Κυριακή 15 Νοεμβρίου 2015

Δυσπραξικό παιδί: Δυσκολία σε δεξιότητες που απαιτούν ταχύτητα, ακρίβεια, συγχρονισμό, σχεδιασμό.



Τι συμβαίνει μέσα στον εγκέφαλο;

Ο φλοιός του εγκεφάλου αποτελεί το μεγάλο σημαντικό χώρο του εγκεφάλου και διαιρείται σε τέσσερις ξεχωριστές περιοχές: η περιοχή κίνησης, ο μετωπιαίος λοβός, η αισθητήρια περιοχή και ο πίσω φλοιός του εγκεφάλου.
Όπως υποδηλώνει το όνομα, ο μετωπιαίος λοβός βρίσκεται στο μπροστινό μέρος του εγκεφάλου. Τόσο η περιοχή κίνησης όσο και η αισθητήρια περιοχή αποτελούν ζώνες, που εκτείνονται κατά μήκος του εγκεφάλου, αμέσως μετά τον μπροστινό λοβό. Πίσω από τον αισθητήριο φλοιό βρίσκεται ο πίσω φλοιός του εγκεφάλου, όπου διατηρούνται βαθιά μέσα στον εγκέφαλο οι ακουστικές και οπτικές περιοχές.



Τα ερεθίσματα από τα αισθητήρια όργανα μεταδίδονται στον φλοιό του εγκεφάλου μέσω ενός δικτύου οδών νευρικών αξόνων. 
Κατά τη διάρκεια της ανάπτυξης και της μάθησης, εγκαθίστανται οι σύνδεσμοι ανάμεσα στα νευρικά κύτταρα (νευρικές οδοί). Ενδυναμώνονται όταν επιτυγχάνονται τα επιθυμητά αποτελέσματα – για παράδειγμα, ένα παιδί μαθαίνει να επεξεργάζεται την πολύπλοκη σειρά κινήσεων που απαιτούνται για να σηκώσει ένα ποτήρι και να πιει απ” αυτό.



Η συνεχής επανάληψη επιτρέπει το σχεδιασμό αυτών των ενεργειών να γίνουν σχεδόν αντανακλαστικές.
Χρησιμοποιώντας εξωτερικά αισθητήρια δεδομένα, π.χ. οπτικό πεδίο και ήχο, μαζί με αυτά τα «αποκτηθείσα» μοτίβα κίνησης, ο φλοιός του εγκεφάλου μπορεί να κρίνει την καλύτερη πορεία ενέργειας που μπορεί να ακολουθήσει. Μετά στέλλει τα κατάλληλα κινητικά ερεθίσματα.



Στα άτομα με δυσπραξία φαίνεται ότι τα δύο ημισφαίρια δεν ανταποκρίνονται ταυτόχρονα και συντονισμένα. 
Επίσης, είναι η ανάπτυξη των δύο ημισφαιρίων που αποφασίζει κατά πόσο ένα άτομο είναι δεξιόχειρας ή αριστερόχειρας, αλλά και πάλι αυτή η βασική ανάπτυξη μοιάζει ουσιαστικά μειωμένη και επομένως, το παιδί μπορεί να χρησιμοποιεί και τα δύο χέρια χωρίς προτίμηση για κάποιο χρονικό διάστημα, μειώνοντας έτσι ακόμα περισσότερο την ανάπτυξη ικανοτήτων γραφής.



Πιο αναλυτικά:

Η κίνηση από τις πρώτες μέρες τις ζωής, παίζει βασικό ρόλο στην αντίληψη των ορίων του ανθρώπινου σώματος και στον προσδιορισμό της σχέσης του με το φυσικό περιβάλλον. Συνιστά, επιπλέον, πολύτιμο μέσο για τη διερεύνηση του περιβάλλοντος, την οργάνωση της κοινωνικής αλληλεπίδρασης και την κατάκτηση νέων γνώσεων. Το παιδί κινείται και επαναλαμβάνει συστηματικά τις κινήσεις του, πειραματιζόμενο με τις ικανότητές του, τις οργανώνει περισσότερο λειτουργικά και επιτυγχάνει σταδιακά, όλο και πιο σύνθετες δραστηριότητες στην καθημερινότητά του, στο παιχνίδι, στο σχολείο.
Αδυναμίες στην ικανότητα σχεδιασμού, οργάνωσης και συντονισμού κινήσεων, εμπίπτουν στο πλαίσιο της δυσπραξίας, η συμπτωματολογία της οποίας αφορά δυσκολίες στις αδρές και λεπτές κινήσεις, ορισμένες φορές και στο λόγο. Η δυσπραξία είναι κινητική δυσλειτουργία περισσότερο συχνή από την απραξία, λιγότερο οξεία, ωστόσο.
Ποια είναι όμως τα δυσπραξικά παιδιά και γιατί παραπέμπονται για Εργοθεραπεία;
Πράξις (praxis) είναι η ικανότητα με την οποία σκιαγραφούμε τον τρόπο που θα χρησιμοποιήσουμε τα χέρια και το σώμα μας σε θέματα δεξιοτήτων που απαιτούν το παιχνίδι, η χρήση μολυβιού η του πιρουνιού, οι κατασκευές και άλλες κινητικές δραστηριότητες.
       

Πιο συγκεκριμένα, η ικανότητα αυτή περιλαμβάνει:

* Ιδεασμό (φορμάρισμα της ιδέας) και αντίληψη του στόχου («τι πρέπει να κάνω»).
* κινητικό σχεδιασμό: οργάνωση και αλληλουχία των κινήσεων που εμπλέκονται στη συγκεκριμένη δραστηριότητα
* εκτέλεση της σχεδιασμένης κίνησης σε αρμονική συνέχεια.
Το δυσπραξικό παιδί έχει δυσκολία σε δεξιότητες που απαιτούν ταχύτητα, ακρίβεια, συγχρονισμό, σχεδιασμό. Τέτοιου τύπου δυσκολίες γίνονται εμφανείς στην αυτοεξυπηρέτηση, το παιχνίδι και τις κοινωνικές συναλλαγές, ήδη από τα πρώτα χρόνια της ζωής του παιδιού.
Τα παιδιά που παραπέμπονται για Εργοθεραπεία με τη διάγνωση της δυσπραξίας έχουν συνήθως δυσκολίες σε μια ή περισσότερες απ” τις περιοχές της λεπτής κινητικότητας, του οπτικοκινητικού συντονισμού, του συντονισμού ματιού – ποδιού, της μάθησης και αντίληψης, της ατομικής φροντίδας και της αδρής κινητικότητας.



Στο ιστορικό, οι γονείς συνήθως αναφέρουν ότι το παιδί:

Δυσκολεύεται στο ντύσιμο (κουμπιά, δέσιμο)
Δυσκολεύεται στο φαγητό (χειρισμός μαχαίρι – πιρούνι).
Πέφτει ξαφνικά ή προσκρούει σε αντικείμενα.
Δεν έχει ζωντάνια, ξαπλώνει στο πάτωμα.
Είναι αργό στο ποδήλατο.
Εάν το παιδί πηγαίνει σχολείο, οι δάσκαλοι συμπληρώνουν:
Δεν κάθεται καλά στο θρανίο.
Δεν πιάνει καλά το μολύβι.
Δεν  κατανοεί εύκολα, δυσκολεύεται στην αντίληψη εννοιών.
Έχει χαμηλή αυτοεκτίμηση.
Δεν εμπλέκεται σε ομάδες με παιδιά της ίδιας ηλικίας.
Επιπλέον συχνά διαπιστώνουμε ότι το παιδί:
Δεν ολοκληρώνει τη δουλειά του, περιμένει βοήθεια.
Ίσως αντιγράφει από άλλα παιδιά.
Επιλέγει θέματα που ξέρει ότι τα καταφέρνει.
Ξεχνά συχνά την οδηγία (τι του ζητήθηκε να κάνει).
Συνήθως έχει ανώριμη συμπεριφορά.
Έχει συνήθως επίγνωση της αποτυχίας του, σε σχέση με τον εαυτό του και το σχολείο.
Κατά τη διαγνωστική εκτίμηση ο εργοθεραπευτής οφείλει να εκτιμήσει τις εξής περιοχές.
Αδρή κινητικότητα: αδρές κινήσεις, πήδημα, τρέξιμο.
Λεπτή κινητικότητα: χρήση και των δυο χεριών, ωριμότητα λαβής, απτική διάκριση, ικανότητα εκτέλεσης μεμονωμένων κινήσεων με δύναμη κλπ.
Έλεγχος μολυβιού: ωριμότητα λαβής, θέση σώματος, φόρμα γραμμάτων, επιδεξιότητα κλπ.
Σχέδιο αντιγραφής, ζωγράφισμα, γράψιμο.
(Ορισμένα παιδιά δυσκολεύονται περισσότερο στη ζωγραφική, άλλα στο γράψιμο, ανάλογα με  την ιδιαιτερότητα της δυσκολίας τους. Και αυτό γιατί το ζωγράφισμα είναι πρωταρχική δεξιότητα  χεριού – ματιού, ενώ το γράψιμο είναι μια κινητική δεξιότητα στην οποία μόνο τα μάτια κρίνουν  την αλλαγή στο χώρο, στην κατεύθυνση).
Θέση, σωστή τοποθέτηση χεριών – ποδιών – κορμού στο κάθισμα.
Οπτικό – αντιληπτική ανάπτυξη: διαβάθμιση, ταξινόμηση, οπτικός εστιασμός, διάκριση, μνήμη κλπ.
Ανεξαρτησία σε δραστηριότητες καθημερινής ζωής: φαγητό, ντύσιμο.
Οργάνωση δραστηριοτήτων ελεύθερου χρόνου.
Οι πληροφορίες που συλλέγονται από το ιστορικό του παιδιού και τα αποτελέσματα της διαγνωστικής εκτίμησης επιτρέπουν στον εργοθεραπευτή το σχεδιασμό ενός προγράμματος αποκατάστασης των ιδιαίτερων δυσκολιών του παιδιού.


