εμφάνιση ψυχολογικών διαταραχών, χαμηλή σχολική επίδοση, προβλήματα κοινωνικοποίησης κ.α) ενώ επισημαίνουν ότι αποτελεί σημαντικό παράγοντα κινδύνου για χρήση σωματικής βίας στην ενήλικη ζωή. Επιπλέον το σύνολο των ερευνητών συγκλίνουν στον αναποτελεσματικό της χαρακτήρα καθώς στην πλειοψηφία των περιπτώσεων οι ανήλικοι επαναλαμβάνουν την ανεπιθύμητη συμπεριφορά. Επιπρόσθετα, αμφισβητείται σημαντικά και η παιδαγωγική αξία του εν λόγω μέσου καθώς υποτιμά τη δύναμη και τα ευεργετικά αποτελέσματα του λόγου, και διδάσκει στα παιδιά ότι η χρήση σωματικής δύναμης αποτελεί θεμιτό μέσο επίλυσης προβλημάτων. 

Με βάση λοιπόν τα παραπάνω συμπεραίνουμε την σπουδαιότητα των μέτρων αρωγής και προστασίας των θυμάτων. Η συμβολή ειδικευμένων επαγγελματιών (ψυχολόγων, γιατρών, εγκληματολόγων, νομικών, κοινωνιολόγων κ.τ.λ.), κρίνεται σημαντική και απαραίτητη για την παροχή θεραπευτικού - προστατευτικού πλαισίου. Καθώς επίσης και η καθιέρωση θεραπείας των υπολοίπων μελών της οικογένειας αλλά και μεταχείρισης του δράστη (ανάλογα με την περίπτωση). Τέλος επιτακτική καθίσταται η δημιουργία στρατηγικών πρόληψης, που θα αποτρέψουν την διαιώνιση του φαινομένου. 

Τα παιδιά μέσα από την αγωγή τους πρέπει να μάθουν να ελέγχουν και να διαχειρίζονται ορθά το θυμό τους καθώς επίσης και την αξία της συγγνώμης δηλαδή της έμπρακτης αποδοχής του λάθους τους. Πρέπει να διδαχθούν τη διαπραγμάτευση μέσα από το διάλογο καθώς και την εξεύρεση εναλλακτικών λύσεων. Οι γονείς θα πρέπει να μην είναι χαλαροί αλλά ούτε και εχθρικοί-επιθετικοί.

Ιωάννα Νικολάτου
Ψυχολόγος - Ψυχοθεραπεύτρια
Κέντρο Ψυχοθεραπείας Παίδων - Εφήβων - Ενηλίκων

www.kentropsychotherapias.gr
     

Τρίτη 17 Σεπτεμβρίου 2013

Όχι άλλα κακομαθημένα παιδιά!!!!

Καλησπέρα αγαπημένοι φίλοι....
Το θέμα μας σήμερα είναι το κακομαθημένο παιδί....
Ποιος δεν έχει γυρίσει το κεφάλι του να δει τη σκηνή με το παιδάκι που κλαίει και χτυπιέται στο πάτωμα του σούπερ μάρκετ για να του αγοράσει η μαμά του τη σοκολάτα που θέλει; Και ποιος δεν έχει κοντοσταθεί για να δει αν η μαμά τελικά θα ενδώσει και θα του αγοράσει αυτό που θέλει; Αυτή και πολλές παρόμοιες σκηνές που εκτυλίσσονται σε εστιατόρια, μαγαζιά,στο παιδικό σταθμό, την παιδική χαρά, το ίδιο το σπίτι του παιδιού περιγράφουν την εικόνα του κακομαθημένου παιδιού.

Το κακομαθημένο παιδί δεν είναι ένα παιδί που το αγαπούν όλοι πάρα πολύ και δεν του χαλάνε χατήρι, αλλά είναι ένας μικρός τύραννος, ένα απείθαρχο παιδί που ξέρει να χειρίζεται τους άλλους και με το οποίο συνήθως είναι δυσάρεστο να συνυπάρχει κανείς για πολύ.

Τα χαρακτηριστικά του κακομαθημένου παιδιού


~Δεν ακολουθεί τους κανόνες, δε συμμορφώνεται με λογικές προτάσεις
~Δεν αντιδρά στο 'μη', 'όχι', 'σταμάτα' ή άλλες εντολές
~Διαμαρτύρεται για όλα
~Επιμένει να γίνουν τα πράγματα όπως το ίδιο θέλει
~Έχει άδικες ή υπερβολικές απαιτήσεις από τους άλλους
~Δε σέβεται τα δικαιώματα των άλλων
~Προσπαθεί να ελέγχει τους άλλους
~Νευριάζει εύκολα
~Γκρινιάζει και έχει συχνά ξεσπάσματα θυμού
~Διαρκώς διαμαρτύρεται ότι βαριέται


