Σάββατο 24 Ιανουαρίου 2015

Ποιος θεωρείται καλός γονιός;



Πολλές απόψεις έχουν διατυπωθεί σχετικά με το ποιος θεωρείται καλός γονιός. Για πολλούς μελετητές ο καλός γονιός χαρακτηρίζεται «αποτελεσματικός», ενώ άλλοι θεωρούν ότι πιο δόκιμος είναι ο όρος «αρκετά καλός γονιός». Ωστόσο, όλοι συμφωνούν ότι τέλειος γονιός δεν υπάρχει. Αυτό που ενδείκνυται είναι περισσότερο ένα λειτουργικό κι όχι ένα ιδανικό γονικό πρότυπο. Σύμφωνα με τα σύγχρονα δεδομένα της ψυχολογίας, ως πιο λειτουργικό πρότυπο γονέα έχει αποδειχθεί το δημοκρατικό. Ο δημοκρατικός τρόπος διαπαιδαγώγησης έχει αναδειχθεί ως ο πιο πρόσφορος, ο πιο αποδοτικός τρόπος άσκησης του γονικού ρόλου. Γενικά, «καλός» γονέας, είναι εκείνος που αποκομίζει ευχαρίστηση από τον ρόλο του, που ικανοποιεί τόσο τις ανάγκες του παιδιού του, όσο και τις δικές του ανάγκες για να υπάρχει μια όσο το δυνατόν ισόρροπη και παραγωγική σχέση.
Σύμφωνα με τη γνωστή τυπολογία της Baumrind (η οποία διαφοροποιήθηκε από άλλους μελετητές), οι γονείς διακρίνονται σε:


  • Αυταρχικούς
  • Ανεκτικούς-επιεικείς
  • Ανεκτικούς-αδιάφορους
  • Δημοκρατικούς

Τα δυο βασικά κριτήρια ως προς την παραπάνω κατηγοριοποίηση είναι ο βαθμός απαιτήσεων που οι γονείς έχουν από τα παιδιά και ο βαθμός ανταπόκρισης που επιδεικνύουν στις ανάγκες τους. Τα παραπάνω κριτήρια επελέγησαν διότι μετά από σχετικές αναλύσεις αποδείχτηκε ότι αποτελούν τις βασικές παραμέτρους διαμόρφωσης του γονικού ρόλου.