Πώς μπορείτε να βοηθήσετε;
Η καθημερινότητα ενδέχεται να εμπεριέχει δύσκολες δραστηριότητες για τα παιδιά με δυσπραξία. Συχνά απλές και άμεσες στην εφαρμογή ιδέες επιφέρουν θετικά αποτελέσματα.

Στην ένδυση:

Τοποθετήστε τα ρούχα που θα φορέσει το παιδί σε επίπεδα (στρώματα) το ένα πάνω στο άλλο πάνω στο κρεβάτι με τη σειρά με την οποία θα τα φορέσει, έχοντας τα εσώρουχα πάνω-πάνω, από κάτω τις κάλτσες, πιο κάτω το παντελόνι / φούστα, μετά τη μπλούζα κ.ο.κ..
Αποφύγετε τα μπλουζάκι με κλειστό (στενό) λαιμό.
Προτιμάτε τα παντελόνια που έχουν ελαστική μέση (λάστιχο). Είναι σκόπιμο να αγοράζετε ρούχα που έχουν εμφανή διάκριση μεταξύ του μέσα και του έξω, του μπρος και πίσω ώστε να είναι πιο εύκολη η αναγνώριση της σωστής πλευράς για να φορέσει το παιδί.
Συχνά μπορεί να διαπιστώσετε ότι τα ρούχα που είναι ένα νούμερο μεγαλύτερα γίνονται πιο εύκολα «αποδεκτά» (ανεκτά από το παιδί). Τα στενά μπλουζάκια και παντελόνια συχνά πρέπει να αποφεύγονται.

Στη σίτιση:

Χρησιμοποιείτε καλαμάκι για τα ποτά.
Μη υπερχειλίζετε τα ποτήρια όταν σερβίρετε στο παιδί.
Βάλτε μία νωπή πετσέτα κάτω από το πιάτο για να αποφύγετε την μετατόπισή του πάνω στο τραπέζι.
Εάν είναι δυνατό καθίστε να φάτε στο πάτωμα.

Στην οργάνωση των δραστηριοτήτων:

Διατηρήστε ένα καθημερινό πρόγραμμα (ρουτίνα) για αρκετές δραστηριότητες.
Τοποθετήστε αυτοκόλλητα χαρτάκια στο ύψος του ματιού του παιδιού σε πόρτες για να υπενθυμίζετε στο παιδί διάφορες δραστηριότητες.
Χρησιμοποιείτε διάφανα κουτιά, κασετίνες, τσάντες ώστε να φαίνονται τα περιεχόμενά τους.
Δένετε τα κλειδιά ή τα χρήματα που κουβαλά μαζί του το παιδί, με κάποια αλυσίδα ή κορδόνι πάνω στα ρούχα ή στην τσάντα του παιδιού.


Πηγή:Dyspraxia Foundation UK (Οργανισμός για τη Δυσπραξία στην Αγγλία).

Σάββατο 17 Οκτωβρίου 2015

Σταφύλι και Τρύγος στο Νηπιαγωγείο και τον Παιδικό σταθμό!

Καλημέρα όλη μέρα!


Δουλεύοντας τον τρύγο αυτές τις μέρες είπα να φτιάξω μια ανάρτηση με ότι βρήκα στο διαδίκτυο και μου άρεσε καθώς και κατασκευές συναδέλφων!

1)Μου άρεσε πολύ όπως δούλεψε τον τρύγο και όπως έστησε αυτό το τραπεζάκι με ξύδι,κρασί,μουστοκούλουρα,αμπελόφυλλα κτλπ. Συγχαρητήρια! [πηγή : hartaetoi.wordpress.com ]




2)Ξέφυγε αρκετά από την γνωστή κατασκευή σταφυλιού και μου άρεσε πολύ!Πηγή : 3ο Νηπιαγωγείο Μυτιλήνης



3)Ομολογώ ότι αυτή την κατασκευή την ζήλεψα.Πολύ πρωτότυπο! 



4)Κατασκευή με αυγοθήκες! 
http://taniamanesi-kourou.blogspot.gr/



5)Αυτά τα γελαστά σταφυλάκια μου άρεσαν πολύ!

http://maros-kindergarten.blogspot.gr/




6)Τα σταφυλάκια της αγαπημένης μου συναδέλφου κ Πελίνα Στιβαχτή






7)Kαι τέλος η κατασκευή που διάλεξε να δουλέψει η αγαπημένη μου συνάδελφος κ.Άννα Βαρδάκου στο τμήμα της.







Κυριακή 20 Σεπτεμβρίου 2015

Η προσαρμογή του παιδιού στο σχολείο και ο ρόλος των γονιών.






Σχολική προσαρμογή είναι η επιτυχής ανταπόκριση των παιδιών στις ακαδημαϊκές, κοινωνικές, συναισθηματικές και συμπεριφορικές απαιτήσεις που θέτει το σχολείο. «Προσαρμόζομαι» γενικά σημαίνει υπερνικώ τα εμπόδια και ικανοποιώ τις ανάγκες μου. Τα πιθανά αίτια της μη προσαρμογής έχουν να κάνουν με τρεις τομείς: α) τα ατομικά χαρακτηριστικά του παιδιού (επίπεδο γνωστικής, κοινωνικής και συναισθηματικής ανάπτυξής του και αυτοαντίληψης), β) τα χαρακτηριστικά του σχολείου, της τάξης και του δασκάλου και γ) τα χαρακτηριστικά της οικογένειας και το ρόλο των γονέων. Όταν τα παιδιά και οι έφηβοι δεν καταφέρνουν να ανταποκριθούν αποτελεσματικά στις απαιτήσεις του περιβάλλοντός τους, εμφανίζουν «δυσκολίες προσαρμογής» (Καλαντζή-Azizi & Ζαφειροπούλου, 2005).

Συχνά, τα παιδιά δυσκολεύονται να προσαρμοστούν στο σχολικό περιβάλλον, να ενταχθούν και να ενσωματωθούν σε αυτό. Παιδαγωγοί και ειδικοί ψυχικής υγείας ασχολούνται με τη διερεύνηση των παραγόντων που συντελούν στην ομαλή προσαρμογή του παιδιού, καθώς και με το χρόνο που συνήθως απαιτείται για την επίτευξή της.

Το παιδί δυσκολεύεται να προσαρμοστεί στο σχολείο για πολλούς λόγους και η δυσκολία μπορεί να εκφράζεται με διάφορους τρόπους: Με αφηρημάδα και με άρνηση να πάει στο σχολείο, με άρνηση να μελετήσει τα μαθήματά του, με χαμηλή επίδοση, με γκρίνια και εκνευρισμό, με θυμό, με απόσυρση, με άγχος, με ανησυχία και έντονη κινητικότητα, αλλά κυρίως με έλλειψη κινήτρου και ενθουσιασμού για το σχολείο και τη μαθησιακή διαδικασία. Μπορεί επίσης η δυσκολία να εκδηλώνεται ακόμα και με επιθετική συμπεριφορά, με ενούρηση, με αποχή από το φαγητό και με δυσκολίες στον ύπνο. Είτε πρόκειται για προβλήματα εσωτερίκευσης είτε για προβλήματα εξωτερίκευσης (Achenbach, 1995), τα «συμπτώματα» είναι πραγματικά πολλά και ποικίλα και είναι γεγονός ότι κάθε παιδί αντιδρά με διαφορετικό τρόπο.

Πολύ συχνά τα παιδιά δεν εκφράζουν με λόγια τη δυσαρέσκειά τους. Μπορεί στο σπίτι να είναι νευρικά και ανήσυχα και για αυτό να ευθύνεται η κατάσταση μέσα στην τάξη, η προσωπικότητα και οι χειρισμοί του δασκάλου, οι συμμαθητές τους, ή τα δικά τους ειδικά χαρακτηριστικά, οι ικανότητες και οι δεξιότητές τους, που μπορεί να μην είναι αντίστοιχες των σχολικών απαιτήσεων. Ένα παιδί μπορεί να ενοχλείται από το πώς το αντιμετωπίζει ο δάσκαλος/η δασκάλα ή οι συμμαθητές του, ή να θεωρεί ότι οι απαιτήσεις της συγκεκριμένης τάξης είναι υπερβολικά πολλές για αυτό και να νιώθει ότι δεν μπορεί να τα καταφέρει. Επειδή λοιπόν τα παιδιά δυσκολεύονται να εκφραστούν λεκτικά, είναι σημαντικό να βοηθηθούν από το γονιό, ο οποίος, μέσα από τη συζήτηση, θα αναγνωρίσει και θα λεκτικοποιήσει τα συναισθήματα του παιδιού του, ξεδιαλύνοντας παράλληλα πολλές απορίες σχετικά με το πώς βιώνει το παιδί του τη σχολική ζωή (Παππά, 2006, 2013).