Ωστόσο, τι φταίει και τα παιδιά παρουσιάζουν τη συμπεριφορά αυτή;
Οι περισσότεροι γονείς στην προσπάθεια τους να κάνουν το παιδί τους πάντα χαρούμενο ικανοποιούν τις επιθυμίες και τα θέλω του χωρίς δεύτερη σκέψη. Οι συνθήκες της σύγχρονης κοινωνίας τους αναγκάζουν να υποκύπτουν όλο και πιο πολύ σ’ αυτή την παγίδα. Ο λόγος είναι πως οι γονείς λείπουν πολλές ώρες από το σπίτι και προσπαθούν να αναπληρώσουν την απουσία τους χαρίζοντας υλικά αγαθά στα παιδιά ή προσπαθώντας να μην τους χαλάσουν κανένα χατίρι. Έχοντας όμως υπόψη πως η δική σας συμπεριφορά του δίνει ερεθίσματα που το βοηθούν να διαμορφώσει το χαρακτήρα του, σκεφτείτε μήπως και κανένα «όχι» κάπου-κάπου δεν κάνει και τόσο κακό.Αν οι γονείς δίνουν από πολύ νωρίς μεγάλη δύναμη στο παιδί και του μαθαίνουν να επικεντρώνεται στον εαυτό του, ευνοώντας την ανάπτυξη του εγωισμού, ενώ παράλληλα δεν του μαθαίνουν να λειτουργεί συνεργατικά και σε ένα ορισμένο πλαίσιο κανόνων που λαμβάνουν υπόψιν τους και τις ανάγκες των άλλων, το παιδί γίνεται κακομαθημένο.

Η πορεία της συμπεριφοράς του κακομαθημένου παιδιού

Αν δε γίνουν οι απαραίτητες αλλαγές στη διαπαιδαγώγηση του παιδιού, όταν θα φτάσει στη σχολική ηλικία το παιδί αυτό θα βρεθεί αντιμέτωπο με δυσκολίες που οφείλονται στην κακομαθημένη συμπεριφορά του.

Τα κακομαθημένα παιδιά συνήθως είναι αγενή, εγωιστές και αυταρχικά. Τα άλλα παιδιά δε συμπαθούν και δε θέλουν να παίξουν με ένα κακομαθημένο παιδί που δεν ξέρει να συνεργάζεται, τα θέλει όλα δικά του και θυμώνει αν δε γίνει το δικό του.Αλλά και οι ενήλικες δεν συμπαθούν ιδιαίτερα τα κακομαθημένα παιδιά για τους ίδιους λόγους και επιπλέον γιατί έχουν υπερβολικές απαιτήσεις. Ακόμα και οι γονείς φτάνουν σε σημείο να έχουν δυσκολία να αποδεχτούν τη συμπεριφορά και το χαρακτήρα του παιδιού τους.Επειδή ακριβώς έχουν δυσκολία στις κοινωνικές σχέσεις με τα άλλα παιδιά κι ενήλικες, τα κακομαθημένα παιδιά σύντομα γίνονται δυσαρεστημένα. Συχνά δείχνουν μειωμένη διάθεση και κίνητρα για μάθηση και τα παρατάνε όλα εύκολα.

Πώς να μην... κακομάθετε το παιδί σας

Βάλτε όρια και κανόνες ανάλογα με την ηλικία του.Μην αισθάνεστε ενοχές κάνοντας κάτι τέτοιο.Μην ξεχνάτε ότι τα παιδιά επιζητούν σταθερότητα από τους γονείς τους και συχνά τους τεστάρουν για να διαπιστώσουν αν οι γονείς πράγματι τηρούν αυτά που λένε. Κάτι τέτοιο δημιουργεί αίσθηση σταθερότητας και ασφάλειας στο παιδί.
Δείξτε αγάπη, αλλά σταθερότητα και συνέπεια στις αποφάσεις σας (που θα πρέπει να είναι πάντα λογικές).
Οι απαγορεύσεις είναι απαραίτητες από μικρή ηλικία, διότι τα παιδιά αρχικά χρειάζονται τα εξωτερικά 'όχι' και 'μη', μέχρι να μάθουν στον αυτοέλεγχο και την αυτοπειθαρχία.Η συνεργασία του παιδιού με τους γονείς στο θέμα των βασικών κανόνων θα πρέπει ν' αρχίσει ήδη από την προσχολική ηλικία (έτσι το παιδί δεν θα έχει δυσάρεστες εκπλήξεις όταν ξεκινήσει το σχολείο).Διακρίνετε ανάμεσα στις ανάγκες κι επιθυμίες του παιδιού: οι ανάγκες συμπεριλαμβάνουν την ανακούφιση από το αίσθημα της πείνας, της δίψας, του πόνου και του φόβου και οι γονείς θα πρέπει ν' ανταποκρίνονται άμεσα σε αυτές, ειδικά όταν συνοδεύονται από κλάμα.
Όταν το παιδί κλαίει γι' άλλο λόγο συνήθως πρόκειται για επιθυμίες και δεν είναι κάτι σοβαρό. Το κλάμα είναι μια φυσιολογική αντίδραση στην αλλαγή και την απογοήτευση. Όταν το παιδί κλαίει την ώρα που έχει κι ένα ξέσπασμα θυμού θα πρέπει να το αγνοήσετε. Δείξτε κατανόηση για τα συναισθήματά του (καταλαβαίνω ότι νευρίασες) αλλά μην ενδώσετε να του κάνετε κάποιο παράλογο χατήρι.
Μην επιτρέπετε στα ξεσπάσματα θυμού να λειτουργήσουν (πχ ουρλιαχτά, κλάματα, χτύπημα των ποδιών στο πάτωμα, κράτημα αναπνοής, κλπ.), ενδίδοντας στις απαιτήσεις του παιδιού, απλά αγνοήστέ το.
Μάθετε στο παιδί σας να έχει υπομονή και να περιμένει.
Μην υπερπροστατεύετε το παιδί σας από τις καθημερινές μικροδυσκολίες, επιτρέψτε του να τις χειριστεί (στην αρχή με τη βοήθειά σας), ώστε να μάθει στη συνέχεια ότι μπορεί να ανταπεξέρχεται και μόνο του.