Ο αυταρχικός τύπος γονέα ίσως μοιάζει παρωχημένος, όμως δυστυχώς συναντάται και σήμερα. Είναι οι γονείς που κάνουν χρήση αυστηρού ελέγχου, έχουν υπερβολικές απαιτήσεις από το παιδί, χωρίς να το ακούν και να συζητούν μαζί του, δεν το στηρίζουν συναισθηματικά και είναι τιμωρητικοί. Είναι απόλυτοι στις κρίσεις τους και δίνουν μεγάλη σημασία στην υπακοή. Δε συζητούν, απλώς αναγκάζουν άμεσα ή έμμεσα το παιδί να ακολουθήσει τις επιθυμίες και τις προσταγές τους. Επιδεικνύουν σεβασμό στην εργατικότητα και τη σκληρή προσπάθεια (όταν επιφέρει θετικό αποτέλεσμα) και έχουν ιδιαίτερο άγχος όσον αφορά την κοινωνική σύγκριση. Θέλουν το παιδί τους να είναι πρώτο και μονίμως καταφεύγουν στην κοινωνική σύγκριση, συγκρίνοντας την επίδοσή του με εκείνη άλλων παιδιών. Πιθανότατα πρόκειται για τον γονιό που έχει ο ίδιος τύχει μιας αντίστοιχης διαπαιδαγώγησης από τους δικούς του γονείς, ή για έναν γονιό που είχε ιδιαιτέρως ανεκτικούς γονείς, οπότε μετατοπίστηκε προς το άλλο άκρο. «Αυταρχικός» δεν είναι μόνο ο γονιός που κακοποιεί σωματικά το παιδί του. Μπορεί να το υποτιμά και να το απαξιώνει λεκτικά, ή με τη στάση του, με έναν έμμεσο τρόπο. Σε μία σχετική έρευνα που έχουμε διεξαγάγει με τις Σχολές Γονέων, είναι εντυπωσιακό ότι τα πρώτα αποτελέσματα υποδεικνύουν ότι οι γονείς ανωτάτου μορφωτικού επιπέδου είναι πιο αυταρχικοί από τους γονείς που ανήκουν στους υπόλοιπους τύπους.
Τα παιδιά με αυταρχικούς γονείς δεν είναι ευχαριστημένα με τον εαυτό τους. Δυσκολεύονται να θέσουν στόχους και παραιτούνται εύκολα από την προσπάθειά τους. Είναι συνήθως παιδιά εσωστρεφή και αποσυρμένα, φοβισμένα και αγχώδη. Δυσκολεύονται να εμπιστευτούν τους άλλους και διακρίνονται από χαμηλή αυτοεκτίμηση.
Ο δεύτερος τύπος γονέα είναι ο ανεκτικός-επιεικής. Ο ανεκτικός-επιεικής γονέας επιδεικνύει ιδιαίτερη ζεστασιά και είναι πολύ στοργικός με το παιδί του, δυσκολεύεται όμως ιδιαίτερα στην άσκηση ελέγχου. Συζητά υπερβολικά με το παιδί, χωρίς να το οριοθετεί. Έχει εξαιρετικά λίγες απαιτήσεις από αυτό όσον αφορά τις δουλειές του σπιτιού και τη διατήρηση της τάξης. Αποδέχεται τις παρορμήσεις του παιδιού του και τα οποιαδήποτε «θέλω» του. Είναι ο γονέας που δυσκολεύεται ιδιαίτερα να πει «όχι» στο παιδί του.
Συχνά παρατηρούμε ότι οι γονείς ακολουθούν αυτό το είδος διαπαιδαγώγησης γιατί πιστεύουν ότι αυτό είναι το καλύτερο για το παιδί τους. Μπορεί να μεγάλωσαν οι ίδιοι με αυταρχικούς γονείς, οπότε να κατευθύνονται αντιδραστικά προς το άλλο άκρο. Μπορεί να διακατέχονται από υπερβολικό άγχος ως προς το ρόλο τους, με αποτέλεσμα να βρίσκονται σε σύγχυση και να μην μπορούν να θέσουν όρια και κανόνες.
Τα αποτελέσματα της συμπεριφοράς του στο παιδί δεν είναι θετικά. Το παιδιά ανεκτικών-επιεικών γονέων διακατέχονται από χαμηλή αυτοεκτίμηση. Δυσκολεύονται να είναι αυτοδύναμα, είναι παρορμητικά, έχουν προβλήματα συγκέντρωσης και επιδεικνύουν επιθετική συμπεριφορά. Επειδή έχουν μάθει να τους παρέχουν τα πάντα, είναι ελάχιστα διερευνητικά και διεκδικητικά και διακρίνονται από πολύ μικρό αυτοέλεγχο.