Τα μικρά παιδιά, κατά την προσχολική ηλικία, συχνά βιώνουν έντονο άγχος από τον αποχωρισμό τους από τη μητέρα. Τα παιδιά που πηγαίνουν στην Α΄ Δημοτικού συχνά βλέπουμε ότι «αναβιώνουν» αυτό το άγχος αποχωρισμού με την έναρξη της φοίτησής τους στο Δημοτικό, όμως συνήθως το ξεπερνούν γρήγορα. Γενικά, τα μικρότερα παιδιά συνήθως δυσκολεύονται περισσότερο. Ωστόσο, κάθε νέα χρονιά σηματοδοτεί ένα νέο ξεκίνημα, οπότε τίθεται εκ νέου θέμα προσαρμογής, ανάλογα και με τις αλλαγές που έχουν συμβεί (νέος δάσκαλος/νέα δασκάλα, νέα τάξη, νέοι συμμαθητές, νέο σχολείο, νέα βιβλία κλπ.), με πιο σημαντικές τις φάσεις μετάβασης, δηλαδή τη μετάβαση από το Νηπιαγωγείο στο Δημοτικό και από το Δημοτικό στο Γυμνάσιο, αργότερα. Επίσης, αξίζει να σημειώσουμε ότι, τα παιδιά που μπαίνουν στην ήβη, συχνά αντιμετωπίζουν θέματα προσαρμογής, λόγω και των συναισθηματικών αλλαγών της εφηβείας (Cole & Cole, 2002).

Ένα σύνηθες φαινόμενο, που φαίνεται να επηρεάζει την προσαρμογή του παιδιού στο σχολείο, είναι οι εξωσχολικές δραστηριότητες. Οι πολλές εξωσχολικές δραστηριότητες των σύγχρονων παιδιών δεν συντελούν στην αποτελεσματική προσαρμογή τους στο σχολείο (Χουρδάκη, 2000). Παιδιά και γονείς επιδίδονται σε έναν αγώνα δρόμου να προλάβουν να διεκπεραιώσουν όσο το δυνατόν περισσότερα πράγματα «μέχρι τελικής πτώσεως». Παιδιά κουρασμένα που συνεχώς τρέχουν να προλάβουν, πώς να χαρούν, πώς να ικανοποιήσουν τις πραγματική τους ανάγκη για μάθηση, για ανακάλυψη της γνώσης, αλλά και για παιχνίδι; Καλό είναι οι γονείς όχι μόνο να ωθούν τα παιδιά να επιδίδονται σε υπερβολικά πολλές δραστηριότητες, αλλά να τα βοηθούν να κάνουν επιλογές, ιεραρχώντας τις προτεραιότητές τους. Είναι εξαιρετικά σημαντικό για ένα παιδί να μπορεί να ασκεί το δικαίωμα της επιλογής!

Επιπλέον, συχνά το στρες των γονιών διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στην προσαρμογή του παιδιού. Το στρες των γονιών σχετικά με την επίδοση, επηρεάζει αρνητικά και μόνο τα παιδιά. Τα παιδιά που δέχονται το άγχος των γονιών δεν κινητοποιούνται, αλλά αντίθετα αποθαρρύνονται και σταματούν την προσπάθεια. Δυσκολεύονται να αντιμετωπίσουν το σχολείο και τα μαθήματα ως δική τους υποχρέωση, και τα αντιμετωπίσουν ως υποχρέωση στην οποία πρέπει να ανταποκριθούν για χάρη των γονιών τους. Είναι σημαντικό να δίνεται στα παιδιά η δυνατότητα να πάρουν την ευθύνη τους.

Οι γονείς μπορούν να βοηθήσουν το παιδί τους πραγματικά, αν γνωρίζουν πραγματικά το σχολείο του παιδιού τους, αν θέλουν να μαθαίνουν πράγματα σχετικά με τη ζωή του σχολείου και δείχνουν ειλικρινές ενδιαφέρον, αν επιδιώκουν να έχουν καλή σχέση και αρμονική συνεργασία με τον εκπαιδευτικό, αν προσπαθούν να βρουν και να άρουν τα εμπόδια εκείνα που δυσκολεύουν την προσαρμογή του με όσο το δυνατό λιγότερο άγχος και με αρκετή διακριτικότητα και σεβασμό στην προσωπικότητα του παιδιού.

Είναι σημαντικό να διαθέτουν χρόνο για αλληλεπίδραση με το παιδί, για συζήτηση και επικοινωνία. Τα παιδιά έχουν ανάγκη να νιώθουν ότι τα λαμβάνουν υπόψη και ότι είναι σημαντικά για τους γονείς τους, ότι τα αποδέχονται όπως είναι και όχι έτσι όπως ενδεχομένως θα ήθελαν να είναι. Επομένως, η ερώτηση: «Πώς πέρασες στο σχολείο σήμερα;» είναι αρκετή να αποτελέσει το έναυσμα για συζήτηση και επικοινωνία, στο μέτρο, στο βαθμό και στο χρόνο που το παιδί επιθυμεί, χωρίς να νιώθει ότι «εξετάζεται» από τον μπαμπά του, ή τη μαμά του. Μέσα από τη συζήτηση αυτή, σιγά-σιγά θα ξεδιπλωθούν οι ανησυχίες και οι προβληματισμοί του, οι ανασφάλειες και οι δυσκολίες που βιώνει στο σπίτι ή το σχολείο (Παππά, 2008).

Ο γονιός μπορεί να βοηθηθεί από το δάσκαλο και ο δάσκαλος από το γονιό. Με τη συχνή επικοινωνία ενημερώνονται και ο μεν και ο δε για τα βήματα που γίνονται στο σπίτι ή το σχολείο, για τον τρόπο αντιμετώπισης που ακολουθείται και για τη βελτίωση που σημειώνει το παιδί. Εκπαιδευτικός και γονείς είναι σύμμαχοι και συνεργάτες. Συχνά, και μόνο το γεγονός ότι το παιδί γνωρίζει τη συνεργασία των γονιών του με το δάσκαλό του και βιώνει την εκτίμηση των μεν για τον δε, αποδεικνύεται ευεργετικό για την ομαλότερη προσαρμογή του.

Συνήθως, καθοριστικός είναι ο πρώτος ένας-ενάμισης μήνας. Πάνω-κάτω οι δάσκαλοι χρειάζονται ένα μήνα για να διαμορφώσουν μία πρώτη εικόνα για κάθε παιδί. Εξαρτάται βέβαια και από το είδος και το βαθμό της δυσκολίας. Αν η δυσκολία διαρκεί και δεν μειώνεται, χρειάζεται η παρέμβαση ειδικού, ή ειδικών. Βέβαια, καλύτερα είναι να υπάρχει μία σταθερή παρουσία ειδικού στο χώρο του σχολείου, ο οποίος καλό είναι να εστιάζει περισσότερο σε θέματα πρόληψης και όχι τόσο σε θέματα παρέμβασης και θεραπείας.

Η παρέμβαση ειδικού είναι αναγκαία σε συμπεριφορές που ανησυχούν για το βαθμό της εκδήλωσής τους και για τη διάρκειά τους. Οποιαδήποτε συμπεριφορά δυσκολεύει το ίδιο το παιδί ή/και προβληματίζει τους γονείς του, καλό είναι να αξιολογείται από έναν, ή από περισσότερους ειδικούς.

Καλό είναι και σε αυτόν τον τομέα οι γονείς να έχουν μέτρο. Χρειάζεται να δώσουν κάποιο χρόνο στο παιδί, ώστε «να αναμετρηθεί» με τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει, παρέχοντάς του, διακριτικά, βοήθεια και καθοδήγηση, όπου και όταν το χρειάζεται και το επιθυμεί. Με δυο λόγια, χρειάζεται να είναι διαθέσιμοι, χωρίς να άγχονται και - σε καμία περίπτωση - χωρίς να πανικοβάλλονται.

Καλή σχολική χρονιά, καλή νέα αρχή!

Βασιλική Παππά

Πηγή : psychologynow.gr

Κυριακή 13 Σεπτεμβρίου 2015

Καλή σχολική χρονιά!



Μετά από ένα όμορφο καλοκαίρι και 1 μήνα αποχής εύχομαι σε όλους και όλες μια όμορφη δημιουργική χρονιά με πολλά πολλά χαμόγελα!!!

Σάββατο 25 Ιουλίου 2015

4 δραστηριότητες για ένα δημιουργικό καλοκαίρι με το παιδί σας.