Κυριακή 15 Σεπτεμβρίου 2013

Γιατί δεν πρέπει να δίνουμε ζάχαρη στα παιδιά.;

Παν μέτρον άριστον έλεγαν η αρχαίοι και κάτι ήξεραν!!!!Ακολουθεί ένα άρθρο για ποιο λόγο δεν κάνει τα παιδιά να καταναλώνουν μεγάλη ποσότητα ζάχαρης καθημερινά.
Η ζάχαρη ανεβάζει τα επίπεδα του σακχάρου πολύ ψηλά, με αποτέλεσμα τα παιδιά να έχουν «υπερκινητικά» συμπτώματα όπως σε ένα πάρτι γενεθλίων ή μετά από μεγάλη κατανάλωση γλυκών. 

Μετά τη δραματική άνοδο, ακολουθεί μία δραματική πτώση που προκαλεί διάφορα συμπτώματα όπως δάκρυα, κόπωση, νευράκια και έλλειψη συγκέντρωσης… Αυτή η άνοδος και η πτώση μπορεί να κάνουν θραύση στην οικογένεια και δεν είναι καθόλου καλό τα παιδιά να είναι έρμαια αυτών των συναισθημάτων!
Οι πιο συνηθισμένες τροφές –ιδίως εκείνες που απευθύνονται κατευθείαν στα παιδιά– περιέχουν μία σημαντική ποσότητα ζάχαρης, που μπορεί να έχει δραματική επίδραση στην υγεία τους και αυτό γιατί η ζάχαρη επιφέρει δυνατή κατάπτωση στο ανοσοποιητικό σύστημα. Σύμφωνα μάλιστα με μία μελέτη του 1997, 6 κουταλάκια του γλυκού την ημέρα μπορούν να μειώσουν το ανοσοποιητικό σύστημα κατά 25%!
Τροφές με υψηλό ποσοστό ζάχαρης περιέχουν πολύ υψηλά κορεσμένα λίπη (μπισκότα, γκοφρέτες, κέικ, γλυκά), τα οποία προσθέτουν επιπλέον κιλά, προκαλώντας καρδιοπάθεια ή και διαβήτη.
Ένας από τους λόγους που η ζάχαρη προσθέτει κιλά είναι το γεγονός ότι οι υπερβολικές ποσότητες μετατρέπονται σε λίπος. Μια διατροφή με πολλά σάκχαρα έχει συνδεθεί με την παχυσαρκία, τις καρδιαγγειακές παθήσεις και το διαβήτη τύπου 2.
Το πιο σπουδαίο όμως είναι ότι οι επιπλέον θερμίδες από τη ζάχαρη εκτοπίζουν τα περισσότερα θρεπτικά συστατικά από τη διατροφή. Οι διατροφές που περιέχουν πολλή ζάχαρη, περιέχουν και πολλά λιπαρά, αλλά ελάχιστες ίνες.
Η ζάχαρη εκτός από θερμίδες δεν προσφέρει τίποτε άλλο, με αποτέλεσμα να καταστρέφει το σμάλτο των δοντιών και αυτά να σαπίζουν.
Αν το παιδί σας καταναλώνει πολλή ζάχαρη, κινδυνεύει να έχει έλλειψη σε βιταμίνες και μέταλλα, με αποτέλεσμα να έχει σοβαρά προβλήματα με το βάρος του.
Γράφει η: Γεωργία Κατσογριδάκη Διαιτολόγος-Διατροφολόγος, Βιοτεχνολόγος τροφίμων M.Sc,
Υπ. Διδάκτωρ Ιατρικής Σχ. Παν. Θεσσαλίας | http://katsogridaki.gr

Πέμπτη 12 Σεπτεμβρίου 2013

Πείτε όχι και στην ΛΕΚΤΙΚΗ ΒΙΑ.



Ένα χαστούκι, ένα χτύπημα στο σώμα είτε είναι μικρό είτε μεγάλο, πιο επιθετικό ή πιο ήπιο είναι κοινώς αποδεκτό ότι αποτελεί μια πράξη βίας.
Της Άσπας Μητρακάκη, Ειδικής Παιδαγωγού-κοινωνικής ανθρωπολόγου, ειδικευμένης στην αντιμετώπιση μαθησιακών δυσκολιών/δυσλεξίας, http://dyslexiaathome.blogspot.com/
Αυτή η πράξη βίας φέρει ξεκάθαρα το μήνυμα του θυμού, της απόρριψης, την κατάχρηση της εξουσίας. Τη σωματική τιμωρία την καταδικάζουμε και την αντιλαμβανόμαστε εύκολα ως έναν κακοποιητικό τρόπο συμμόρφωσης και διαπαιδαγώγησης των παιδιών.
Τι γίνεται όμως με τη λεκτική βία;
Η λεκτική βία ασκεί ψυχολογική πίεση και παρεμβαίνει στη συναισθηματική ισορροπία του παιδιού. O συναισθηματικός εκβιασμός που εμπεριέχεται σε κάθε προσβλητική κουβέντα δημιουργεί τύψεις και ενοχές στο παιδί. Η προσδοκία ότι με την αρνητική κριτική θα καταφέρουμε “ένα καλύτερο παιδί” αποτελεί άλλοθι περισσότερο, παρά μια μέθοδος που συμβάλλει σε έναν τέτοιο σκοπό.
Στην λεκτική βία δεν συμπεριλαμβάνονται μόνο οι βρισιές αλλά και λέξεις ή φράσεις που αγνοούν το συναίσθημα του παιδιού.