Ο ανεκτικός-αδιάφορος γονιός από την άλλη ούτε ασκεί έλεγχο στο παιδί του, ούτε ανταποκρίνεται στις ανάγκες του. Απορρίπτει και αγνοεί το παιδί και το αφήνει να ρυθμίσει μόνο του τη συμπεριφορά του. Συχνά πρόκειται για γονείς που παραμελούν τα παιδιά τους. Κάποιες φορές οι γονείς αυτοί παρουσιάζουν κατάθλιψη και συμπεριφέρονται με τον τρόπο αυτό στα παιδιά τους γιατί νιώθουν συντετριμμένοι από τα δικά τους προβλήματα.
Δυστυχώς, οι έρευνες δείχνουν ότι τα παιδιά αυτά τα καταφέρνουν χειρότερα από τα παιδιά των γονέων που ανήκουν στους υπόλοιπους τύπους. Χαρακτηρίζονται από αντικοινωνική και επιθετική συμπεριφορά, από προβλήματα εσωτερίκευσης και εξωτερίκευσης και η επίδοσή τους σε γνωστικού τύπου δοκιμασίες είναι πιο χαμηλή. Ως έφηβοι, κινδυνεύουν περισσότερο από άλλους εφήβους να υιοθετήσουν παραβατική συμπεριφορά.
Ο δημοκρατικός γονέας έχει μεν απαιτήσεις από το παιδί του, αλλά ανταποκρίνεται και στις ανάγκες του. Οι δημοκρατικοί γονείς ασκούν έλεγχο στο παιδί τους αλλά οι απαιτήσεις τους εκφράζονται με ευελιξία και σταθερότητα και διαμορφώνονται ανάλογα με την ηλικία και τις ιδιαιτερότητες του παιδιού. Ενθαρρύνουν την αυτονόμηση του παιδιού, αλλά θέτουν όρια στη συμπεριφορά του. Συζητούν πολύ με το παιδί τους, καταφεύγουν συχνά στον διάλογο. Επιδεικνύουν υψηλό βαθμό ζεστασιάς και στοργής. Ξέρουν ν’ ακούν το παιδί τους, διακρίνονται από επικοινωνιακές δεξιότητες. Θεωρούν ότι οι διακριτοί ρόλοι και η ύπαρξη ιεραρχίας είναι απαραίτητα στοιχεία για την καλή λειτουργία της οικογένειας.
Ο δημοκρατικός γονέας έχει σημαντική επίγνωση του ρόλου του και των δυσκολιών του ρόλου αυτού. Είναι ο γονιός που μέσα από τη συμμετοχή του σε μια ομάδα Σχολής Γονέων προσπαθεί να ισορροπήσει την ικανοποίηση των αναγκών του και του παιδιού του. Είναι ο γονιός που έχει αποδεχθεί την μη ύπαρξη του «τέλειου» γονιού και που βρίσκει το θάρρος να την αποδεχθεί. Ο γονιός που δεν εφησυχάζει, αλλά βρίσκεται σε μια πορεία διαρκούς προβληματισμού σχετικά με τις ανάγκες του παιδιού του και της εποχής του, αναζητά ένα δημοκρατικό μοντέλο διαπαιδαγώγησης.
Το παιδί με δημοκρατικούς γονείς γίνεται ανεξάρτητο και μαθαίνει να στηρίζεται στις δυνάμεις του. Έχει αυτοέλεγχο, είναι διερευνητικό και είναι ευχαριστημένο με τον εαυτό του. Λειτουργεί πιο αποτελεσματικά και στον γνωστικό τομέα σε σχέση με τα άλλα παιδιά και θέτει στόχους. Επίσης, είναι πιο συνεργατικό, μπορεί να λειτουργεί ομαδικά και απολαμβάνει τη συμμετοχή του σε οποιαδήποτε ομαδική δραστηριότητα.
Το δημοκρατικό πρότυπο διαπαιδαγώγησης φυσικά εφαρμόζεται από γονείς, αλλά και από παιδαγωγούς και γενικά ενδείκνυται για όλους τους ενήλικες που ασχολούνται με την ανατροφή και τη διαπαιδαγώγηση του παιδιού.