Μετά από ένα δύσκολο και κουραστικό χειμώνα έφτασε η ώρα των καλοκαιρινών διακοπών! Ένας λόγος που αγαπάμε τις διακοπές είναι γιατί όλοι ξαναγινόμαστε παιδιά. Περνάμε ευχάριστο χρόνο με τα αγαπημένα μας πρόσωπα, κάνοντας πράγματα που μας φτιάχνουν τη διάθεση.

Οι περισσότερες οικογένειες αρχίζουν από νωρίς να οργανώνουν και να σχεδιάζουν τις καλοκαιρινές τους διακοπές.Είναι σημαντικό, οι γονείς να συμπεριλάβουν και το παιδί τους σε αυτή τη διαδικασία. Ρωτήστε το με ποιο τρόπο θα ήθελε να περάσει τις διακοπές του και να αναφέρει μέρη τα οποία θα ήθελε να επισκεφθεί. Υποδεχθείτε το καλοκαίρι που έρχεται μέσα από δημιουργικές δραστηριότητες με το παιδί σας!

Υποβρύχια παιχνίδια

Ξεπεράστε τα παιχνίδια στην άμμο και μπείτε κατευθείαν στη θάλασσα με το παιδί σας! Βοηθήστε το να εξοικειωθεί με το νερό. Εξοπλιστείτε με μία μάσκα και έναν αναπνευστήρα και ανακαλύψτε μαζί τον βυθό. Παρατηρήστε τα ψάρια, τις περίεργες πέτρες και ανακαλύψτε τον υδάτινο κόσμο! Μπορείτε επίσης να αγοράσετε μία αδιάβροχη κάμερα και να απαθανατίσετε τις ευχάριστες στιγμές σας. Αργότερα, ζητήστε του να σας πει τις εντυπώσεις του ή να σας κάνει ερωτήσεις από τα είδη των ψαριών και των οστράκων που συναντήσατε.

Κάμπινγκ

Το κάμπινγκ είναι ένας εξαιρετικός τρόπος για να γνωρίσουν τα παιδιά τη φύση! Ένα ευχάριστο δημιουργικό παιχνίδι είναι να βρουν και να μαζέψουν μικρά και μεγάλα κλαδάκια δέντρου για να ανάψετε τη βραδινή σας φωτιά. Αφήστε τα παιδιά σας να συμμετέχουν στην οργάνωση του κάμπινγκ. Εάν υπάρχουν παιδιά μεγαλύτερης ηλικίας μπορείτε π.χ. να τους αναθέσετε αρμοδιότητες, όπως να σας βοηθήσουν να στήσετε τη σκηνή, να ανάψετε τη φωτιά, να προετοιμάσουν το φαγητό κλπ. Αναθέτοντας τους ουσιαστικά καθήκοντα θα νιώσουν ότι έχουν ένα σπουδαίο ρόλο.

Πεζοπορία

Προμηθευτείτε ένα χάρτη της περιοχής που κάνετε τις διακοπές σας. Ζητήστε από το παιδί να επιλέξει τον προορισμό που θέλει να επισκεφθεί. Προετοιμάστε μαζί τις προμήθειες σας, παγούρια με νερό, σνακ και τον απαραίτητο εξοπλισμό όπως αθλητικά παπούτσια, εσώρουχα, φακός και μπαταρίες (εάν επιλέξετε πεζοπορία τη νύχτα) κλπ. Κατά τη διάρκεια της πεζοπορίας επισκεφτείτε αρχαιολογικούς χώρους, κάντε μία ξενάγηση στο παιδί σας για τα μέρη που συναντάτε και ζητήστε του σε όλη τη διάρκεια της διαδρομής να σας καθοδηγεί εκείνο.

Πικ-νικ

Μπορείτε να οργανώσετε ένα οικογενειακό πικ-νικ διαλέγοντας από κοινού το μέρος που θέλετε να πραγματοποιηθεί. Συζητήστε με το παιδί σας τι προμήθειες θέλει να πάρει μαζί του. Ζητήστε του να σας βοηθήσει στην προετοιμασία του καλαθιού και προμηθευτείτε αγαπημένους χυμούς, σνακ, φρούτα, μαχαιροπίρουνα, ποτήρια κλπ. Καθίστε κάτω από τα δέντρα, ακούστε χαλαρωτική μουσική, παίξτε επιτραπέζια παιχνίδια και ζητήστε του να παρατηρήσει τη φύση γύρω του (έντομα, λουλούδια, πουλιά κλπ).


Πηγή : infokids.gr


Κυριακή 5 Ιουλίου 2015

Είμαι ένα πολύ ευαίσθητο παιδί.Με γνωρίζεις ;

Καλό μας Μήνα!

Ψαχουλεύοντας στο διαδίκτυο, έπεσα πάνω σε αυτό το άρθρο στο ipaideia,το οποίο μου άρεσε και εύχομαι να αρέσει και σε εσάς.



Είμαι ένα πολύ ευαίσθητο παιδί.

Εννοώ ότι έχω Διαταραχή της Αισθητηριακής Επεξεργασίας.

Αυτό σημαίνει ότι ο εγκέφαλός μου δεν μπορεί να επεξεργαστεί με σωστό τρόπο τις αισθητηριακές πληροφορίες που δέχομαι. Όταν ο εγκέφαλός μου δέχεται μία πληροφορία μέσω κάποιας αίσθησής μου (από το οπτικό, ακουστικό, απτικό, αιθουσαίο ή ιδιοδεκτικό σύστημα), δεν γνωρίζει πάντα τι πρέπει να κάνει με αποτέλεσμα να αποδιοργανώνομαι και να έρχομαι σε σύγχυση.

Κάποιες φορές αντιδρώ υπερβολικά σε αυτή την αίσθηση και άλλες φορές δεν αντιδρώ σχεδόν καθόλου. Αυτό που μου συμβαίνει με δυσκολεύει πραγματικά στο να λειτουργώ κατάλληλα στο σχολείο, σε δημόσιο χώρο, ακόμη και στο σπίτι! Δυσκολεύομαι να γνωρίσω και να κάνω φίλους, αποσύρομαι από όλους, ακόμη και από την μητέρα μου! Μερικές φορές έχω έντονα ξεσπάσματα και καταρρέω. Φοβάμαι πολλές από τις δραστηριότητες που τα άλλα παιδιά συνήθως απολαμβάνουν. Είναι πολύ σκληρό.

Λοιπόν, με γνωρίζεις; Ή κάποιον σαν εμένα; Υπάρχουν πολλά πράγματα που μπορείς να κάνεις για να με βοηθήσεις. Το να προσπαθήσεις να με καταλάβεις είναι μία καλή αρχή! Όμως έπειτα χρειάζεται να μιλήσεις με έναν εργοθεραπευτή που θα σε κάνει να με βοηθήσεις να νιώθω καλύτερα, να μαθαίνω καλύτερα, να συμπεριφέρομαι καλύτερα και να γίνομαι καλύτερος!
Κατά κάποιον τρόπο, είμαι πραγματικά ένα ευαίσθητο παιδί!


Κυριακή 28 Ιουνίου 2015

54 + 1 Δραστηριότητες για την ενίσχυση της ανάπτυξης του παιδιού σας.