Κάποιες από τις παρακάτω φράσεις τις αναγνωρίζουμε είτε ως μεγάλοι είτε ως παιδιά, κάποιες έχουμε πει και κάποιες μας έχουν πει…
«Όταν σου μιλάω να ακούς!»
«Έχεις δει κανένα άλλο παιδάκι να κάνει σαν εσένα;»
«Να δούμε πότε θα αποφασίσεις να φερθείς σαν μεγάλος;»
«Άντε κουνήσου τι κάνεις μια ώρα;»
«Οι μαμάδες των άλλων παιδιών δεν φωνάζουν γιατί έχουν καλά παιδιά…»
«Δεν σε ρώτησα!»
«Με κούρασες…»
«Μη τολμήσεις!»
«Γιατί όλα τα άλλα παιδιά είναι καλύτεροι μαθητές από εσένα;»
«Δεν έχω όρεξη τώρα!»
«Σου είναι τόσο δύσκολο να κάτσεις φρόνιμα;»
«Δεν μπορείς μια φορά να μη με κάνεις ρεζίλι;»
«Δεν είσαι παιδί εσύ, είσαι βάσανο!»
«Να ήξερες τι έχω περάσει εγώ για να σε κάνω άνθρωπο…»
«Δεν αξίζεις την εμπιστοσύνη μου…»
«Άφησε το θα το καταστρέψεις… θα το κάνω εγώ!»
«Δεν μπορώ να φύγω για λίγο και τα κάνεις όλα χάλια!»
«Σου δίνουμε τόσα και εσύ δεν είσαι ευχαριστημένος/η με τίποτα..»
«Δεν υπάρχει δε μπορώ, υπάρχει δεν θέλω…»
«Άμα είσαι καλό παιδί θα σε αγαπάω!»

Τι καταλαβαίνει το παιδί…
Τα παιδιά δεν έχουν αναπτύξει μηχανισμούς άμυνας για τα αρνητικά συναισθήματα που νιώθουν όταν χαρακτηρίζονται με αυτό το τρόπο ή δέχονται προσβολές. Λαμβάνουν τα μηνύματα με τη κυριολεκτική έννοια του λόγου. Όταν σε ένα παιδί πούμε: "δεν σε αγαπάω γιατί είσαι κακό παιδί” δεν γνωρίζει ότι δεν το εννοούμε πραγματικά, δεν γνωρίζει την προσωρινότητα της κατάστασης. Όταν σε ένα παιδί αποδίδουμε συγκεκριμένα χαρακτηριστικά για τη προσωπικότητα και την ιδιοσυγκρασία του φαίνεται ότι πιστεύουμε πως δεν υπάρχουν περιθώρια για βελτίωση.
Το παιδί δεν έχει την εμπειρία να διαχειριστεί το συναισθηματικό εκβιασμό και δεν γνωρίζει ότι πολλές φορές οι άνθρωποι δεν εννοούν αυτά που λένε.
Ένα παιδί υπάρχει πιθανότητα να δυσκολεύεται να διαβάσει, να γράψει, να συγκεντρωθεί, να κάτσει “φρόνιμα”, να θυμηθεί, να αποδώσει αυτά που ξέρει. Δεν είναι απαραίτητο ότι όλα αυτά παραπέμπουν σε παθολογική δυσλειτουργία. Ιδιοσυγκρασιακά το κάθε παιδί συγκεντρώνει διαφορετικά χαρακτηριστικά που απαρτίζουν τη ξεχωριστή προσωπικότητα του.

  • Αυτός είναι και ο λόγος που κάθε άνθρωπος έχει διαφορετικές ικανότητες, δεξιότητες και ταλέντα από κάθε άλλον.
  • Αυτός είναι ο λόγος που και τα αδέρφια μεταξύ τους είναι τόσο διαφορετικά.
  • Αυτός είναι ο λόγος που με την ίδια παιδαγωγική μέθοδο αναπτύσσονται εν τέλει διαφορετικές προσωπικότητες.
Το παιδί θα χρειαστεί να αντισταθμίσει τη ψυχική αναστάτωση που του προκαλεί η λεκτική επίθεση και είναι πιθανό να καταφύγει στον εαυτό που το αντιπροσωπεύει καλύτερα, σε αυτόν που θα το προστατέψει καλύτερα. Σε έναν ντροπαλό, αντιδραστικό, νευρικό ή επιθετικό εαυτό, έστω και προσωρινά.

Τετάρτη 11 Σεπτεμβρίου 2013

Κατασκευή : Φθινοπωρινό δέντρο!

 Θα χρειαστούμε....
  1. Ένα ρολό χαρτί υγείας..
  2. Νερομπογιές..
  3. Χαρτόνι,που θα κόψουμε με τέτοιο τρόπο ώστε να μοιάζει με δέντρο..
  4. Δαχτυλομπογιες...
  5. Πινέλο για να ζωγραφίσουμε τον κορμό..
  6. Ένα μικρο σφουγγαρακι,που θα βουτήξουμε στις δαχτυλομπογιες....και θα κάνουμε σφραγίδες στα φύλλα του δέντρου μας...(Γίνεται και με τα δάχτυλα!)