Βασιλική Παππά, MSc, PhD, Συμβουλευτική ψυχολόγος
Ψυχολόγος των Εκπαιδευτηρίων Χουρδάκη.












http://www.hourdaki.edu.gr/

*Για περισσότερες πληροφορίες, βλ. Παππά, Β. (2006). Επάγγελμα Γονέας. Ψυχολογικοί Τύποι Γονέων και Συμπεριφορά Παιδιών και Εφήβων. Αθήνα: Καστανιώτης

Πηγή :ipop.gr

Τετάρτη 14 Ιανουαρίου 2015

Ο 6λογος του καβγά. Για ποιους λόγους τσακώνονται τα αδέρφια;

Τι πιο συνηθισμένο σε μια οικογένεια από τους καβγάδες μεταξύ των παιδιών; Φωνές, κλάμα, σπρωξίματα και πολλές φορές… ξύλο είναι καταστάσεις που πάρα πολλοί γονείς ζούν σχεδόν καθημερινά και σίγουρα τους έχουν κουράσει. Ποιά όμως είναι η αληθινή αιτία του προβλήματος; Ακολουθούν οι 6 συνηθέστεροι λόγοι:
Η διαφορά της ηλικίας
Πρώτο και βασικότερο στην λίστα αυτή είναι η διαφορά της ηλικίας. Επειδή συνήθως τα αδέλφια έχουν λίγα έως πολλά χρόνια διαφορά, αυτό περιπλέκει τα πράγματα και πυροδοτεί καβγάδες και έντονη δυσαρέσκεια. Για παράδειγμα, όταν το ένα παιδί πηγαίνει σχολείο και πρέπει να διαβάσει τα μαθήματα του, ενώ το άλλο ζει την ανέμελη προσχολική του ηλικία και αρχίζει να ενοχλεί το μεγαλύτερο, προκύπτουν προβλήματα.Όπως και όταν το ένα παιδί πηγαίνει σε κάποιο παιδικό σταθμό και το άλλο σαν βρέφος βρίσκεται στο σπίτι με την μαμά. Η ηλικία του κάθε παιδιού προσδιορίζει και το αναπτυξιακό στάδιο στο οποίο βρίσκεται, τις ανάγκες του και τη φάση της ατομικής του εξέλιξης. Αυτό δεν σημαίνει ότι υπάρχει κατανόηση αυτής της κατάστασης από τα παιδιά.
 Διαφωνίες….Εκ του ασφαλούς
Τα αδέρφια παρέχουν ασφάλεια ο ένας στον άλλο. Και αυτό τα παιδιά το γνωρίζουν. Ξέρουν πως αν τσακωθούν με κάποιο φίλο τους, μπορεί να τον χάσουν. Στην οικογένεια όμως δεν συμβαίνει αυτό. Για αυτό πολλές φορές η αιτία της διαφωνίας μεταξύ των παιδιών, είναι ποιανού θα περάσει. Χωρίς κανένα άλλο λόγο, απλώς για επιβεβαίωση και για να επαναλάβουν την αγαπημένη φράση της λήξης του καβγά «Αφού τον/την αδερφό/ή μου αγαπάς πιο πολύ μαμά!»
 Περνούν πολύ χρόνο μαζί
Αυτή είναι μια κατάσταση που αντιμετωπίζουν και τα ζευγάρια.Όταν είσαι με ένα πρόσωπο κάθε μέρα, για όλη την ημέρα είναι επόμενο κάποια στιγμή να τσακωθείς. Πόσο μάλλον αν μοιράζεσαι τα ίδια πράγματα και φυσικά τους ίδιους γονείς.
 Έχουν διαφορετικές προσωπικότητες
Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ίδιοι. Και αυτό φαίνεται. Από πολύ μικρή ηλικία μάλιστα. Μην πανικοβάλεστε. Στο μέλλον σίγουρα θα υπάρξουν συμβιβασμοί. Προς το παρόν καλό θα ήταν να αφήνετε το κάθε παιδί να κάνει τις επιλογές του. Αν για παράδειγμα το ένα παιδί προτιμάει να παίζει πιο ήσυχα παιχνίδια ενώ το άλλο κάποια με περισσότερο θόρυβο, καλό θα ήταν να παίξουν σε δύο διαφορετικούς χώρους το παιχνίδι που επέλεξε το κάθε ένα.
 Δεν έχουν μάθει να μοιράζονται
Όσα παιχνίδια και να αγοράζουν οι γονείς πάντα θα μαλώνουν για κάποιο άλλο. Κάποια στιγμή, όλα τα αδέρφια πρέπει να μάθουν να μοιράζονται. Όσο είναι στην βρεφική ηλικία αυτό είναι εύκολο, όσο όμως μεγαλώνουν και ειδικά στην ηλικία των 3-4 τα πράγματα δυσκολεύουν. Με υπομονή όλα θα γίνουν.
 Δεν έχουν ίδια προνόμια
Καθώς τα παιδιά μεγαλώνουν παίρνουν όλο και περισσότερα προνόμια. Αυτό όμως δεν γίνεται κατανοητό από το μικρότερο μέλος της οικογένειας και προκαλεί εντάσεις. Μην φοβάστε να βάλετε όρια. Όσο μεγαλώνει το κάθε παιδί θα καταλαβαίνει και γιατί υπάρχει αυτή η οριοθέτιση. Τα όρια πάνε ανάλογα με την ηλικία και αυτό δεν αλλάζει. Μην ξεχνάτε ότι έχετε να κάνετε με δύο ή και περισσότερα διαφορετικά τελείως άτομα.
Καλό θα ήταν, να μην παρεμβαίνετε. Τουλάχιστον όχι όσο οι διαφωνίες παραμένουν σε κόσμια επίπεδα. Ζητήστε από τα παιδιά να λύσουν μόνα τους την διαφωνία και παρακολουθήστε διακριτικά όσα συμβαίνουν και δώστε τους χρόνο. Θυμηθείτε να αιτιολογείτε στα παιδιά την γνώμη σας και να τους υπενθυμίζεται ότι τα αγαπάτε. Φροντίστε να είστε πάντα δίκαιοι, σταθεροί και να περνάτε χρόνο ξεχωριστά με το κάθε παιδί.
Τατιάνα Σταθακάρου, Βρεφονηπιοκόμος
Εκπαιδευτήρια Χουρδάκη