  1. Απλώνουμε αφρό ξυρίσματος πάνω στο τραπέζι και γράφουμε γράμματα, ζωγραφίζουμε σχήματα πάνω στον αφρό.
  2. Φτιάχνουμε γράμματα ή σχήματα με χαρτοταινία στο πάτωμα και ζητάμε από τα παιδιά είτε να περπατήσουν  πάνω στο γράμμα από χαρτοταινία είτε να διασχίσουν τις γραμμές με ένα αυτοκινητάκι ή με μια κούκλα ή με ένα ζωάκι.
  3. Ζωγραφίζουμε με το δάχτυλο μας διάφορα γράμματα ή σχήματα στον αέρα, επάνω στην πλάτη της φίλης μας κλπ.
  4. Σχηματίζουμε γράμματα ή σχήματα με πλαστελίνη, χάντρες, φακές, πινέζες, φασόλια, δαχτυλομπογιές κλπ 
  5. Ζωγραφιστέ ένα μεγάλο οχτώ σε μια λευκή κόλα και ζητήστε από τα παιδιά να ακολουθήσουν τις γραμμές με ένα μαρκαδόρο με το κυρίαρχο χέρι  και να δημιουργήσουν  και αυτά ένα ίδιο σχήμα  πάνω από το δικό σας. Δεν θέλουμε να το αντιγράψει αλλά να «πατήσει» (ιχνηλατήσει) το δικό σας.
  6. Τοποθετείστε διαφορές κάρτες πάνω στο τραπέζι. Τα παιδιά πρέπει να κάνουν κατηγοριοποίηση πχ δώσε μου όλες τις κάρτες που απεικονίζουν ζώα. Πρέπει να τις μαζέψουν με το κυρίαρχο. Οι κάρτες είναι απλωμένες μπροστά τους και ξεπερνάνε το πλάτος του σώματος τους.
  7. Το παιδί θα στέκεται σταθερό μπροστά από τον τοίχο (κοιτώντας τον τοίχο) σε ένα δωμάτιο με λίγο φως. Εσείς θα κρατάτε ένα φακό και θα φωτίζεται τον τοίχο. Το παιδί θα πρέπει να ακολουθεί το φως που πέφτει στον τοίχο με το κυρίαρχο χέρι του καθώς θα πρέπει να παραμένει σταθερό μπροστά από τον τοίχο.
  8. Τα παιδιά περπατάνε γύρω από το τραπέζι στις μύτες των ποδιών και επιστρέφουν από την αντίθετη φορά περπατώντας στις φτέρνες.
  9. Τα παιδιά περνάνε κάτω από το τραπέζι έρποντας με την κοιλιά και επιστρέφουν έρποντας με την πλάτη.
  10. Ζητήστε από το παιδιά να κυλιστούν στο πάτωμα, από τον έναν τοίχο στον άλλον.
  11. Τα παιδιά στέκονται στο ένα πόδι όσο γίνεται περισσότερο, επαναλάβατε με το άλλο πόδι.
  12. Τα παιδιά χτυπάνε τα χέρια τους και πρέπει να πηδάνε συγχρόνως.
  13. Τα παιδιά κρύβονται κουλουριασμένα κάτω από μια κουβέρτα και στο σινιάλο σας πρέπει να βγουν όσο γίνεται πιο γρήγορα.
  14. Τα παιδιά ξαπλώνουν με την πλάτη και κάνουν ποδήλατο. Πρέπει να κινούν τα πόδια του αργά και σιγά σιγά να επιταχύνουν.
  15. Τα παιδιά πρέπει να περπατάνε σέρνοντας τα πόδια τους στο πάτωμα. Όταν τους χτυπάτε παλαμάκια, πρέπει να περπατάνε σηκώνοντας πολύ ψηλά το γόνατο.
  16. Ζητήστε να περπατάνε στα γόνατα, με την πλάτη ίσια, τα χέρια στα πλευρά. 
  17. Ανασηκώστε τα πόδια του παιδιού και ζητήστε του να περπατήσει με τα χέρια.
  18. Σχηματίστε με εφημερίδα μια ευθεία γραμμή στο πάτωμα, μήκους τριών μέτρων περίπου και πλάτους πέντε εκατοστών. Το παιδί πρέπει να περπατήσει πάνω σ´ αυτή τη γραμμή, χωρίς να πατήσει τα πόδια στο πλάι. Να επαναλάβει πηγαίνοντας προς τα πίσω.
  19. Σχηματίστε δυο γραμμές στο πάτωμα με χαρτοταινία, που απέχουν μεταξύ τους είκοσι εκατοστά και έχουν μήκος τρία περίπου μέτρα. Το παιδί πρέπει να περπατήσει ανάμεσα σ´ αυτές τις γραμμές, χωρίς να τις αγγίξει. Να επαναλάβει πηγαίνοντας προς τα πίσω.
  20. Σχηματίστε με σπάγκο στο πάτωμα έναν κύκλο περιφέρειας δυόμισι περίπου μέτρων. Το παιδί πηδάει με ενωμένα τα πόδια μέσα και έξω από τον κύκλο. Να επαναλάβει με το ένα πόδι αν μπορεί.
  21. Ρίξτε ένα μπαλάκι από αλουμινόχαρτο. Το παιδί πρέπει να τρέξει να το βρει και πρέπει να το φέρει περπατώντας αργά, όπως η χελώνα.
  22. Ζητήστε από το παιδί να σπρώξει με το ένα πόδι ένα άδειο κουτί παπουτσιών και να επιστρέψει χρησιμοποιώντας το άλλο πόδι.
  23. Γεμιστέ με ρύζι ένα μικρό πλαστικό σακουλάκι. Το παιδί τοποθετεί το σακουλάκι στο πόδι του και προσπαθεί να το ανασηκώσει. Να επαναληφθεί με το άλλο πόδι.
  24. Το παιδί περπατάει με το ένα χέρι τεντωμένο, έχοντας στο επάνω μέρος του χεριού έναν κουτάλι. Να επαναληφθεί κατόπιν με το άλλο χέρι.
  25. Το παιδί, όρθιο, πρέπει να τοποθετήσει ένα νόμισμα μπροστά στο δεξί του πόδι με το αριστερό του χέρι, κατόπιν μπροστά στο αριστερό του πόδι με το δεξί του χέρι. Να επαναληφθούν οι δυο ασκήσεις, τοποθετώντας το νόμισμα πίσω από το πόδι.
  26. Τοποθετήστε πέντε φύλλα τριάντα τετραγωνικών εκατοστών στο πάτωμα , σε απόσταση τριάντα εκατοστών το καθένα. Το παιδί πρέπει να πηδά στο κενό, με ενωμένα τα πόδια. Να επαναλάβει πηδώντας πάνω στα φύλλα αυτή τη φορά.
  27. Το παιδί πρέπει να περπατήσει ολόισια, κρατώντας έναν μεγάλο βιβλίο στο κεφάλι του.
  28. Το παιδί περπατάει με τα τέσσερα, κουβαλώντας την εφημερίδα στην πλάτη του.
  29. Το παιδί περπατάει στα τρία κρατώντας έναν κουτάλι στο ένα χέρι. Να επαναλάβει, κρατώντας το κουτάλι με το άλλο χέρι.
  30. Βαλτέ διάφορα εμπόδια (καρέκλες, μαξιλάρια, βιβλία) στο δωμάτιο· το παιδί πρέπει να τρέχει χωρίς να τα αγγίζει. Μπορείτε να προσθέσετε και την παράμετρο της ταχύτητας. (όσο πιο γρήγορα γίνεται).
  31. Φτιάχνουμε μια κατασκευή με τουβλάκια ή lego. Ζητάμε από τα παιδιά να την παρατηρήσουν  για 5 δευτερόλεπτα. Κρύβουμε την κατασκευή με μια άσπρη κολλά Α4 και τους ζητάμε να φτιάξουν την ίδια με ακριβώς τα ίδια χρώματα. Μόλις την κατασκευάσουν αποκαλύπτουμε την δίκια μας κατασκευή για να επιβεβαιώσουμε το αποτέλεσμα. Ξεκινάμε με άπλες κατασκευές που αποτελούνται με 4 – 5 τουβλάκια και ανεβάζουμε το επίπεδο προσθέτοντας τουβλάκια. 
  32. Τοποθετούμε στο τραπέζι διάφορα οικεία αντικείμενα. Αφήνουμε τα παιδιά να τα παρατηρήσουν για 5 δευτερόλεπτα και τους ζητάμε να γυρίσουν από την άλλη. Αφαιρούμε ένα από τα αντικείμενα που έχουμε τοποθετήσει και τους ζητάμε να γυρίσουν και να δουν ποιο αντικείμενο λείπει από το τραπέζι. Εάν απαντήσει σωστά επαναλαμβάνουμε και προσθέτουμε κι αλλά αντικείμενα για να ανεβάσουμε το επίπεδο δυσκολίας της άσκησης. 
  33. Χτυπήστε τα χέρια και ζητήστε από το παιδί να περπατήσει. Πρέπει να ακινητοποιηθεί μόλις σταματήσετε να χτυπάτε.
  34. Όταν χτυπάτε τα χέρια, το παιδί περπατάει σαν τη γάτα. Όταν σταματάτε, πηδάει σαν το κουνέλι.
  35. Όταν δείχνετε ένα κουτάλι, σέρνεται με την κοιλιά σαν το φίδι. Όταν δείχνετε ένα πιρούνι, κάθεται στην καρέκλα. Όταν δείχνετε ένα μαχαίρι, πηδάει όπως ο λαγός.
  36. Κρατάει το παιδί στα χέρια του ένα μολύβι, μια οδοντογλυφίδα και ένα κουμπί. Όταν δείχνετε το χέρι κλειστό, το παιδί πρέπει να βάλει ένα κουμπί στο τραπέζι. Όταν δείχνετε το χέρι ανοιχτό, βάζει μια οδοντογλυφίδα. Όταν δείχνετε δυο δάχτυλα, βάζει ένα μολύβι.
  37. Βάλτε με μια κάποια σειρά ένα πιρούνι, ένα κουτάλι και ένα μαχαίρι. Πάρτε τα και ζητήστε απ το παιδί να τα ξαναβάλει στην ίδια σειρά.
  38. Ζητήστε από το παιδί να βρει από τα παραμύθια του ζώα με δυο πόδια, λουλούδια με κόκκινο χρώμα, φρούτα στρογγυλά κλπ
  39. Τοποθετεί οδοντογλυφίδες πάνω σε μια μπάλα πλαστελίνης για την δημιουργία ενός σκαντζόχοιρου
  40. Τοποθετούμε διάφορα ζωάκια σε ένα τραπέζι. Πχ αρκούδα λιοντάρι κουνέλι τίγρη και ένα ψαράκι. Ζητάμε να μας πει ποιο ζώο δεν ταιριάζει με τα υπόλοιπα. Συνεχίζουμε με τον ίδιο τρόπο με διαφορετικά ζώα και κατηγορίες. Πχ ψαράκι δελφίνι φώκια πεταλούδα. Υπάρχουν πάρα πολλοί συνδυασμοί και κατηγορίες. Η ίδια δραστηριότητα μπορεί να γίνει και με εικόνες ζώων.
  41. Βάζουμε σε μια λεκάνη φακές φασόλια και διάφορα μικρά αντικείμενα όπως ένα αυτοκινητάκι, ένα ζωάκι μια μικρή μπάλα κλπ κλείνουμε τα μάτια του με ένα μαντήλι και ζητάμε να βρει τα διάφορα αντικείμενα μέσω της αφής χωρίς οπτική επαφή.  Για να ανεβάσουμε το επίπεδο ζητάμε να βρει τα φασόλια μέσα στις φακές.
  42. Φτιάχνουμε με την πλαστελίνη διάφορα σχήματα απλά (κύκλους, τετράγωνα, σταυρό) και πιο περίπλοκα (κύκλο και μέσα σταυρό, τετράγωνο και μέσα χι) και ζητάμε να φτιάξει ακριβώς τα ίδια κουλουράκια για να τα πουλήσουμε στην αγορά.
  43. Τοποθετούμε διάφορα κουτάκια από αναψυκτικά στο πάτωμα και ζητάμε από το παιδί να σύρει την μπάλα και να ρίξει όλα τα κουτάκια. (μπόουλινγκ)
  44. Τα παιδιά κινούν τα μέρη του σώματος τους που εμείς ονομάζουμε. Να επαναλάβετε, δένοντας τα μάτια τους.
  45. Πάρτε διάφορες πόζες. Τα παιδιά σας κοιτάζουν και σας μιμούνται.
  46. Ζητήστε από τα παιδιά να ενώσουν το κεφάλι τους με το κεφάλι του διπλανού τους, τον ωμό τους με τον ωμό του διπλανού τους, το μάγουλο με το μάγουλο του διπλανού τους κλπ
  47. Τα παιδιά τοποθετούν την μπάλα: ψηλά, χαμηλά, πάνω, κάτω, μπροστά, πίσω, πλάι, μακριά, κοντά.
  48.  Ζητήστε από τα παιδιά να τοποθετηθούν: κάτω απ’ την καρέκλα, πίσω, μπρος, στην αριστερή και στην δεξιά πλευρά (εάν είναι πάνω από 6 ετών)
  49.  Τοποθετείστε στο πάτωμα μερικά φύλλα χαρτιού Α4 σε απόσταση 30 εκατοστών το καθένα, τα παιδιά πρέπει να περάσουν ανάμεσα από αυτά χωρίς να τα αγγίξουν.
  50.  Κάντε 3 διαφορετικές πράξεις και ζητήστε από τα παιδιά να τις ξανακάνουν με την ίδια σειρά.
  51. Τα παιδιά ονομάζουν με τη σειρά τα ρούχα που πρέπει να βάλουν όταν ντύνονται.
  52. Τοποθετείστε ζυμαρικά (μακαρόνια, κριθαράκι, μακαρονάκι κλπ) και ζητήστε από τα παιδιά να βάλουν μαζί αυτά που είναι όμοια.
  53.  Ζητήστε από τα παιδιά να βρουν μέσα στο χώρο αντικείμενα που έχουν σχήμα: κύκλου, τετραγώνου, τρίγωνου, παραλληλόγραμμου
  54. Να μάθετε στα παιδιά τα ονόματα των ζωών και των μικρών τους.  Ζητήστε να ονομάσουν ζώα που τρέχουν, κολυμπούν κλπ
  55. Ζητήστε από τα παιδιά να ζωγραφίσουν το περίγραμμα των χεριών τους.