Παρασκευή 6 Σεπτεμβρίου 2013

Παιχνίδια γνωριμίας!

Καλησπέρα αγαπημένοι φίλοι,

Όπως υποσχέθηκα για σήμερα,ακολουθούν ιδέες για παιχνίδια γνωριμίας με τα παιδιά!!!Τα πιο πολλά τα έχω δοκιμάσει και εκτός ότι είναι εύκολα,και οικονομικά είναι και πολύ αποτελεσματικά!

Με μία μπάλα ή ένα μαντήλι

Η διαδικασία είναι γνωστή.Καθόμαστε όλοι σε έναν κύκλο,και πετάμε ο ένας στον άλλο την μπάλα για να πει το όνομα του.Μια ερώτηση μαζί είναι πιο ενδιαφέρον.Για παράδειγμα πετάμε τη μπάλα σε ένα από τα παιδιά,και του ζητάμε μαζί με το όνομα του να πει το αγαπημένο του χρώμα!


Με μια καραμελένια μπάλα!
Θέλει προετοιμασία δεν λέω.Και είναι καλό να έχετε ενημερωθεί για τυχόν αλλεργίες στα παιδιά.Περιορίζεται σε ηλικίες άνω των 3 ετών!Παίρνεται εφημερίδες.Σε κάθε φύλλο βάζετε από μια καραμέλα και την κάνετε μπάλα.Παίρνετε άλλο φύλλο,βάζετε καραμέλα και την προηγούμενη μπάλα μέσα.Στο τέλος θα έχετε μια μεγάλη μπάλα από εφημερίδες που έχει μέσα καραμέλες όσες και τα παιδιά.Την δίνετε και ζητάτε στο πρώτο παιδί μαζί με το όνομα του να σκίζει ένα φύλλο εφημερίδας.Είναι από τα αγαπημένα μου παιχνίδια και ομολογώ πως έχει τα καλύτερα αποτελέσματα.

Με παιχνίδι κίνησης.
Λέει το όνομα του σε συλλαβές.Π.χ Κα-τε-ρί-να.Μαζί με κίνηση σε κάθε συλλαβή.Καλό θα είναι να κάνετε κάποια παραδείγματα για να το καταλάβουν.


Με παραμύθι.

Αν έχετε φαντασία είναι πολύ καλό.Λέτε μια ιστορία για πολλά παιδιά,και χρησιμοποιείται ονόματα.Τα πιο συχνά.Στο σημείο που το λέτε σταματάτε και ρωτάτε "Έχουμε εδώ κάποιο κοριτσάκι να το λένε Μαρία?".Στο τέλος αφού δεν έχετε βρει όλα τα ονόματα ρωτάτε ξεχωριστά τα παιδιά που έμειναν.Μπορείτε και εκεί να φτιάξετε μια ιστορία αν θέλετε.

Ιστός...Πλεξιματος

Το μόνο που χρειάζεστε είναι μια μπάλα από μαλλί πλεξίματος.΄Όπως την πετάτε σε κάθε παιδί ζητάτε να κρατάνε την άκρη και να λένε το όνομα τους.Την πετάνε σε άλλο παιδί μετά/.Στο τέλος θα έχει δημιουργηθεί ένας μεγάλος ιστός αράχνης.Μπορείτε και εδώ να κλείσετε με ένα παραμύθι για μια αράχνη ή με μια συζήτηση πάνω στα έντομα!!


Καλή επιτυχία στην πρώτη γνωριμία !!!

Πέμπτη 5 Σεπτεμβρίου 2013

Γνωριμία και αρχή στον παιδικό σταθμό.

Αγαπημένοι φίλοι καλησπέρα..

Μπήκε ο Σεπτέμβρης και μαζί με αυτόν χαρούμενες φωνούλες στους παιδικούς σταθμούς,αλλά....Και πολύ κλάμα!!!Το πρόβλημα : παιδί και η γνωριμία με τον παιδικό σταθμό.Το παιδί,έρχεται πρώτη φορά ή έχει να έρθει αρκετό καιρό.Αποτέλεσμα : γκρίνια και κλάμα!Για να δούμε πως μπορούμε να βοηθήσουμε τα μικρά αγγελούδια να προσαρμοστούν πιο γρήγορα,γονείς και εκπαιδευτικοί :


Βήμα 1


Το παιδί επισκέπτεται τον παιδικό σταθμό πρώτη μέρα προσαρμογής. ΛΑΘΟΣ. Το να μπει το παιδί στην διαδικασία προσαρμογής με άλλα παιδιά,καινούργια νηπιαγωγό-βρεφονηπιοκόμο είναι από μόνο του μια δύσκολη κατάσταση.Μην την κάνουμε πιο δύσκολη με γνωριμία του χώρου.Όταν γράψετε το παιδί στο παιδικό σταθμό,πείτε του να έρθει μαζί.Συζητήστε μαζί του και εξηγήστε του που θα πάτε,τι θα κάνετε εκεί.Όχι πολλά πράγματα,μια πρόταση όπως " Θα πάμε σε ένα μέρος,που σε λίγες μέρες θα γεμίσει με άλλα παιδιά, και θα παίζετε όλοι μαζί.Να δούμε αν σου αρέσει " είναι ότι πρέπει.Ζητήστε από τους διευθυντές να σας ξεναγήσουν στο χώρο μαζί με το παιδί. Καθίστε λίγο μαζί του στην τάξη που θα είναι και παρατηρήστε το χώρο μαζί.Την μέρα που θα ξεκινήσει "μαθήματα" θα είναι πιο εύκολο και για αυτό και για εσάς,καθώς δεν θα έχει γαντζωθεί επάνω σας κλαίγοντας να μην φύγετε.