Πανδρόσου 45 Π.Φάληρο
Τηλ:2109833353, 2109818609

Πηγή - http://ipop.gr/ 

Δευτέρα 5 Ιανουαρίου 2015

Άγχος Αποχωρισμού: Πώς να το ξεπεράσετε εσείς ΚΑΙ το μωρό σας!



Καλησπέρα αγαπημένοι μου φίλοι!!

Εύχομαι Καλή χρονιά σε όλους με υγεία και πολλά πολλά χαμόγελα!


Διάβασα το παρακάτω άρθρο στο Imommy.gr και νομίζω είναι πολύ χρήσιμο ειδικά τις μέρες μετά τα Χριστούγεννα,καθώς πολλοί από εσάς θα αντιμετωπίσετε το "Μαμά,Μπαμπά γιατί με ξανά έφερες στο σχολείο;"Για να δούμε λοιπόν για το άγχος του αποχωρισμού μερικές συμβουλές..


Το άγχος του αποχωρισμού είναι μια πολύ συνηθισμένη αντίδραση για τα παιδιά αλλά και μια ένδειξη ότι μεγαλώνουν. Είναι η ξαφνική επίγνωση του παιδιού ότι εκεί έξω υπάρχει ένας κόσμος από άγνωστα άτομα, πέρα από τους γονείς του. Παρά την ενοχή που μπορεί να νιώσει η κάθε μαμά με την αντίδραση του παιδιού της, το άγχος του αποχωρισμού είναι ένα ουσιώδες μέρος της φυσιολογικής ανάπτυξης κάθε μωρού. Το πώς το χειριζόμαστε παίζει σημαντικό ρόλο στο αν αυτή η μετάβαση στη ζωή του παιδιού θα γίνει ομαλά ή πιο δύσκολα. 