    Πηγή : 
    http://eidikospaidagogos.gr/

Κυριακή 24 Μαΐου 2015

Τα παιγνίδια και η διαμόρφωση της ταυτότητας του φύλου των παιδιών, της Βασιλικής Παππά.



Συνηθίζουμε να λέμε «αγορίστικα» ή «κοριτσίστικα» παιγνίδια. Τα παιγνίδια ωστόσο δε χρειάζεται να έχουν «γένος». Όμως αποκτούν «γένος» μέσα από τη φυσική ροπή των γονιών να ανταποκριθούν στα κοινωνικά στερεότυπα, που θέλουν τους άνδρες να είναι περισσότερο «δυναμικοί» ή και «επιθετικοί» και τις γυναίκες πιο «αδύναμες», «γλυκές», «συγκαταβατικές» και «προστατευτικές». Τα παραδοσιακά πρότυπα των ρόλων που τα δύο φύλα επιτελούν – είτε το θέλουμε είτε όχι – καλά κρατούν και στις μέρες μας. Τα παιχνίδια δε χρειάζεται να έχουν «γένος» - τουλάχιστον σε απόλυτο βαθμό – διότι έτσι τα παιδιά μαθαίνουν ότι κάποια πράγματα δεν είναι αντρικά, ή γυναικεία, αλλά ανθρώπινα.

Λαθεμένα, δυστυχώς, θεωρούμε ότι η επιλογή των παιχνιδιών διαδραματίζει καθοριστικό ρόλο στην ταυτότητα του φύλου των παιδιών. Τα παιδιά αποκτούν την ταυτότητα του φύλου τους κατά την περίοδο των προσχολικών τους χρόνων. Η ταυτότητα του ρόλου του φύλου διαμορφώνεται από βιολογικούς, ψυχολογικούς και κοινωνικούς παράγοντες. Οι κοινωνικοί παράγοντες διαδραματίζουν βασικό και κυρίαρχο ρόλο. Ανταποκρινόμενα στις προσδοκίες των γονιών (οι οποίες αντανακλούν σε μεγάλο βαθμό τις προσδοκίες της κοινωνίας) ντύνονται διαφορετικά και παίζουν με διαφορετικά παιγνίδια, ανάλογα με το φύλο. Ως προς τα παιγνίδια, αγορίστικα θεωρούνται τα αυτοκινητάκια, τα τρένα και τα αεροπλάνα (και κάθε είδος παιγνιδιού που παραπέμπει σε μέσο μαζικής μεταφοράς), τα όπλα, τα παιγνίδια κατασκευών και τα ηλεκτρονικά, ενώ ως αμιγώς κοριτσίστικα παιγνίδια θεωρούνται οι κούκλες και τα κουζινικά. Εκτός από τις προσδοκίες των γονιών και των «σημαντικών Άλλων», σημαντικό ρόλο διαδραματίζει και η συμπεριφορά των γονιών, εφόσον αυτοί αποτελούν πρότυπα προς μίμηση για τα παιδιά. Ένας περισσότερο στερεότυπος ρόλος άνδρα από τον πατέρα ή γυναίκας από τη μητέρα, είναι αναμενόμενο να αναπαραχθεί από ένα αγόρι, ή από ένα κορίτσι, αντίστοιχα, ενώ ένας λιγότερο στερεότυπος ρόλος, επίσης.

Επιπροσθέτως, η επιλογή του είδους των παιγνιδιών από ένα παιδί δεν εξαρτάται μόνο από τους γονείς, αλλά και από τη δομή της οικογένειας, τον αριθμό και το φύλο των αδελφιών και τη δυναμική των οικογενειακών σχέσεων. Κάθε οικογένεια είναι διαφορετική και το ευρύτερο περιβάλλον στο οποίο ζει είναι διαφορετικό.

Τα παρωχημένα κοινωνικά στερεότυπα, που θέλουν τους ρόλους των φύλων περισσότερο «παραδοσιακούς», εξυπηρετούν τις ανάγκες της αγοράς. Η βιομηχανία των παιγνιδιών θέλει να πουλήσει αυτού του είδους τα παιγνίδια, διότι αφενός είναι πολύ πιο ελκυστικά από τα παιδιά, απ’ ό, τι τα πιο «ουδέτερα» παιχνίδια, που απευθύνονται και στα δύο φύλα και αφετέρου πιο επιθυμητά από τους γονείς, οι οποίοι θεωρούν ότι με την αγορά τους οδηγούν τα παιδιά στο δρόμο της «σωστής» επιλογής του φύλου.

Τα παιχνίδια αυτά όχι μόνο δεν συμβάλλουν στην υγιή διαμόρφωση της ταυτότητας του φύλου, αλλά επιφέρουν και αντίθετα αποτελέσματα. Δε μαθαίνουν στα κορίτσια να κατασκευάζουν και να επισκευάζουν, να ασχολούνται με την επίλυση προβλημάτων και να αποκτούν καλύτερη κατανόηση του χώρου, ούτε τα αγόρια να ασχολούνται με οικιακές δουλειές και να γίνονται τρυφεροί και στοργικοί πατέρες. Τα παιδιά χρειάζεται να εξασκούν όλες τους τις δεξιότητες και να μην περιορίζονται σε συγκεκριμένες συμπεριφορές, οι οποίες τελικά αποδεικνύονται δυσλειτουργικές, εφόσον τους στερούν το δικαίωμα να εξελιχθούν σε πολλά επίπεδα.