Βήμα 2

Φροντίστε την προηγούμενη μέρα πριν ξεκινήσει τον παιδικό σταθμό να του το θυμίσετε. Πείτε του ότι αύριο θα πάτε εκεί και ότι θα πάει λίγες μέρες να δει αν του αρέσει και να σας πει.Καλό θα είναι να έχει κοιμηθεί καλά και το πρωί να το ξυπνήσετε με παιχνίδι.Θα του φτιάξει την διάθεση και θα είναι πιο δεκτικό στην καινούργια του αρχή.

Βήμα 3

Όταν το αφήσετε εκεί να φαίνεστε θετικοί και σίγουροι.Είναι δύσκολο και για εσάς και για αυτά σαν νέα αρχή αλλά πρέπει.Μην δείχνετε να ανησυχείτε. Τα παιδιά καταλαβαίνουν πολύ περισσότερα πράγματα από αυτά που νομίζουμε και τους μεταφέρουμε την ανησυχία μας.Αν δει ότι εσείς είστε σίγουροι για την κίνηση αυτή,θα νιώσει πιο ασφαλής.Δείξτε του στο ρολόι τι ώρα θα πάτε να το πάρετε και πείτε του ότι θα περάσει όμορφα.Έχει ανάγκη από μια συνεχή απόδειξη της αγάπης σας.

Βήμα 4

Σειρά των εκπαιδευτικών.Γνωρίζοντας το δικό σας άγχος για το καινούργιο σας τμήμα και των μεγάλο αριθμό παιδιών γίνεται κατανοητή η ανησυχία σας.Λογικό.Μην το μεταφέρετε στα παιδιά.Να είστε θετικοί με το κάθε παιδί και χαμογελαστοί.Το κλίμα θα γίνει γρήγορα πιο θερμό και τα παιδιά θα σας λατρέψουν.Κάθε αρχή και δύσκολη.

Βήμα 5

Μην προσαρμόζεται τα παιδιά στην διδασκαλία.Η διδασκαλία προσαρμόζετε στο κάθε παιδί ξεχωριστά.Το κάθε παιδί έχει την δική του προσωπικότητα στην οποία προσπαθεί να δουλέψει.Προσπαθήστε να παρατηρήστε πιο πολύ τα παιδιά,παρά να κάνετε πράγματα πολλά τoν πρώτο καιρό.Θυμηθείτε ότι ο πρώτος μήνας είναι σχεδόν πάντα μόνο προσαρμογή."Διαβάστε" τα ελαττώματα και τα προτερήματα του κάθε παιδιού,και δουλέψτε πάνω σε αυτά .Για τα πιο ανήσυχα παιδιά θα βοηθήσει πολύ μια βόλτα μέσα στο παιδικό σταθμό.Μην αγνοήσετε την κατάσταση και την ταραχή τους.Θέλουν να αισθανθούν ασφάλεια.Ρωτήστε τα γιατί κλαίνε και μιλήστε τους.Αν νιώσουν την αγάπη σας η νίκη είναι ήδη δική σας.

Βήμα 6

Θέστε κανόνες.Μετά το παιχνίδι γνωριμίας (Θα αναρτηθεί αύριο άρθρο με το θέμα αυτό) φτιάξτε ένα χαρτόνι με κανόνες.Ρωτήστε τα παιδιά αν έχουν κάποιους με τους γονείς τους ή αν ξέρουν τι θα ήταν καλό να μην κάνουν στην τάξη.Δίπλα σε κάθε πρόταση κολλήστε ή ζωγραφίστε μια εικόνα.Τα παιδιά δεν ξέρουν να διαβάζουν,αλλά από την κάθε εικόνα θα καταλαβαίνουν ακριβώς την πρόταση.Μην βάλετε πάνω από 6-7 κανόνες.Με τον καιρό μπορείτε να προσθέτετε κι άλλους.Θα βοηθήσει πολύ για την υπόλοιπη χρονιά.

Κυριακή 1 Σεπτεμβρίου 2013

To ντροπαλό μου παιδί .

Τα περισσότερα παιδιά έχουν κάποιες στιγμές που νιώθουν ντροπή. Είναι μια πλευρά της ιδιοσυγκρασίας τους που δεν πρέπει να τη μεγαλοποιούμε ούτε και να την παραβλέπουμε. Άλλωστε, υπάρχουν πολλοί τρόποι για να τα βοηθήσουμε.