Πότε εμφανίζεται; 

Γύρω στην ηλικία των 10 μηνών μπορεί να προσέξετε πως το παιδί σας γίνεται πιο ανήσυχο όταν βρίσκεται μακριά σας. Κάθε φορά που απομακρύνεστε και εξαφανίζεστε από το οπτικό του πεδίο ή αναθέτετε σε κάποιο άλλο πρόσωπο να το προσέχει, έστω και αν βρίσκεστε στο διπλανό δωμάτιο, αναστατώνεται και κλαίει. Όταν το βάζετε για ύπνο αρνείται να σας αφήσει να φύγετε από κοντά του και μπορεί να ξυπνήσει κατά τη διάρκεια της νύκτας και να σας ψάχνει. Αυτό το αναπτυξιακό στάδιο είναι γνωστό ως Άγχος Αποχωρισμού. Το παιδί σας δεν έχει μάθει ακόμα πως οι γονείς συνεχίζουν να υπάρχουν και θα επιστρέψουν, έστω κι αν βρίσκονται στο διπλανό δωμάτιο. Το στάδιο αυτό φτάνει στο αποκορύφωμα του μεταξύ των 10 με 18 μηνών και συνεχίζει να υφίσταται μέχρι τα 2 με 4 χρόνια. Το άγχος του αποχωρισμού παρουσιάζεται στα μωρά που αρχίζουν να αναπτύσσουν μια καλύτερη αίσθηση του κόσμου. «Κάποια μωρά αρχίζουν από αρκετά νωρίς να κατανοούν τις διαφορές μεταξύ των ανθρώπων,»  δηλώνει ο Richard Gallagher, Επίκουρος Καθηγητής Ψυχιατρικής Παιδιού και Εφήβου, του Ιατρικού Κέντρου του Πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης. Αυτό που πρέπει να καταλάβουν οι γονείς είναι πως το άγχος αυτό είναι φυσιολογικό. Οι γονείς μπορούν να παρέχουν κάποια υποστήριξη αλλά στη συνέχεια θα πρέπει να κάνουν τον αποχωρισμό πράξη όσο το δυνατόν γρηγορότερα. 

Μέχρι πότε κρατάει; 

 Ο αποχωρισμός συνήθως παγιώνεται κατά το τελευταίο μισό του δεύτερου έτους του μωρού. Μέχρι τότε μπορεί να υπάρχει ένα ανεβοκατέβασμα συναισθημάτων των γονέων που κυμαίνονται από την ενοχή για την αναστάτωση που μπορεί να φέρει ο αποχωρισμός στο μωρό, μέχρι σε ανησυχίες σχετικά με το δέσιμο που μπορεί να έχει το παιδί σε αυτούς. Ο στόχος είναι να ελαχιστοποιήσετε το στρες από αυτές τις καταστάσεις ενώ καθησυχάζεται το παιδί σας ότι το αγαπάτε. 

Πώς να κάνετε πιο εύκολους τους αποχωρισμούς 

Υπάρχουν διάφορες στρατηγικές που μπορείτε να χρησιμοποιήσετε για να βοηθήσετε το παιδί σας (και τον εαυτό σας) σε αυτήν τη δύσκολη περίοδο. 

Δοκιμάστε μικρούς αποχωρισμούς 

Το μωρό σας μπορεί να αντιμετωπίσει άγχος και αγωνία αποχωρισμού  ακόμα και για ένα λεπτό που μπορεί να μην σας βλέπει.  Όταν βρεθεί σε  διαφορετικό χώρο από εσάς, περιμένετε ένα δυο λεπτά πριν πάτε να το πιάσετε. Αν αλλάξετε δωμάτιο, ενημερώστε το ότι θα γυρίσετε πίσω. Αν το μωρό σας κλάψει, μιλήστε του ενώ είστε ακόμα στο άλλο δωμάτιο και μην τρέξετε βιαστικά κοντά του. 

Βοηθήστε το μωρό σας να κοινωνικοποιηθεί 

Τα παιδιά είναι απαραίτητο να συναναστρέφονται με διάφορα πρόσωπα καθώς μεγαλώνουν, λέει ο καθηγητής Richard Gallagher. Αν το μωρό δείξει δυσφορία για κάποιο πρόσωπο (τη γιαγιά του ή μια baby sitter) μην βιαστείτε να δραματοποιήσετε την κατάσταση και μην βιαστείτε να το πάρετε πάλι πίσω στην δική αγκαλιά σας. 