Μετά την ηλικία των πέντε χρόνων τα παιδιά γνωρίζουν το φύλο τους και ότι αυτό παραμένει αμετάβλητο, κάτι που δε συνέβαινε νωρίτερα. Συνεπώς, οποιαδήποτε υπερβολή ή υπερτονισμός των χαρακτηριστικών του φύλου τους μπορεί να επιφέρει αντίθετα και ιδιαίτερα αρνητικά αποτελέσματα.

Εξάλλου, οι σύγχρονες έρευνες δείχνουν ότι όταν τα παιδιά δεν επιλέγουν παιγνίδια με στερεότυπο τρόπο γίνονται ενήλικοι με υψηλότερη αυτοεκτίμηση και με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση.

Η βιομηχανία των παιγνιδιών φυσικά δε λαμβάνει υπόψη της την παραπάνω θέση, αντιθέτως υπερτονίζει τα χαρακτηριστικά των «αγορίστικων» και των «κοριτσίστικων» παιγνιδιών, καθιστώντας τα πρώτα όλο και πιο επιθετικά και αντιαισθητικά, μέσα από την προώθηση όλο και πιο τερατόμορφων, μεταλλαγμένων, αποκρουστικών όντων, ως προς τα πρώτα και όλο και πιο «ροζ» και με υπερτονισμένη τη σεξουαλικότητα τα δεύτερα.

Σχετικά με την επιλογή των κατάλληλων παιγνιδιών, θα μπορούσαμε να πούμε πολλά, αλλά θα περιοριστούμε στα ακόλουθα:
Οι γονείς χρειάζεται να επιλέγουν παιγνίδια ανάλογα με την ηλικία του παιδιού, τα ενδιαφέροντά του, το υλικό κατασκευής του παιγνιδιού και την παιδαγωγική του χρησιμότητα. Όσο πιο απλό είναι ένα παιγνίδι, τόσο πιο καλό και πιο διαχρονικό αποδεικνύεται. Το καλό παιγνίδι δεν είναι ούτε φανταχτερό, ούτε ακριβό και δεν εξαντλείται γρήγορα.
«Παιδαγωγικά» θεωρούνται τα παιγνίδια που προωθούν τη μάθηση του παιδιού, καλλιεργούν τη σκέψη, την κρίση, τη μνήμη και τη δημιουργικότητά του, συντελούν στην άσκηση των δεξιοτήτων του και στη διαμόρφωση του κοινωνικού του εγώ. Δεν αρκούνται απλώς στο να διασκεδάσουν το παιδί (να περάσει δηλαδή απλώς ευχάριστα το χρόνο του). Τα "παιδαγωγικά" παιχνίδια πλουτίζουν το συναίσθημα και τη φαντασία του παιδιού, καλλιεργούν τη δημιουργικότητά του. Αντιθέτως, τα παιχνίδια χωρίς παιδαγωγικό περιεχόμενο, εξαντλούνται γρήγορα και αρκετά σύντομα σταματούν να ενδιαφέρουν τα παιδιά.
«Παιδαγωγικά» παιχνίδια θεωρούνται: α) τα ομαδικά παιχνίδια, β) τα παιχνίδια που περιλαμβάνουν κάποιου είδους σωματική δραστηριότητα (ατομικά ή ομαδικά), γ) τα επιτραπέζια παιχνίδια, δ) τα παιχνίδια-κατασκευές, ε) τα "γλωσσικά" παιχνίδια (παιχνίδια με γράμματα ή λέξεις, γρίφοι κ.ά.), στ) τα παιχνίδια που απαιτούν επίλυση προβλημάτων (π.χ. παζλ).
Συχνά οι γονείς επιλέγουν ένα παιγνίδι με βάση τα δικά τους «θέλω» και τα δικά τους «απωθημένα». Χρειάζεται όμως να έχουν κατά νου ότι η ικανοποίηση των δικών τους αναγκών δεν αποτελεί απαραίτητα ικανοποίηση των αναγκών του παιδιού τους. Υπάρχουν πολλά καλαίσθητα και εκπαιδευτικά παιγνίδια, που απευθύνονται σε όλα τα παιδιά, ανεξαρτήτως φύλου και σε αυτά χρειάζεται να στοχεύουν: παζλ, κατασκευές, τουβλάκια, ζωάκια λούτρινα και ξύλινα, μαριονέτες, δακτυλόκουκλες και φυσικά πολλά βιβλία, τα οποία τα παιδιά μαθαίνουν να εκτιμούν από τη βρεφική ακόμη ηλικία.
------------------------------------------------------

Λίγα λόγια για τη συγγραφέα:
Η Βασιλική Παππά είναι Συμβουλευτική Ψυχολόγος, MSc, PhD, Πρόεδρος και επιστημονικά υπεύθυνη του Πανελληνίου Συνδέσμου Σχολών Γονέων. Έχει διδάξει Ψυχολογία σε Τμήματα Προσχολικής Αγωγής & Κοινωνικής Εργασίας, Τ.Ε.Π.Α.Ε.Σ., καθώς και σε Μεταπτυχιακά Προγράμματα.
Έχει εκδόσει τα Βιβλία: «Επάγγελμα Γονέας» (Καστανιώτης, 2006), «Γονείς, παιδιά και ΜΜΕ» (Καστανιώτης, 2008), «Η λογική των συναισθημάτων» (Οκτώ, 2013), «Ρινόκερος και ελέφαντας» (Οκτώ, 2014), «Γονείς σε Κρίση» (Οκτώ, 2015, υπό έκδοση).www.sxolesgonewn.gr

Βιβλιογραφία
Παππά, Β. (2008). Γονείς, παιδιά και ΜΜΕ. Ένας οδηγός γονικής συμπεριφοράς. Αθήνα: Καστανιώτης.
Χουρδάκη, Μ. (2000). Οικογενειακή Ψυχολογία. Αθήνα: Leader Books.

Σάββατο 16 Μαΐου 2015

Όσα πραγματικά θα έπρεπε να ξέρω τα έμαθα στο Νηπιαγωγείο!




 Όσα πραγματικά πρέπει να ξέρω για το πώς να ζω, τι να κάνω και πώς να είμαι, τα έμαθα στο Νηπιαγωγείο. Η σοφία δε βρισκόταν στην κορυφή του σχολικού βουνού, αλλά εκεί, στα βουναλάκια από άμμο, στο νηπιαγωγείο. Αυτά είναι τα πράγματα που έμαθα:


  • Να μοιράζεσαι τα πάντα.
  • Να παίζεις τίμια.
  • Να μη χτυπάς τους άλλους.
  • Να βάζεις τα πράγματα πάλι εκεί που τα βρήκες.
  • Να καθαρίζεις τις τσαπατσουλιές σου.
  • Να μην παίρνεις τα πράγματα που δεν είναι δικά σου.
  • Να λες συγγνώμη, όταν πληγώνεις κάποιον.
  • Να πλένεις τα χέρια σου πριν από το φαγητό.
  • Να κοκκινίζεις.
  • Ζεστά κουλουράκια και κρύο γάλα κάνουν καλό.
  • Να ζεις μια ισορροπημένη ζωή, να μαθαίνεις λίγο, να σκέπτεσαι λίγο, να σχεδιάζεις, να ζωγραφίζεις, να τραγουδάς, να χορεύεις, να παίζεις και να εργάζεσαι κάθε μέρα από λίγο.
  • Να παίρνεις έναν υπνάκο το απόγευμα.
  • Όταν βγαίνεις έξω στον κόσμο, να προσέχεις την κίνηση, να κρατιέσαι από το χέρι και να μένεις μαζί με τους άλλους.
  • Να αντιλαμβάνεσαι τα θαύματα. Να θυμάσαι το μικρό σπόρο μέσα στο δοχείο από φελιζόλ. Οι ρίζες πάνε προς τα κάτω και το φυτό προς τα πάνω. Κανείς πραγματικά δεν ξέρει πώς και γιατί, αλλά όλοι μας μοιάζουμε σ’ αυτό.
  • Τα χρυσόψαρα, τα χάμστερς, τα άσπρα ποντίκια, ακόμη κι ο μικρός σπόρος μέσα στο πλαστικό δοχείο, όλα πεθαίνουν. Το ίδιο κι εμείς.
  • Να θυμάσαι τελικά τα βιβλία και την πρώτη λέξη που έμαθες την πιο μεγάλη απ’ όλες: τη λέξη ΚΟΙΤΑ.
  • Όλα όσα πρέπει να ξέρετε βρίσκονται κάπου εδώ μέσα. Ο χρυσός κανόνας, η αγάπη και οι βασικές αρχές υγιεινής, η οικολογία, η πολιτική, η ισότητα και η υγιεινή ζωή.



Πάρτε μια απ’ αυτές τις συμβουλές, εκφράστε την με επιτηδευμένη ορολογία ενηλίκων και εφαρμόστε τη στην οικογενειακή σας ζωή, στην εργασία σας, στην κυβέρνησή σας, στον κόσμο σας και θα παραμείνει αληθινή, ξεκάθαρη, σταθερή.