Πόσες φορές δεν έχετε παρατηρήσει πιτσιρίκια να κρύβονται πίσω από το φουστάνι της μαμάς τους όταν πρέπει να χαιρετήσουν έναν άγνωστο, να γίνονται κατακόκκινα όταν πάνε να τα φιλήσουν, να χαμηλώνουν το βλέμμα, να είναι διστακτικά σε συγκεντρώσεις σε σπίτια που δεν έχουν ξαναπάει, να αρνούνται να μιλήσουν σε παιδάκια που δεν γνωρίζουν, να αισθάνονται άβολα να πουν το ποίημά τους στη γιορτή του παιδικού σταθμού; «Η ντροπαλότητα είναι ένα σταθερό και έμφυτο χαρακτηριστικό της ιδιοσυγκρασίας των ανθρώπων», αναφέρει η κ. Δώρα Σκαλή, ψυχολόγος-ψυχοθεραπεύτρια. «Μάλιστα, σε έρευνα που έγινε στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ, όπου παρακολούθησαν τη συμπεριφορά συνεσταλμένων παιδιών από την ηλικία των 21 μηνών έως τα 7,5 χρόνια τους, τα ευρήματα έδειξαν ότι το 75% των ντροπαλών νηπίων συνέχισε να δείχνει συνεσταλμένη συμπεριφορά και στα 7 τους χρόνια, ενώ 25% είχαν γίνει κοινωνικά, αυθόρμητα, ομιλητικά, καθώς όλα αυτά τα χρόνια οι γονείς τους τα ενθάρρυναν πολύ στο να έχουν επαφές με άλλα παιδιά και τα βοήθησαν να βρουν τρόπους για να αντεπεξέρχονται σε νέες ή όχι τόσο οικείες καταστάσεις».

Μεγαλώνοντας ένα ντροπαλό παιδί
«Αρκετές φορές οι γονείς έχουν μια ιδεατή εικόνα, ένα πρότυπο στο μυαλό τους για το πώς θέλουν να είναι το παιδί τους, κι όταν αυτό αποκλίνει ή δεν το πλησιάζει καν, αρχίζουν χωρίς να το συνειδητοποιούν να δυσανασχετούν και να το επικρίνουν», συνεχίζει η ψυχολόγος. Κι όμως, δεδομένου πως σωστό και λάθος δεν υπάρχει όσον αφορά την προσωπικότητα ενός παιδιού, καλό θα ήταν να αποδεχτούν ότι η ιδιοσυγκρασία του παιδιού τους είναι αυτή και να το βοηθήσουν να γίνει λίγο πιο κοινωνικό με πολύ απλές τακτικές, αρχίζοντας από το να το ρωτήσουν με ειλικρινή περιέργεια γιατί φέρεται έτσι. Πάρτε, για παράδειγμα, ένα πιτσιρίκι που ενώ όλο το μεσημέρι περίμενε με χαρά να πάει στο πάρτι του συμμαθητή του, όταν φτάνει μπροστά στην πόρτα αρχίζει να κρύβεται πίσω από τη φούστα σας. Το καλύτερο που μπορείτε να κάνετε είναι να το ρωτήσετε: «Γιατί αφού ήθελες να πας στο πάρτι του φίλου σου και διαλέξαμε μαζί το δώρο δεν του το προσέφερες εσύ, αλλά κρύφτηκες πίσω από εμένα;» Συζητήστε μαζί του το θέμα -αντί να αποφεύγετε να το θίξετε- για να τονώσετε την αυτοπεποίθησή του (καθώς θα αντιληφθεί ότι οι γονείς του το σέβονται τόσο ώστε να θέλουν να μάθουν τι του συμβαίνει), αλλά και για να μάθετε την αληθινή αιτία για την οποία νιώθει άβολα. Δώστε του την ευκαιρία να εξωτερικεύσει αυτά που το ενοχλούν, κι εκείνο με τη σειρά του θα σας δείξει την κατεύθυνση που πρέπει να ακολουθήσετε για να το βοηθήσετε. Αντίθετα, εάν περιοριστείτε στις παρατηρήσεις και τις επιπλήξεις («Γιατί δεν έδωσες το δώρο; Γιατί δεν χαιρέτησες; Μην το ξανακάνεις!»), το μόνο που θα πετύχετε είναι να περάσετε το μήνυμα στο παιδί ότι έχει ένα σοβαρό πρόβλημα, χωρίς να το βοηθήσετε να το ξεπεράσει. Ας μην παραβλέπουμε ότι ο χαρακτήρας κάθε παιδιού -είτε είναι λίγο είτε πολύ ή καθόλου ντροπαλό- είναι μοναδικός, με τα δικά του, εντελώς δικά του χαρακτηριστικά. Αυτό είναι άλλωστε που το κάνει αξιολάτρευτο. Καλό είναι, λοιπόν, να αποδεχόμαστε ορισμένα στοιχεία της ιδιοσυγκρασίας του, να το αγαπάμε γι' αυτό που είναι, δείχνοντας πάντα σεβασμό για την προσωπικότητά του. Συμβαίνει συχνά στην προσπάθειά τους οι γονείς να βοηθήσουν το παιδί να ξεπεράσει την ντροπαλότητα και την αμηχανία του να το πιέζουν και να μη σέβονται το δικαίωμά του να χρειάζεται λίγο χρόνο για να προσαρμοστεί σε κάτι καινούργιο, να νιώσει άνεση, να εξοικειωθεί μ' ένα άγνωστο πρόσωπο ή περιβάλλον προτού «ανοιχτεί». Μπορεί οι θείες και οι θείοι που έχουν πολύ καιρό να το δουν να θέλουν να το γεμίσουν αγκαλιές και φιλιά, αν όμως εκείνο, που πιθανά δεν θυμάται την προηγούμενη συνάντηση μαζί τους και τους θεωρεί άγνωστους, θέλει να το βάλει στα πόδια, δεν θα αλλάξει κάτι εάν οι γονείς του το προτρέπουν πιεστικά για το αντίθετο.