Προετοιμαστείτε για τον βραδινό ύπνο 

Η ανησυχία του μωρού είναι συχνή σε αυτόν τον κοινό αποχωρισμό, γι’ αυτό να είστε πολύ τρυφεροί όταν βάζετε το μωρό σας για ύπνο. Απομακρυνθείτε αφού έχει πάρει έναν υπνάκο και το έχετε ταΐσει. Τα μωρά είναι πιθανότερο να αντιδράσουν περισσότερο όταν είναι κουρασμένα, πεινάνε ή είναι άρρωστα. Αν είναι δυνατό, προσπαθήστε να αποφύγετε περιόδους αποχωρισμού, όταν αυτά δεν αισθάνονται καλά. 

Προσέξτε τον τρόπο που αντιδράτε 

Αν  πανικοβάλλεστε κάθε φορά που ετοιμάζεστε να το αφήσετε, το μωρό θα πανικοβάλλεται επίσης. 

Δώστε του λίγο επιπλέον χρόνο 

Πριν αποχωριστείτε το παιδί σας και το αφήσετε στον παιδικό σταθμό ή στη baby sitter, δαπανήσετε λίγο χρόνο και παίξτε μαζί του. Στη συνέχεια διαβεβαιώστε το ότι θα επιστρέψετε σύντομα. Να είστε ήρεμοι και συνεπείς. Δημιουργείστε ένα «τελετουργικό» για να αποχαιρετίσετε το παιδί σας, στο οποίο να λέτε ένα ευχάριστο, τρυφερό και σταθερό αντίο. Παραμείνετε ήρεμοι και δείξτε εμπιστοσύνη στο παιδί σας. Καθησυχάστε το λέγοντας πως θα επιστρέψετε να το πάρετε. Εξηγείστε του σε πόσο χρόνο θα έρθετε να το πάρετε χρησιμοποιώντας έννοιες που θα καταλάβει (όπως μετά το γεύμα ή μετά που θα ξυπνήσει). 

Δώστε του ένα αγαπημένο αντικείμενο

Βοηθήστε το παιδί σας να διαλέξει ένα αγαπημένο αντικείμενο. Αυτό το αντικείμενο (μεταβατικό, όπως λέγεται στην ψυχολογία) μπορεί να είναι μια μικρή κουβερτούλα, ένα σεντονάκι ή κάποιο αρκουδάκι. Αυτός είναι ένας υγιής τρόπος για να ελαχιστοποιήσετε το άγχος του αποχωρισμού, αφού η επαφή μαζί του θα καθησυχάζει το παιδί. 

Παρηγορείστε τον εαυτό σας με τη σκέψη ότι τα δάκρυα του παιδιού είναι μόνο για να τα δείτε εσείς και θα σταματήσουν σύντομα αφού εσείς έχετε φύγει. Όσο γοερά και να κλαίει, αποχωρήστε γρήγορα και να είστε σίγουροι πως πολύ σύντομα το παιδί σας θα ηρεμήσει. 

Τέλος το σημαντικότερο είναι να κατανοήσετε ότι ο αποχωρισμός είναι  ένα φυσιολογικό στάδιο, που βοηθάει το παιδί να ωριμάσει και να ανεξαρτητοποιηθεί, και ότι παίζει σημαντικό ρόλο η εμπιστοσύνη που θα του δείξετε, αλλά και η αναγνώριση και διαχείριση των δικών σας συναισθημάτων. Ισχύει άλλωστε ότι, «πίσω από ένα παιδί με άγχος αποχωρισμού κρύβεται ένας γονιός με άγχος αποχωρισμού», ο οποίος έχει να αντιμετωπίσει τα δικά του συναισθήματα, που εγείρονται στη φάση αυτή, τα οποία πιθανόν να συνδέονται με δικές του οικογενειακές εμπειρίες.