Σκεφτείτε πόσο καλύτερος θα ήταν ο κόσμος, αν όλοι εμείς οι άνθρωποι τρώγαμε γάλα με κουλουράκια γύρω στις τρεις το απόγευμα και μετά ξαπλώναμε κάτω από τις κουβέρτες για έναν υπνάκο.



Ή, αν όλες οι κυβερνήσεις είχαν ως βασική αρχή να βάζουν πάντα τα πράγματα εκεί που τα βρήκαν και να καθαρίζουν τις τσαπατσουλιές τους.



Είναι ακόμη αλήθεια, ανεξάρτητα από την ηλικία σας, πως όταν βγαίνετε έξω στον κόσμο είναι καλύτερα να κρατιέστε από το χέρι και να μένετε μαζί με τους άλλους…



…Τελικά πρέπει να σας πω πως έχω άδεια παραμυθά. Ενας φίλος μου μου την έβγαλε και την κρέμασε στον τοίχο, πάνω από το γραφείο μου. Αυτή η άδεια μού επιτρέπει να χρησιμοποιώ τη φαντασία μου, για να ξαναβάζω σε σειρά τις εμπειρίες μου και να προωθώ το μύθο, όσο αυτός εξυπηρετεί κάποια όψη της αλήθειας. Ακόμη περιέχει το «πιστεύω» ενός παραμυθά:

* Πιστεύω ότι η φαντασία είναι πιο δυνατή από τη γνώση.

* Οτι ο μύθος είναι πιο δραστικός από την ιστορία.

* Οτι τα όνειρα είναι πιο ισχυρά από τα γεγονότα.

* Οτι η ελπίδα πάντα θριαμβεύει έναντι της εμπειρίας.

* Οτι το γέλιο είναι η μόνη θεραπεία της θλίψης.

* Και πιστεύω ότι η αγάπη είναι πιο δυνατή από το θάνατο.

Προσπάθησα πολύ να μη γράψω κάτι που θα γινόταν η αιτία να μου αφαιρέσουν την άδεια…»

~Robert Fulghum

Σάββατο 25 Απριλίου 2015

Ο φόβος στη νηπιακή ηλικία και η αντιμετώπιση του.




Ο φόβος αποτελεί φυσιολογική αντίδραση του οργανισμού σε επικίνδυνες καταστάσεις και μπορεί να χαρακτηριστεί ως προσαρμοστική, χρήσιμη συμπεριφορά. Οι φόβοι της παιδικής ηλικίας είναι ένα φυσιολογικό κομμάτι των πρώτων χρόνων ανάπτυξης του παιδιού και αποτελούν αποτελεσματικό μέσο αποφυγής επικίνδυνων καταστάσεων ή/ και αντικειμένων. Μπορεί να  είναι  φόβοι πραγματικοί (π.χ. φόβος για τις αστραπές) ή φανταστικοί (π.χ. φαντάσματα). Σε μία έρευνα για την προβληματική συμπεριφορά των φυσιολογικών παιδιών διαπιστώθηκε ότι 90% των παιδιών είχαν ποικίλους φόβους. Παρόλο ότι οι φόβοι είναι ως ένα βαθμό κάτι συνηθισμένο στην παιδική ηλικία, η σοβαρότητά τους μπορεί να κριθεί μόνον από τις συνέπειες που έχουν στην καθημερινή ζωή του παιδιού.
Οι φόβοι διακρίνονται σε έμφυτους και επίκτητους. Έμφυτοι φόβοι είναι αυτοί με τους οποίους το παιδί γεννιέται, ενώ επίκτητοι φόβοι είναι εκείνοι που δημιουργούνται από το περιβάλλον.
Έμφυτοι φόβοι:
  1. Ο φόβος του πόνου: Το βρέφος κλαίει όταν πονάει.
  2. Ο φόβος του δυνατού θορύβου (π.χ. βροντές, ένα δυνατό χτύπημα της πόρτας).
  3. Ο φόβος που νιώθει το μικρό παιδί από την απότομη απώλεια στηρίγματος, ο ίλιγγος, το ύψος. Αν κρατήσουμε το μικρό παιδί από ένα μπαλκόνι ή ένα ανοιχτό παράθυρο κλαίει και φοβάται.
  4. Ο φόβος των ξένων ανθρώπων, φόβος στη θέα απρόοπτων, μεγάλων αντικειμένων (γύρω στο ένα έτος).
  5. 1-2 χρονών: Ο φόβος αποχωρισμού του παιδιού από τους γονείς του, φόβος για τους ξένους (συχνά διαρκούν έως τα 3-4 χρόνια).
  6. 2-4 χρονών: Πολλοί φόβοι: Δυνατοί θόρυβοι, ζώα, σκοτάδι, αλλαγή του περιβάλλοντος του παιδιού, μάσκες.
  7. 5 χρονών: Ζώα, “κακοί” άνθρωποι, σκοτάδι, αποχωρισμός από το γονιό, φόβος για σωματική βλάβη. Στην ηλικία αυτή οι φόβοι σχετίζονται περισσότερο με τις καθημερινές εμπειρίες των παιδιών (π.χ. χτύπημα, πέσιμο, δάγκωμα σκυλιού).
  8. 6 χρονών: Υπερφυσικά πλάσματα (μάγισσες, φαντάσματα), θύελλα, κεραυνοί, σκοτάδι κτλ. Οι φόβοι συνήθως προέρχονται από ταινίες, βιβλία κτλ. Στην ηλικία αυτή επίσης είναι συχνοί οι εφιάλτες, που πιθανόν να οφείλονται σε φόβους που το παιδί βιώνει κατά τη διάρκεια της ημέρας.

Καθώς το παιδί μεγαλώνει, οι φόβοι από απτοί και συγκεκριμένοι γίνονται αόρατοι και απροσδιόριστοι: π.χ. φόβος για το σκοτάδι, να μένει μόνο του, φόβος για την αποτυχία, την αρρώστια, το θάνατο.
Γενικά, στην ηλικία των 2 ετών περίπου έχουμε πολλούς φόβους γιατί σε αυτό το εξελικτικό στάδιο το παιδί έχει μεγαλύτερη κατανόηση και αντίληψη του κόσμου γύρω του. Ωστόσο η ικανότητά του δεν είναι τόσο μεγάλη ώστε να μπορεί να εξηγήσει απόλυτα όλα όσα συμβαίνουν.
Επίκτητοι φόβοι – Αίτια:

Οι επίκτητοι φόβοι δημιουργούνται από
  • την τηλεόραση (έργα με άγρια ζώα, πολέμους, ναυάγια, καταστροφές), τα ΜΜΕ γενικά και το τσίρκο,
  • τα παραμύθια με θηρία, κακές μητριές, εγκαταλείψεις ή / και φόνους,
  • τις τιμωρίες ή τις απειλές τιμωριών (π.χ. “θα πεθάνω έτσι που με στενοχωρείς”),
  • το παράδειγμα των μεγάλων (π.χ. μία μαμά που φοβάται να μένει μόνη της στο σπίτι),
  • τον εκφοβισμό των γονέων (π.χ. μπαμπούλας).

Τα όρια μεταξύ φυσιολογικής αντίδρασης  και υπερβολικού φόβου είναι δύσκολο να καθοριστούν κυρίως λόγω της εξελικτικής πορείας του παιδιού αλλά και της αδυναμίας του να εκφράσει λεκτικά το πρόβλημά του. Παρ’ όλ’ αυτά  είναι απαραίτητη η διερεύνηση και η αντιμετώπιση φόβων, οι οποίοι φαίνονται υπερβολικοί ή διατηρούνται για μεγάλα χρονικά διαστήματα, επηρεάζοντας την ομαλή λειτουργικότητα του παιδιού.
Επίσης, μερικοί τρόποι με τους οποίους τα παιδιά «μαθαίνουν» να είναι αγχώδη και να φοβούνται όταν:
χρησιμοποιούνται ως έμπιστοι από τους γονείς τους,
  1. οι γονείς τους απαιτούν από αυτά να είναι «τέλεια»,
  2. οι γονείς δεν παρέχουν σαφή όρια στα παιδιά, απαραίτητα ώστε αυτά να νιώθουν ασφαλή.


Για να αντιμετωπιστούν αποτελεσματικά οι φόβοι των παιδιών, οι γονείς χρειάζεται να αποφεύγουν:

  • να επιτρέπουν στα παιδιά υπερβολική έκθεση στα ΜΜΕ,
  • να μιλούν απρόσεκτα μπροστά στα παιδιά τους (π.χ. συζητήσεις για διαρρήξεις ή εγκληματικές ενέργειες),
  • να χρησιμοποιούν απειλές.

Όσο γελοίος κι αν φαίνεται ο φόβος του παιδιού, ο γονιός πρέπει να τον παίρνει πάντοτε στα σοβαρά!

Βασιλική Παππά, MSc, PhD, Ψυχολόγος στα Εκπαιδευτήρια Χουρδάκη


http://www.hourdaki.edu.gr/

https://www.facebook.com/EkpaideutiriaChourdaki?fref=ts