Σχέδιο δράσης για να ξεπεράσει την αμηχανία

Συζητήστε μαζί του. Εξηγήστε του με απλά και κατανοητά λόγια ότι και σ' εσάς έχει τύχει κάποια στιγμή να αισθανθείτε ντροπή κι ότι γνωρίζετε πώς είναι να συναναστρέφεται κανείς ανθρώπους που δεν γνωρίζει ή, γενικότερα, να αντιμετωπίζει μια πρωτόγνωρη κατάσταση. Προτρέψτε το να σας πει πώς αισθάνεται, τι το ενοχλεί, ποιες καταστάσεις το κάνουν να είναι αμήχανο. Αυτή η εξωτερίκευση των συναισθημάτων του θα σας δώσει υλικό για συζήτηση και την ευκαιρία να ανακαλύψετε τις βαθύτερες ανησυχίες του και σε ποια σημεία χρειάζεται τη βοήθειά σας.

Αποφύγετε να χρησιμοποιήσετε το χαρακτηρισμό «ντροπαλό» σαν να πρόκειται για κάτι κακό, δηλαδή σαν να το κατηγορείτε γι' αυτό, καθώς και εκφράσεις του τύπου «είσαι πια μεγάλος και δεν πρέπει να ντρέπεσαι». Το μόνο αποτέλεσμα που μπορεί να έχουν είναι να κάνουν το παιδί να νιώσει ακόμα πιο άσχημα και να του δημιουργήσουν περισσότερο άγχος.

Δώστε του χρόνο και κίνητρα. Η αλλαγή ή η βελτίωση της ντροπαλής συμπεριφοράς δεν γίνεται από τη μια στιγμή στην άλλη. Όσο περνάει ο χρόνος, με τις εμπειρίες που αποκτά καθημερινά και την επαφή με τους συνομηλίκους του αλλά και τη δική σας ενθάρρυνση θα αρχίσει σιγά σιγά να νιώθει πιο άνετα.

Φροντίστε να έχει επαφές με άλλα παιδιά. Γράψτε το στον παιδικό σταθμό, καλέστε τους φίλους του από το πάρκο στο σπίτι σας, για να μπορεί να παίξει μαζί τους σε οικείο περιβάλλον.
Δώστε το καλό παράδειγμα. Χαιρετώντας εσείς με ενθουσιασμό, καλωσορίζοντας με θερμή υποδοχή φίλους ή συγγενείς κι εξηγώντας στο μικρό ποιοι είναι, ότι είναι πρόσωπα που αγαπάτε και σας αγαπούν, θα δεχτεί ευκολότερα την παρουσία τους. Αργά ή γρήγορα θα μιμηθεί αυθόρμητα τη συμπεριφορά σας.

Δείξτε του με το παράδειγμά σας τους τρόπους με τους οποίους μπορεί να πλησιάσει ένα συνομήλικό του, π.χ. σ' ένα παιδικό πάρτι ή στο πάρκο, όπως να ρωτήσει ποιος είναι ο αγαπημένος του ήρωας ή αν θα ήθελε να παίξουν με τα παιχνίδια του. Εάν δείξει διάθεση να το τολμήσει, παραμείνετε δίπλα του για να νιώθει ασφάλεια, κυρίως τις πρώτες στιγμές -είναι οι δυσκολότερες- μέχρι να σπάσει ο πάγος και στη συνέχεια αποχωρήστε διακριτικά.
Τονώστε την αυτοπεποίθησή του. Εστιάστε την προσοχή σας στις θετικές πλευρές του χαρακτήρα του, σε ό,τι μπορεί να κάνει καλά, όπως ότι τα καταφέρνει σε κάποιο άθλημα, έχει ωραία φωνή ή ζωγραφίζει όμορφα.

Δώστε του την ευκαιρία να πάρει πρωτοβουλίες. 
Ζητήστε του, για παράδειγμα, να επιλέξει μόνο του το δώρο που θα προσφέρει στο φίλο του. Επιπλέον, επειδή τα ντροπαλά παιδιά συχνά αισθάνονται ότι υστερούν στην εμφάνιση, χρειάζονται κατά διαστήματα ορισμένα θετικά, επαινετικά σχόλια και για την εμφάνισή τους, χωρίς όμως υπερβολές.

Επιβραβεύετε τις προσπάθειες. Επαινέστε το με ενθουσιασμό κάθε φορά που «δοκιμάζει τις δυνάμεις του» και κάνει ένα μικρό βήμα προόδου για να τονώνεται η εμπιστοσύνη στον εαυτό του. Πείτε του λοιπόν πολλά «μπράβο» όταν σας πει ότι πέρασε όμορφα στο πάρτι που πήγε γιατί έπαιξε και γνώρισε παιδάκια, όταν μιλήσει με περισσότερη ευκολία στα καινούργια πρόσωπα που του απευθύνουν το λόγο, όταν βρεθεί σε μια ομάδα παιδιών και δείξει προθυμία να συμμετέχει. Η επιδοκιμασία σας για το «κατόρθωμά» του θα ενισχύσει την καινούργια συμπεριφορά του, την οποία θα θελήσει να επαναλάβει.

Πηγή : To παιδί μου και εγώ.